Μην ψάχνεις, κοίτα

«-Συγνώμη», είπε ένα πολύ μικρό ψάρι του Ωκεανού, «-είσαι πιο μεγάλος από μένα, οπότε μπορείς να μου πεις πού μπορώ να βρώ αυτό το πράγμα που λέγεται Ωκεανός;»

«-Ο Ωκεανός», απάντησε το μεγαλύτερο ψάρι, «-είναι εδώ που βρίσκεσαι τώρα».

«-Τι αυτό;  Μα αυτό είναι νερό! Αυτό που ψάχνω είναι ο Ωκεανός» είπε απογοητευμένο το μικρό ψάρι και απομακρύνθηκε κολυμπώντας για να ψάξει κάπου αλλού.

Σταμάτα να ψάχνεις μικρό ψαράκι. Δεν υπάρχει τίποτα να ψάξεις. Το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να κοιτάξεις!

Ψάχνουμε να βρούμε την Αλήθεια, το Φως και διαβάζουμε, διαβάζουμε, διαβάζουμε μπαίνοντας πολλές φορές σε ένα κυκεώνα στείρας γνώσης. Πολλοί πάλι την ψάχνουμε στις εκκλησίες, τα μοναστήρια, τις εσωτερικές σχολές στην μία ή στην άλλη. Δεν λέω καλά όλα αυτά! Αλλά μήπως τελικά αντί για να ψάχνουμε συνεχώς χρειάζεται απλά να κοιτάξουμε, να παρατηρήσουμε; Να παρατηρήσουμε το θαύμα της φύσης, τη σχέση μικρόκοσμου-μακρόκοσμου, τι κάνουν τα ζώα, τα πουλιά που δεν κάνουμε εμείς, να παρατηρήσουμε τον εαυτό μας, γιατί κάνουμε αυτό που κάνουμε και αν είναι σωστό ή όχι. Γιατί μέσα μας υπάρχει η Αλήθεια και το Φως αλλά χρειάζεται πολύ δουλειά για να ξεφορτώσουμε όλη αυτή την άμαξα, για να μην πω τρένο, με τα όλα όσα κουβαλάμε (πάθη, εγωισμούς, φιλοδοξίες, μίση, ζήλειες κ.α.) και να καταφέρουμε να καταφέρουμε σιγά –σιγά αυτή τη φωτίτσα να την ζωντανέψουμε και να μας ζεστάνει πραγματικά! Να κάνουμε τον ανώτερο εαυτό μας που συμβολίζεται με το κεφάλι να επικρατήσει του κατώτερου που συμβολίζεται με την κοιλιά!