Καφές χωρίς νικοτίνη.

Διαμορφώνουμε νοητικούς νόμους για τους εαυτούς μας και ύστερα είμαστε υποχρεωμένοι να ζούμε κάτω απ’ αυτούς. Δυστυχώς, οι νόμοι αυτοί συχνά συμβαίνει να είναι νόμοι περιορισμού. Σκεφτόμαστε ότι έχουμε κάποια αδυναμία ή κάποιος άλλος το σκέφτεται για μας και πριν καλά – καλά αντιληφθούμε τι συνέβη, αυτό ήδη έχει γίνει ένα σχεδόν ιερό δόγμα. Κι όμως, δεν είναι παρά μια υποβολή, από την οποία θα ελευθερωθούμε, αν πάψουμε να την πιστεύουμε.

Ένας γιατρός με τη γυναίκα του δέχτηκαν την επίσκεψη μιας συγγενούς. Μετά το δείπνο, ήρθε η ώρα του καφέ και η επισκέπτρια είπε, «Γιάννη ξέρεις ότι δεν πίνω καφέ, η νικοτίνη του με κρατά ξάγρυπνη όλη τη νύχτα».

Η σύζυγος πήγε να πει κάτι αλλά ο άνδρας της την κοίταξε με νόημα και είπε : «Σε διαβεβαιώνω αγαπητή μου θεία ότι δεν έχει νικοτίνη αυτός ο καφές». Η θεία απάντησε: «Μα πάντοτε υπάρχει νικοτίνη στον καφέ και με κρατά ξάγρυπνη όλη νύχτα». Ο οικοδεσπότης τότε είπε : «Αγαπητή μου θεία, σου δίνω το λόγο της τιμής μου σαν γιατρός, ότι δεν υπάρχει νικοτίνη σ’ αυτόν τον καφέ».

Η ηλικιωμένη γυναίκα που έτρεφε την μεγαλύτερη εκτίμηση τόσο για τις επαγγελματικές ικανότητες του ανεψιού της, όσο και για την ακεραιότητα του χαρακτήρα του, ικανοποιήθηκε από αυτά που άκουσε και ήπιε στη συνέχεια τρία φλυτζάνια καφέ που τον απόλαυσε. Εκείνη τη νύχτα κοιμήθηκε σαν ξερή.

Φυσικά ο καφές δεν είχε νικοτίνη. Η ηλικιωμένη γυναίκα εννοούσε καφεΐνη αλλά είπε νικοτίνη. Η εξαπάτηση βέβαια που έγινε δεν εγκρίνεται αλλά η ιστορία απεικονίζει θαυμάσια τη δύναμη της καλής και της κακής υποβολής.

Η ηλικιωμένη κυρία είχε διαμορφώσει ένα νόμο περιορισμού για τον εαυτό της, τον οποίο ανακάλεσε χωρίς κανένα πρόβλημα.

Γιατί δεν αρχίζουμε κι εμείς σήμερα να ανακαλούμε κάποιον από τους πολλούς παρόμοιους νόμους που σίγουρα έχουμε διαμορφώσει για τους εαυτούς μας ;

Αν μπορούσαμε με ένα μαγικό τρόπο να αδειάσουμε τη μνήμη μας από όλους τους περιορισμούς που τεχνητά έχουν «φυτευτεί» μέσα μας, θα διαπερνούσαμε αυτόματα τα όρια που μας κρύβουν την αντίληψη μιας ανώτερης πραγματικότητας. Αυτή η ανώτερη πραγματικότητα υπάρχει και στο γνώριμο που βλέπουμε και κινούμαστε καθημερινά – δεν υπάρχει καμιά απόσταση ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο πραγματικότητες. Κι όμως θα μπορούσαν να απέχουν χιλιόμετρα η μία από την άλλη…