Πόσο μαθητές είμαστε;

Αλήθεια τι σημαίνει να είσαι μαθητής; Να μάθεις μια τέχνη, να αποκτήσεις ένα πτυχίο, να καταλάβεις πως λειτουργεί μια μηχανή; Άραγε υπάρχει ηλικία που να μπορείς να πεις ότι τα ξέρεις όλα και να σταματήσεις ή που να μπορείς να πείσεις τον στενό φιλικό κύκλο σου ότι τα ξέρεις όλα γνωρίζοντας τη μικρότητά σου;

Ο μαθητής από την παιδική μου ηλικία ήταν το άτομο το οποίο, πρέπει για κάποιο λόγο, που θα μάθαινε στην πορεία, να διδαχτεί κάποια πράγματα είτε για να πάρει έναν βαθμό και να καταταχθεί πιο πάνω από τους υπόλοιπους είτε σαν μια διαδικασία την οποία θα την κατάπινα -σα φάρμακο με άρωμα φράουλα των παιδικών μου χρόνων- με μια γουλιά γιατί δεν το μπορούσα.

Κανένας δε φρόντισε όμως να μου πει ότι μια ζωή θα είμαι μαθητής είτε σαν εργαζόμενος είτε σαν γονιός είτε σαν παππούς. Όλοι προσπάθησαν να μου περάσουν ότι μπορείς να ξέρεις κάποια και να δείχνεις ότι τα ξέρεις όλα και μάλιστα να μου δείχνουν και τον τρόπο με τον οποίο να μπορείς να πείσεις τους άλλους για αυτό.

Υπάρχουν και οι κατευθύνσεις που μας διδάσκονται πολύ καλά δομημένες και όμορφα δοσμένες αρχές, ότι ο Σωκράτης είπε «ένα ξέρω ότι δεν ξέρω τίποτα» και ότι «μεγαλώνω και πάντα μαθαίνω».

Στην ουσία δεν κάνουν τίποτα παραπάνω από το να παίζουν το ρόλο τους στο γενικευμένο πλάνο της ουσιαστικής στέρησης της αλήθειας από όλους μας. Γιατί το αποτέλεσμα της γνώσης είναι ένα βήμα προς το φως, το οποίο φαίνεται ότι ο άνθρωπος ενώ προέρχεται από αυτό, το κρατά τόσο καλά κριμένο και χαντακωμένο λες και δεν θέλει να το μοιραστεί με τον ίδιο του τον εαυτό.

Πόσες φορές προσπαθήσατε να πείτε κάτι έξω από τα τετριμμένα και γίνατε περίγελος για τις απόψεις σας. Πόσες φορές καθημερινά όπως οι αστρονόμοι του μεσαίωνα είπατε ότι η γη είναι στρογγυλή και αποδοκιμαστήκατε. Πόσες φορές η πορεία σας και δίψα σας για γνώση κατηγορήθηκε σαν αντικοινωνική και περιθωριοποιηθήκατε.

Η γοητεία της γνώσης θα ήταν μικρή, αν δεν έπρεπε να υπερνικηθεί τόσο πολλή ντροπή στο δρόμο προς αυτήν.

Υπάρχει παρόλα αυτά και η στιγμή που τα ψεύτικα παιχνίδια του γίγνεσθαι σταματούν και γίνονται ζυμώσεις για εξελίξεις ώστε να ξεφύγουμε από τον αγώνα για εξύψωση του «εγώ» μας.

Τότε είναι και η στιγμή που αναζητούμε ένα στήριγμα, ένα αποκούμπι, ένα δάσκαλο. Ποιος όμως είναι ο Δάσκαλος; Είναι πρώτα απ’ όλα πρόσωπο ή είναι κάτι πιο άυλο. Πιστεύω ότι υπάρχουν πολλά άγνωστα στοιχεία που πρέπει να αποκαλυφθούν για να ορίσουμε την εμπειρία. Ο χρόνος όμως είναι ο μοναδικός απροσδιόριστος παράγοντας ανάλογα με την συγκεντρωμένη ένταση και όρεξη που έχει ο μαθητής για αυτό που κάνει.

Η εκλογή του εξαρτάται από τον χαρακτήρα, την ιδιοσυγκρασία, τις γενικές κλίσεις. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που σε ανταμείβει. Ο μαθητής που θα αφιερώσει ανεπιφύλακτα την ύπαρξη του, θα φθάσει γρηγορότερα στο σκοπό από εκείνον που διατηρεί ιδιοτελείς τάσεις. Ας πούμε δάσκαλο ένα άρθρο σαν και αυτό ή μια σκέψη η οποία έρχεται και φεύγει χωρίς απάντηση. Ίσως πάλι να είναι και μια τυχαία συνάντηση ή ανάγνωση, αν φυσικά πιστεύεται ότι όλα όσα συμβαίνουν δεν γίνονται για έναν σκοπό.

Τι σημαίνει να είσαι μαθητής ; Πρώτα από όλα να θέλεις να μάθεις. Έπειτα να έχεις δεκτικότητα, να είσαι ανοιχτός σε όλα για να μπορέσεις να απορροφήσεις τα μηνύματα που αφού θα αποφασίσεις να είσαι μαθητής θα σου έρχονται από παντού. Τρίτο και σημαντικότερο να μην δέχεσαι τίποτα αν δεν το εξετάσεις. Από έξω δέχεσαι μόνον τα ερεθίσματα. Δεν είναι παρά «δανεική γνώση». Και η δανεική

γνώση είναι άχρηστη. Μπορείς να την χρησιμοποιήσεις μόνο για να εντυπωσιάσεις τους αμαθείς. Αυτό που έχουμε εφαρμόσει, αυτό που ζούμε αληθινά είναι η μόνη μας περιουσία. Κανείς έξω από μας δεν μπορεί να μας βοηθήσει αν δεν προσπαθήσουμε εμείς. Το μονοπάτι προς την αλήθεια είναι διαφορετικό για τον καθένα μας και το φτιάχνουμε μόνοι μας. Περπατάμε, σκοντάφτουμε, πέφτουμε, σηκωνόμαστε και συνεχίζουμε στα τυφλά.

Η βοήθεια που χρειάζεσαι θα σου παρασχεθεί από το Θεό, συγχρονιστικά, αμέσως μόλις είσαι έτοιμος και δεκτικός. Μπορεί να εμφανισθεί με πολλές και διαφορετικές μορφές.

Κλείνοντας θα ήθελα να πω ότι χαίρομαι που νιώθω μαθητής αλλά και που έχω την πολυτέλεια να με δουν και οι άλλοι σαν μαθητή και να μου δώσουν με τον καλύτερο τρόπο υλικό για να μάθω τον κόσμο αλλά πάνω απ’ όλα εμένα μέσα από το πλούσιο υλικό του «Πυθαγόρα»  που κάθε μέρα το κατακλύζουν κείμενα απείρου κάλους.