Θα σ αγαπώ ό,τι κι αν γίνει – παραμύθι

Ένα χαριτωμένο κείμενο που είχα παλιά ετοιμάσει για μια περίπτωση, το θυμήθηκα χθές αργά το βράδυ και έψαχνα επισταμένως να το βρώ στο αρχείο μου. Με μπέρδευε πολύ που δεν θυμόμουν τον τίτλο, αλλά θυμόμουν αρκετά από το περιεχόμενο του.

Χθές λοιπόν στο χωριό έπινα καφέ με ένα παππού και δεν μας άφηνε σε ησυχία το εγγόνι του, ούτε όταν κάτσαμε μπροστά στον υπολογιστή να τον διευθετήσουμε. Η πολυπόθητη ησυχία φάνηκε όταν έφτασε η γιαγιά του.

Δεν ταιριάζει απόλυτα με την περίπτωση αλλά είναι αρκετά χαριτωμένο, χαρείτε το.

 Ο Μικρός ήταν πολύ κακόκεφος. Κλείστηκε στο δωμάτιο  κι άρχιζε να στριφογυρίζει κι όλα τα πράγματα ν’ αναποδογυρίζει. Τις ζωγραφιές από τον τοίχο τις ξεκολλούσε κι όλα τα παιχνίδια του τα χαλούσε.

«-Θεέ μου!» είπε η Γιαγιά «-τι έχεις πάθει;»

«-Είμαι ένα ανάποδος και γκρινιάρης μικρός και κανείς δε μ’ αγαπάει» είπε ο μικρός.

«-Μικρέ μου» είπε η Γιαγιά « όπως και να’ σαι,  εγώ πάντα θα σ’ αγαπώ».

«-Κι αν ήμουνα αρκούδος, πάλι θα με φρόντιζες  και θα μ’ αγαπούσες;» ρώτησε ο Μικρός.

«-Φυσικά» είπε η Γιαγιά. «-Εγώ θα σ΄ αγαπώ ό, τι κι αν γίνει»

«-Αν όμως γινόμουν πράσινο έντομο, πάλι θα μ’ αγαπούσες,  πάλι θα με αγκάλιαζες και θα με φιλούσες;»

«-Φυσικά» είπε η Γιαγιά. «-Εγώ θα σ΄ αγαπώ ό, τι κι αν γίνει»

«-Ό, τι κι αν γίνει;» είπε ο Μικρός και χαμογέλασε.

«-Κι αν ήμουνα κροκόδειλος;»

«-Θα σε αγκάλιαζα και θα σε αγαπούσα, και τη νύχτα θα σου τραγουδούσα» είπε η Γιαγιά.

«-Χαλάει ποτέ η αγάπη;» ρώτησε ο Μικρός.

«-Λυγίζει άραγε ποτέ και σπάει;  Κι αν ναι, μπορείς άραγε να την κολλήσεις,  να τη φτιάξεις και να τη χτίσεις; »

«-Α, δεν ξέρω» είπε η Γιαγιά «-το μόνο που ξέρω είναι ότι θα σ’ αγαπώ για πάντα».

«-Κι όταν πεθάνουμε και χαθούμε, θα μ’ αγαπάς ακόμη;» είπε ο Μικρός. «-Θα υπάρχει ακόμα η αγάπη;»

Η Γιαγιά πήρε στην αγκαλιά της  τον Μικρό και κοίταξαν μαζί από το παράθυρο τον ουρανό.

Το φεγγαράκι έφεγγε ψηλά και τ’ αστεράκια ήταν φωτεινά.

«-Κοίτα, Μικρέ, τα’ αστεράκια  πώς λάμπουνε στον ουρανό.

Ξέρεις πως πολλά απ’ αυτά  έχουν πεθάνει εδώ και χρόνια πια;»

«-Τα βλέπεις όμως πώς φωτίζουν ακόμα στον ουρανό; Η αγάπη είναι σαν τ΄ αστέρια: ποτέ δεν πεθαίνει και πάντα φωτίζει»