O Θεός μιλάει με ψιθύρους

Αύριο του Προφήτη Ηλία σημαίνει πως το καλοκαίρι πήρε το κατήφορο

Συχνά ο Θεός, μιλά σε μας με μια ήσυχη και ήρεμη φωνή.

Η Αγία Γραφή αναφέρει:

 «Και είπε Θεός στον προφήτη Ηλία : Βγες έξω και στάσου επάνω στο βουνό, μπροστά στον Κύριο. Και να, ο Κύριος διάβαινε και δυνατός άνεμος έσχιζε τα βουνά και έσπαζε τους βράχους. Μα ο Κύριος δεν ήταν μέσα στον άνεμο. Και ύστερα από τον άνεμο, σεισμός. Μα ο Κύριος δεν ήταν ούτε μέσα στον σεισμό. Και ύστερα από τον σεισμό, φωτιά. Μα ο Κύριος δεν ήταν ούτε μέσα στη φωτιά. Και μετά τη φωτιά, ακούστηκε ένας γλυκός, απαλός ψίθυρος. Και καθώς ο Ηλίας τον άκουσε, σκέπασε το πρόσωπό του με τη κάπα του και βγήκε και στάθηκε στην είσοδο της σπηλιάς. Και να, ακούστηκε σε αυτόν μια φωνή, που έλεγε: Τι κάνεις εδώ Ηλία; (Α΄ Βασιλειών 19: 11 – 13)»

Νομίζουμε πολλές φορές ότι ο Θεός μπορεί μόνο να βρεθεί στα εντυπωσιακά συμβάντα της ζωής, σε «σεισμούς και φωτιά». Πιθανόν αγνοούμε ότι Αυτός μπορεί να είναι πάντα κοντά μας, πάντα γύρω μας, κάθε στιγμή στην καθημερινότητα μας. Φυσικά θα έρθουν μοναδικές καταστάσεις στην ζωή μας που θα βιώσουμε πολύ πιο έντονα την παρουσία του Θεού. Αλλά ο Κύριος δεν θα είναι κοντά μας μόνο σ’ αυτές.

Μπορούμε καλύτερα να αναγνωρίσουμε το μεγαλείο του Θεού, όταν είμαστε ήρεμοι και γαλήνιοι.

Αισθανόμαστε δυνατοί όταν είμαστε ήρεμοι μπροστά στο Θεό.

Υπάρχει μια όμορφη και σοφή ρήση που λέει ότι :

«ο Θεός μιλάει με ψιθύρους»

Ο μόνος τρόπος λοιπόν για να ακούσουμε έναν ψίθυρο είναι να κάνουμε ησυχία. Να ησυχάσουμε τις ψυχές μας, διαβάζοντας ένα πνευματικό βιβλίο που θα μας δημιουργήσει ανάταση ψυχής, ή κατά την διάρκεια μιας προσευχής, ή κάνοντας διαλογισμό. Να γίνουμε τόσο ήσυχοι ώστε να μπορούμε να ακούσουμε το κελάηδημα ενός πουλιού ή να χαθούμε στα χρώματα από ένα πανέμορφο ηλιοβασίλεμα ή να θαυμάσουμε την μαγεία μιας αστροφεγγιάς. Να δακρύσουμε βλέποντας τον γαλήνιο ύπνο ενός παιδιού και να φανταστούμε όλα όσα ο Θεός προγραμμάτισε γι’ αυτό. Να καθίσουμε ήσυχα και να ακούσουμε έναν φίλο που δεν χρειάζεται όλες τις απαντήσεις στις ερωτήσεις που μας θέτει αλλά απλώς την παρουσία κάποιου που ενδιαφέρεται αληθινά να τον ακούσει.

Πόσο δύσκολο είναι να εφαρμοστούν τα παραπάνω, στο περιβάλλον στο οποίο ζούμε σήμερα, καθώς είναι συνήθως τόσο γεμάτο από «παράσιτα», ώστε μας είναι αδύνατο να ακούσουμε τους ψιθύρους του Θεού;

Χρειαζόμαστε χρόνο μόνοι μας για να αναλογιστούμε τη ζωή μας, τα συναισθήματά μας, τα όνειρά μας και τις πιο κρυφές μας σκέψεις. Όσο πολύ κι αν αγαπάμε, όσο κι αν απολαμβάνουμε την συντροφιά των αγαπημένων μας, λίγη απομόνωση είναι απαραίτητη για να μπορέσει να έχει ακόμα κι αυτή η αληθινή, η ανιδιοτελής αγάπη μας, την απαιτούμενη διάρκεια και ένταση.