Καημένε Έλληνα

Ένας φίλος νέος έφυγε μετανάστης στο εξωτερικό. Έχασε την δουλειά του και αδυνατώντας να βρει οποιαδήποτε δουλειά εδώ πέρα για να ζήσει με αξιοπρέπεια, αποφάσισε να αναζητήσει μια θέση στον ήλιο σε άλλα χώματα. Δύσκολο να ξεκολλήσει η ψυχή απ’ την πατρίδα. Αγαπημένοι άνθρωποι, θάλασσες, βουνά, μια γειτονιά, ένα σπίτι, αυτά είναι οι ρίζες μας. Έναν – έναν μας ξεριζώνουν απ’ τον τόπο μας, σκύβουμε το κεφάλι και απελπισμένοι ψάχνουμε που να ρίξουμε καινούργιες ρίζες. Οι υπόλοιποι συνεχίζουμε, έχοντας πάρει τα βαριά αντικαταθλιπτικά μας, να παρακολουθούμε την κατάσταση με απάθεια ή γυροφέρνουμε τα καφενεία και τις καφετέριες για να μοιραστούμε τη μιζέρια μας.

Βασανισμένη η ράτσα μας. Αιώνες την παλεύουν να την ξεκάνουν οι βάρβαροι, η φτώχεια, η πείνα, η διχόνοια. Τώρα προστέθηκε και η αδιαφορία, η νωθρότητα, η κακομοιριά και η μικρότητά μας. Καημένε Έλληνα. Κάκιστη σκιά των προγόνων σου κατάντησες. Ανύπαρκτος, παρτάκιας, τεμπέλης και προδότης της πατρίδας σου. Μην απορείς λοιπόν για την αξία αυτών που σε κυβερνούνε.

Φοβεροί οι καιροί που ζούμε μα ακόμη φοβερότεροι οι καιροί που θα ζήσουν τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Γι’ αυτά λυπάμαι αλήθεια γιατί κι είμαι συνυπεύθυνος για την πατρίδα που τους παραδίδω.