Αναζητώντας το Φως

Ίσως θα έπρεπε αρχικά να ξεκαθαρίσουμε τι ακριβώς εννοούμε με την λέξη «φως».

Προφανώς δεν είναι απλώς το φυσικό φως, η ηλιακή ακτινοβολία. Δεν είναι απλώς η εκδήλωση της ύλης ούτε η φανέρωση του πνεύματος. Είναι κάτι το ευρύτερο, το βαθύτερο και το πληρέστερο. Είναι το Παν. Είναι το Φως της Γνώσεως, είναι το Φως της Ζωής, είναι το Φως του Κόσμου. Είναι το Φως της Αλήθειας, είναι το «Δεύτε λάβετε Φως».

Είναι το Φως της Καρδιάς. Είναι το Φως της Αγάπης. Συμβολίζει οτιδήποτε ο άνθρωπος μπορεί να ελπίσει. Όλα όσα μπορεί να αναζητήσει. Είναι το Αιώνιο Φως, το υπερέχον και υπερκείμενο του ανθρώπου, το περιέχον το Παν. Είναι το άπειρο Ένα. Είναι η απόλυτη Αλήθεια. Είναι το Απόλυτο Ον. Είναι ο Θεός και ό,τι ο άνθρωπος αποδίδει στην έννοια του Θεού.

Ο Αριστοτέλης είχε διδάξει ότι ο άνθρωπος από τη φύση του ποθεί τη γνώση. «Άνθρωπος φύσει ορέγεται του ειδέναι». Πραγματικά ο άνθρωπος ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα όντα, από τον πόθο της γνώσεως. Η αλήθεια αυτή έχει την κύρωση της αυθεντίας του μεγάλου αυτού διανοητή. Όσο μεγαλύτερη είναι η επιθυμία του αυτή, τόσο περισσότερο άνθρωπος και λιγότερο ζώο είναι. Βέβαια την επιθυμία της γνώσης δεν την έχουν όλοι οι άνθρωποι, στον ίδιο βαθμό. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που είναι αδιάφοροι. Αρκούνται στο να ζουν ικανοποιώντας απλώς τις βασικές τους ανάγκες. Είναι η μεγάλη μάζα της σημερινής κοινωνίας.

Ο άνθρωπος λοιπόν είναι το μοναδικό είδος που θέτει ερωτήματα. Γιατί όμως ο άνθρωπος θέτει ερωτήματα ; Γιατί ποθεί την Γνώση ; Διότι στην πορεία της αναπτύξεως του, στην εξέλιξη του απέκτησε συνειδητότητα. Είναι η συνειδητότητα που τον ξεχώρισε από τα ζώα και του έδωσε αυτή την «φύση», που συνέβαλε να εκδιωχθεί από τον Παράδεισο. Άρχισε να πεθαίνει. Και πέθανε ο άνθρωπος από τότε που κατάλαβε τον θάνατο. Ένιωσε τον πόνο και συνειδητοποίησε τις τρεις κύριες μορφές του, τα γηρατειά, την αρρώστια και τον θάνατο.

Ο άνθρωπος αναζήτησε την αληθινή του φύση. Το Λογικό του, που τον έδιωξε από τον Παράδεισό του, που του έδωσε την «φύση» του ανθρώπου, υπήρξε και το όπλο του στην αναζήτηση του αυτή. Το λογικό και η σκέψη του εάν και δεν είναι το μοναδικό του όπλο, εντούτοις είναι αναγκαίο και απαραίτητο.

Καλλιέργησε τη γη. Έφτιαξε θεσμούς. Με το λογικό του ζήτησε να κατακτήσει τον κόσμο. Με το όπλο αυτό ανακάλυψε νόμους της φύσεως, δηλαδή νόμους του Θεού και έψαξε εκεί για τα σημάδια του Θεού. Γέμισε με ελπίδες και απογοητεύσεις. Έφτιαξε και αρνήθηκε Θεούς. Στάθηκε στον κόκκο αυτό της σκόνης, στη γη και κοίταξε επάνωθε του και είδε το Χάος. Κοίταξε κάτωθε του και είδε κι εκεί το Χάος. Διαπίστωσε πικρά ότι ήρθε στον κόσμο χωρίς να τον ρωτήσουν και φεύγει απ’ τον κόσμο χωρίς να τον ρωτήσουν. Ένιωσε το ασήκωτο βάρος της ύπαρξης, που δεν την ορίζει και πεθαίνει με την απορία στα μάτια. Και εναγώνια αναζήτησε το Φως. Πάσχισε να βρει δρόμους προς το Φως και να τους ανοίξει. Ψηλάφισε αυτούς τους δρόμους. Περπάτησε πρώτα τον δρόμο της επιστήμης κατόπιν τον δρόμο της μεταφυσικής και τελικά στράφηκε στην εσωτερική του κρύπτη στην προσπάθεια να ανακαλύψει την Αλήθεια.