Αξίζει να μιλάς με νέους, ειδικά με τους σημερινούς, που
ελάχιστα πια θυμίζουν τις πρώτες γενιές της μεταπολίτευσης, με τα παχιά λόγια
και τις ασθενικές πράξεις. Τέσσερις είναι οι μεγάλες αλλαγές που τους
κληροδοτήσαμε: η επαγγελματική ανασφάλεια, η διακινδύνευση του ρόλου της πατριαρχικής
οικογένειας, η απαξίωση της παιδείας και η ολοένα μεγαλύτερη επίδραση του
διαδικτύου στη ζωή τους.
Αποτέλεσμα η αμφισβήτηση των πάντων, η δυσπιστία στους
νόμους, η αποδοκιμασία του πολιτικού συστήματος, η απενοχοποίηση της
σεξουαλικής διαστροφής, η γενικότερη μετάλλαξη που έρχεται και η οποία θα
διαφανεί ως μία μετάβαση σε κοινωνικές δομές που μόνο στο εξωτερικό υπάρχουν.
Το κράτος πλέον είναι ο εχθρός που θεσπίζει κεφαλικούς φόρους και έχει επιδοθεί
στο παιδομάζωμα των ονείρων.
Κι αν οι μεγαλύτεροι επαναστατούν, ψηφίζοντας ακραίες
παρατάξεις. Στη μνήμη τους διατηρούν αναμνήσεις από χριστουγεννιάτικα τραπέζια
και εκδρομές, αλλά και συγκρούσεις, διαζύγια, μάχες για επικράτηση. Βλέπετε η
παραδοσιακή οικογένεια δεν προέβλεπε δύο αφέντες μέσα στο σπίτι.
Από την άλλη οι νεότεροι τι κάνουν:
Η τεκνοποίηση μετατίθεται για μετά τα τριάντα, οι
ευκαιριακές σχέσεις ονομάζονται δέσμευση, αν διατηρηθούν για εξάμηνο, το σεξ
αποτελεί το αδιάφορο δρώμενο μιας
βραδιάς σε κάποιο μπαρ και η μοναξιά στρέφεται στην μάστιγα του Facebook.
Πολλοί νέοι δεν έχουν την πολυτέλεια του σχεδιασμού, του
πλάνου, της μεθόδευσης για την επιτυχία. Αυτό το καλοκαίρι σερβιτόρος σε κάποιο
νησί, λίγος ΟΑΕΔ, κάποια «αρπαχτή» σε προγράμματα, αφαίμαξη των γονέων, τα
πάντα για να περάσει η μέρα, η εβδομάδα, ο μήνας. Παραπέρα έχει ο Θεός και η
συγκυρία. Καιροσκοπισμός, ατομική πορεία, εφήμερο.
Κάποιοι μου είπαν πως δεν αντλούν αυτοεκτίμηση από την
κατάκτηση μιας καλής θέσης, αλλά από το γεγονός και μόνο ότι επιβιώνουν, πως
εξασφαλίζουν χαρτζιλίκι και τα απαραίτητα για μοναχικές απασχολήσεις.
Η παιδεία εκπορνεύτηκε τη δεκαετία του ’80, όταν με το ζόρι
οι ψευτο-προοδευτικοί μας οδήγησαν σε έναν νόθο μαθητοκεντρισμό, χωρίς έρευνες
για την επίδραση των συστημάτων αυτών και στη μαζική εισαγωγή ασχέτων στα
πανεπιστήμια. Σήμερα δεν έχει καμιά αξία.
Οι νέοι δεν συνηγορούν στο παιχνίδι αυτό. Οι σχολές
εγκαταλείπονται, χωρίς ενοχές για τις ατέλειωτες ώρες αποστήθισης κατά την
εφηβεία, για τον κολασμό σε φροντιστήρια, για τα χρήματα σε άχρηστες νεοπλουτίστικες ασχολίες,
χωρίς μεταμέλεια για τα όνειρα των γονέων, που απότομα κηδεύτηκαν ή
συμβιβάστηκαν.
Οι πιο πολλοί σκέφτονται κάποιο μεταπτυχιακό, αλλά ξέρουν
πως δεν θα αλλάξει οτιδήποτε, εξετάζουν την πιθανότητα του εξωτερικού, της μετεγκατάστασης,
της ριζικής αλλαγής, της νέας αρχής από το μηδέν.
Γελούνε με την θεατρινίστικη κάθαρση πρώην υπουργών, που
κάποτε είχαν ενδώσει στις πελατειακές ανομίες σε κάθε χωριό και πόλη.
Η κατάθλιψη αυξάνει τα ποσοστά της, η εσωστρέφεια γίνεται
κοινό γνώρισμα και παντού μία δικαιολογία προβάλλει ως αφορισμός: για όλα
φταίει η κρίση.
Κι όμως, οι σημερινοί νέοι αξίζουν πολλά. Κι αν η
συμπεριφορά μας τους ματαίωσε, έχουμε χρόνο μπροστά, για να προπαρασκευάσουμε
τη γενιά που θα οδηγήσει στην έξοδο από τη μιζέρια.
