Ο ποιητής και ο γιατρός

Μια ιστορία των Σούφι

Ένας ποιητής πήγε σε ένα γιατρό και του είπε :

-Είμαι πολύ άσχημα, έχω τρομερά συμπτώματα, νιώθω στενοχώρια, ταραχή, χέρια, πόδια, μαλλιά υποφέρουν.

Ο γιατρός του είπε :

-Αληθεύει ότι δεν έχεις απαγγείλει ακόμη δημόσια την τελευταία ποιητική σου σύνθεση;

«-Ναι αληθεύει» απάντησε ο ποιητής. «-Πολύ καλά» απάντησε ο γιατρός, «-κάθισε λοιπόν να μου απαγγείλεις τα τελευταία σου ποιήματα».

Ο ποιητής απάγγειλε τα ποιήματά του. Ο γιατρός του ζήτησε να τα απαγγείλει ξανά και ξανά. Τέλος του είπε:

-Σταμάτα ! Τώρα είσαι μια χαρά. Αυτό που κρατούσες μέσα σου, επηρέαζε όλο σου το σώμα. Τώρα που το έβγαλες έξω είσαι πάλι καλά.

Πόσα ανεκδήλωτα συναισθήματα, όμορφα ή άσχημα, φυλάμε σαν αναμμένα κάρβουνα έτοιμα να μας πυρπολήσουν, μέσα μας ; Πόσες λάθος πεποιθήσεις έχουν πλημμυρίσει την ζωή μας ;

«Οι άνδρες δεν κλαίνε» και πνίγουμε την θλίψη

«Μην του/της δείχνεις αδυναμία – μην εκδηλώνεσαι» και θάβουμε την αγάπη

«Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που σερβίρεται κρύο» και πλημμυρίζουμε με οργή

Κλάψε, δείξε την αγάπη σου, και εκδήλωσε τον θυμό σου εκείνη τη στιγμή, διαφορετικά αυτό που καταπνίγουμε, αργά ή γρήγορα θα εκδηλωθεί, με διάφορα σωματικά συμπτώματα, με μια σοβαρή αρρώστια, με μια κατάθλιψη.

Ίσως σε κάποιο ανεκδήλωτο συναίσθημα να οφείλεται κι αυτό το ανεξήγητο δάκρυ, που κάποιες φορές κυλάει κατά τη διάρκεια της προσευχής ή της χαλάρωσης …

Δεν είναι τυχαίο που τα συγκρατημένα άτομα είναι πάντοτε νευρικά γιατί βαθιά μέσα τους η ταραχή είναι ακόμη κρυμμένη. Εάν είσαι μη συγκρατημένος, ρέων, ζωντανός, τότε δεν είσαι νευρικός. Δεν υπάρχει θέμα νευρικότητας - οτιδήποτε συμβαίνει, συμβαίνει. Δεν έχεις προσδοκίες για το μέλλον, δεν δίνεις παράσταση. Τότε γιατί πρέπει να είσαι νευρικός;

Για να ελέγξεις αυτό το νου, πρέπει να παραμείνεις τόσο ψυχρός και παγωμένος, έτσι ακριβώς οι άνθρωποι έχουν μάθει πώς να είναι ψυχροί, πώς να αγγίζουν τους άλλους και στην ουσία να μην τους αγγίζουν, πώς να βλέπουν τους ανθρώπους και πάλι να μην τους βλέπουν.

Οι άνθρωποι ζουν με κλισέ - «Γεια σου. Πώς είσαι;» Κανένας δεν εννοεί κάτι. Αυτό είναι ακριβώς το πώς ν’ αποφύγεις την πραγματική συνάντηση δύο προσώπων. Οι άνθρωποι δεν κοιτάζουν στα μάτια τους άλλους, δεν κρατούν τα χέρια, δεν προσπαθούν να νοιώσουν ο ένας τον άλλον.