Ο άνθρωπος είναι το μοναδικό υπεύθυνο ον

Αν ο σπόρος δεν γίνει λουλούδι, εγκληματεί κατά του εαυτού του. Και το αμάρτημα που κάνεις κατά του εαυτού σου είναι το μεγαλύτερο αμάρτημα. Μάλιστα, αμαρτάνουμε εναντίον των άλλων, μόνο όταν έχουμε κάνει το πρώτο, το θεμελιώδες αμάρτημα κατά του εαυτού μας.

Το 1959, στη Γαλλική πόλη Βιεν, δυο μεθυσμένοι άνοιξαν μια πόρτα, που νόμιζαν πως οδηγεί στο δρόμο, στην πραγματικότητα όμως, ήταν το παράθυρο του δωματίου. Και βρισκόταν στον τέταρτο όροφο! Βγήκαν έξω, λέγοντας ένα εύθυμο τραγούδι και πήδηξαν από το περβάζι, στο δρόμο, πιασμένοι αγκαζέ. Ένας αστυφύλακας, που άκουσε το γδούπο κι έτρεξε να βοηθήσει, έμεινε άναυδος βλέποντάς τους απομακρύνονται βιαστικά, χωρίς να σταματήσουν το τραγούδι και σίγουρα σε άριστη κατάσταση. «Παραπατήσαμε λίγο», του εξήγησαν.

Δεν είχαν καμιά απολύτως επίγνωση. Αν είχαν, μπορεί και να είχαν πεθάνει. Δεν είχαν επίγνωση. Νόμιζαν απλώς πως παραπάτησαν. Τέσσερεις όροφοι!

Αυτή είναι και η δική σου κατάσταση. Όλη σου η ζωή είναι σχεδόν σαν του μεθυσμένου. Σκοντάφτεις συνεχώς εδώ κι εκεί, παραπατώντας πότε εδώ και πότε εκεί.

Ο άνθρωπος είναι το μοναδικό υπεύθυνο ον. Αν τον ρωτήσεις κάτι πρέπει να απαντήσει. Αυτή την έννοια έχει η ευθύνη. Μια μέρα, θα χρειαστεί να απαντήσει στο Θεό: «Πως έχασες την ευκαιρία; Σου δόθηκε η στοιχειώδης αρχή, μπορούσες να την έχεις αναπτύξει. Σου δόθηκε ο σπόρος, μπορούσες να έχεις ανθίσει. Γιατί έχασες την ευκαιρία;»

Γιατί έχασες την ευκαιρία ;

Το ερώτημα παραμένει αμείλικτο όπως ο θάνατος