Ποτάμι η ζωή που κυλά και εγώ αφήνομαι στα νερά του.

Τα πάντα ρει…

Η αλλαγή είναι μέσα στη ζωή μας. Ή πιο σωστά είναι η ίδια η ζωή. Τίποτα δεν μένει το ίδιο. Όλα έχουν μια αρχή και ένα τέλος. Η αλλαγή είναι μέσα στα κύτταρα μας.

Τα ίδια μας τα κύτταρα αλλάζουν καθημερινά. Κάποια πεθαίνουν και δημιουργούνται καινούρια κι ας μην το καταλαβαίνουμε. Μα και οι πεποιθήσεις μας κι αυτές αλλάζουν για να σχηματίσουμε τη δική μας προσωπικότητα.

Δεν είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι στο πέρασμα του χρόνου, σκεφτόμαστε διαφορετικά, αναθεωρούμε απόψεις και γεγονότα. Ειδικά ένα σημαντικό γεγονός της ζωής μας, όπως μια απώλεια ή μια ασθένεια μπορούν να κάνουν την ανατροπή και να αλλάξουμε ακόμα και την θέαση που έχουμε για τη ζωή!

Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν από τη ζωή μας, όχι μόνο με το θάνατο αλλά και γιατί χωρίζουν οι δρόμοι μας. Σχέσεις που αρχίζουν και τελειώνουν, ρόλοι που αναλαμβάνουμε για να πάρουμε μαθήματα ζωής.

Οι εποχές που αλλάζουν, τα χρόνια που περνάνε.

Πως η στιγμή, ένα βλέμμα, μια λέξη, ένα γεγονός γίνεται παρελθόν. Γίνεται αιωνιότητα! Κι αν όλα αυτά που αναφέρω φαίνονται κοινότοπα, φανταστείτε μέσα σε τι ψέμα μπορεί να ζει ο άνθρωπος! Τι παιχνίδια μπορεί να παίζει το μυαλό μαζί με το εγώ που τα θέλει όλα ίδια για να μη φοβάται. Η σιγουριά, η ασφάλεια, αυτή η ψευδαίσθηση που φτιάχνει το εγώ για να νιώθει καλά. Ένα εγώ που νομίζει ότι τα ξέρει όλα…

Πόσες συνήθειες κρατάμε ίδιες, πόσες φορές μένουμε σε σχέσεις που δεν έχουν τίποτα πια να μας προσφέρουν μόνο και μόνο γιατί φοβόμαστε την αλλαγή; Δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό από το τώρα. Η ζωή είναι ένα παιχνίδι με το άγνωστο. Πότε δεν ξέρουμε τι θα ξημερώσει…

Μα κι αν γνωρίζαμε στη ζωή μας τι θα συμβεί, μα κι αν ήταν όλα ίδια, αυτή η μονοτονία τι ομορφιά θα είχε;

Όχι δεν ξέρω το αύριο, δεν γνωρίζω τίποτα περισσότερο από το τώρα. Το μόνο που γνωρίζω είναι η πίστη μου στον Θεό μου.

Ποτάμι η ζωή που κυλά και εγώ αφήνομαι στα νερά του.