Γέροντας και Πνευματικός δεν είναι το ίδιο

Άλλο πνευματικός και άλλο γέροντας. Το σημερινό μας θέμα αποτελεί συνέχεια της χθεσινής ανάρτησης, που αφορούσε τους «Γεροντάδες και ταπνευματικοπαίδια τους» και την αρρωστημένη σχέση τους. Είναι πιστεύω διαταραχή και πολλές φορές επανέρχομαι στο θέμα, επειδή μοιάζει ανεξάντλητο. Ο Ιερέας είναι ο φορέας της Ιεροσύνης δεν είναι η Ιεροσύνη, είναι ο διαχειριστής Αυτής, υπό το Πατρικό έλεγχο του Επισκόπου του. Δεν είναι όμως όλοι οι Ιερείς Πνευματικοί, σε ορισμένους  αυτούς που θεωρεί ώριμους να βαστάξουν το βάρος του Σταυρού τους, μεταδίδει την εξουσία ο Επίσκοπος,

(. . . . .τον παρ’ ἐμοῦ μέν ψηφισθέντα, πάσης δέ χάριτος τελειωθέντα, ᾄξιον καί αὐτόν τῆς ἀποστολικῆς καί πνευματικῆς σου διακονίας, δια’ τῆς ἐμῆς ἐλεεινότητος ἀνάδειξον, εἰς τό λύειν καί δεσμεύειν τά τῶν ἀναξίων πταίσματα. . . . .,)

Τι γίνεται μετά; Κάποιοι, όχι όλοι αλλά κάποιοι, καβαλάνε το καλάμι και χάνουν το έλεγχο, κυρίως από τον εγωισμό τους.  

Πολλές φορές ενώ μιλάμε για τον Χριστό χάνουμε τον Χριστό, ενώ μιλάμε για τον Σταυρό, απέχουμε από τον δικό μας προσωπικό σταυρό, αρνούμαστε να τον σηκώσουμε και να βαδίσουμε πίσω από τον Χριστό. Αυτό είναι το λάθος.

Εργασία του πνευματικού είναι να οδηγήσει τον εξομολογούμενο στον Χριστό, στην αποκατάσταση της σχέσης τους και όχι να τον κάνει οπαδό του. Κάτι που δυστυχώς παρατηρείται. Και πολλές φορές ο πνευματικός δεν το κάνει επίτηδες, ίσως συμβαίνει και άθελά του.

Νομίζω συμβαίνει το εξής: Ο πνευματικός πατέρας επειδή μιλάει  όμορφα, διδάσκει, εξομολογεί, και οι άνθρωποι που έχουν καταθέσει σ’ αυτόν τον πόνο τους και τα αμαρτήματά τους και έχουν βρει πλέον στον λόγο του παρηγοριά και ειρήνη στην καρδιά τους, αρχίζουν να συνδέονται μαζί του σε τέτοιο βαθμό που να υπάρχει μία εξάρτηση απ’ αυτόν, μία εξάρτηση όμως άρρωστη, μία εξάρτηση που δεν αρμόζει στην σχέση πνευματικού και εξομολογούμενου.

Φτάνει στο σημείο κάποιος ο οποίος τρέφει μεγάλο σεβασμό, αγάπη στο πνευματικό του να τον ρωτά τί χρώμα να πάρει το αυτοκίνητο που θα αγοράσει, εάν κάνει να αγοράσει αυτοκίνητο ή όχι, πως να βάψει το σπίτι του, ή κάποιο παιδί ρωτά πού έχει ευλογία να δώσει πανελλήνιες, τί να σπουδάσει.

Εάν λοιπόν ο πνευματικός δεχτεί τέτοιες ερωτήσεις, θα πρέπει αμέσως να καταλάβει ότι το πνευματικό του τέκνο έχει συνδεθεί μαζί του με έναν τρόπο που έχει περάσει τα εσκαμμένα, δηλαδή πρέπει ο πνευματικός να αντιληφθεί ότι το πνευματικό του τέκνο, ναι μεν από σεβασμό προς το πρόσωπό του, τον ρωτά τέτοια πράγματα αλλά ο ίδιος θα πρέπει να του δώσει να καταλάβει ότι δεν είναι σε μοναστήρι όπου ο μοναχός παίρνει την ευλογία από τον ηγούμενο-γέροντα για να πράξει κάτι, αλλά είναι ένας λαϊκός που ζει στον κόσμο και συνεπάγεται ότι έχει και κάποιες υποχρεώσεις.

Δεν μπορεί να ρωτά τον πνευματικό του εάν θα επενδύσει σε μία δουλειά και να μην ρωτά την γυναίκα του…. Άλλο είναι ο πνευματικός στον κόσμο και άλλο ο γέροντας και ηγούμενος σε ένα μοναστήρι.

Στην Ενορία έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους που ζουν στον κόσμο, που έχουν οικογένειες κτλ. Στο μοναστήρι έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους οι οποίοι ελεύθερα έχουν υποταχθεί στο θέλημα του Γέροντά τους, έχουν μεταμορφώσει το θέλημά τους στο θέλημα του Γέροντά τους. Έχουν αφεθεί- όχι σαν άβουλα όντα, αλλά με επίγνωση- στην μακαρία υπακοή.

Άλλο είναι λοιπόν η εξομολόγηση και η πνευματική καθοδήγηση στον κόσμο και άλλο η υπακοή ενός μοναχού στο μοναστήρι.

Ο πνευματικός πατέρας που βλέπει ότι υπάρχει η τάση από κάποιο πνευματικό του τέκνο να εξαρτάται σε απόλυτο βαθμό από τον λόγο του θα πρέπει με διάκριση να του εξηγήσει ότι άλλη είναι η σχέση πνευματικού και εξομολογούμενου και άλλη Γέροντα και υποτακτικού.

Εάν βεβαίως ο άνθρωπος αυτός διακατέχεται από αυτήν την πνευματική δίψα για υπακοή, μπορεί να πάει σε κάποιο μοναστήρι και να ζήσει εκεί ως υποτακτικός.