Αν οι άνθρωποι σε αποφεύγουν…

Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που όταν τους συναντάς νιώθεις ξαλαφρωμένος. Όταν φεύγουν, νιώθεις φωτεινός, νιώθεις να ρέεις, νιώθεις πιο ζωντανός, με εντονότερο παλμό – σαν να σου έχουν πάρει ένα μεγάλο βάρος από το κεφάλι σου, από το στήθος σου, σαν να έχυσαν κάποιο νέκταρ μέσα σου. Όταν φεύγουν, νιώθεις την καρδιά σου να χορεύει. Τους περιμένεις να ξανάρθουν, αναζητάς την παρέα τους, την απολαμβάνεις, επειδή τρέφεσαι από την παρουσία τους. Είναι οι άνθρωποι της προσφοράς, όχι απλώς της προσφοράς αλλά της άδολης προσφοράς.

Επίσης υπάρχει και το αντίθετο είδος ανθρώπων. Όταν σε συναντούν, σε αφήνουν βαρύτερο από ότι ήσουν προηγουμένως. Σε αφήνουν σε ένα είδος απόγνωσης, αηδίας. Νιώθεις ότι σε έχουν ρουφήξει. Η ενέργειά σου είναι πεσμένη. Έχουν πάρει κάτι από την ενέργειά σου και δεν σου έχουν δώσει τίποτα. Αυτό είναι καθημερινή εμπειρία.

Αν οι άνθρωποι σε αποφεύγουν, να θυμάσαι ότι δεν φταίνε εκείνοι. Κάτι σ’ εσένα τους κάνει να σε αποφεύγουν. Αν οι άνθρωποι δεν θέλουν να σε συναντούν, αν βρίσκουν δικαιολογίες για να ξεφύγουν από σένα, να θυμάσαι ότι δεν είναι εκείνοι υπεύθυνοι. Εσύ προκαλείς τα όποια αρνητικά συναισθήματα τους.

Αν οι άνθρωποι αναζητούν τη συντροφιά σου, αν γίνονται αμέσως φιλικοί, αν νιώθεις ένα είδος συμπάθειας και ακόμη οι ξένοι έρχονται και κάθονται δίπλα σου και σου δίνουν το χέρι, ζητούν την γνώμη σου, αυτό σημαίνει ότι με κάποιο τρόπο τους βοηθάς – είτε το ξέρεις είτε όχι.

Μπορούμε να μοιραστούμε με τους άλλους μόνο αυτό που έχουμε. Κι αυτό που έχουμε είναι αυτό που είμαστε. Ας αρχίσουμε λοιπόν την ανάπτυξη από τον εαυτό μας.