Κάποιος μου είπε πως η ζωή είναι πολύ πιο απλή από
αυτό που φαντάζομαι. Ότι δεν έχω παρά να αποφασίσω τι θέλω να κάνω με το χρόνο
που μου δόθηκε. Πολύ ενθαρρυντική άποψη. Μου θυμίζει πως έχω τον έλεγχο, πως ο
ίδιος ορίζω τη μοίρα μου, ότι έχω τη δύναμη να πετύχω τα πάντα, αρκεί να το
θελήσω πραγματικά. «Ο χρόνος που μου δόθηκε». Αυτό έχω στην διάθεσή μου.
Κοιτάζω αυτή την πρόταση ξανά και ξανά. Συνειδητοποιώ πως περιέχει ακόμα μια
σπαζοκεφαλιά, μεγαλύτερη και πιο δυσνόητη από τον χρόνο.
Δηλώνει ξεκάθαρα ότι κάτι υπάρχει πίσω απ’ όλα.
Ποιος ήταν τόσο καλός μαζί μου, και τι έκανα για να την αξίζω αυτή την
ευκαιρία; Ποιο είναι το τίμημα που περιμένει να πληρώσω; Υπάρχει σωστός και
λάθος τρόπος να διαχειριστώ το δώρο μου και αν ναι πως θα τον ανακαλύψω; Ορίζω
την μοίρα μου ή είμαι θεατής στο έργο μου, με σκηνικό τον κόσμο και σενάριο τη
ζωή μου; Σε ποια σκακιέρα είμαι το πιόνι που κινείται μόνο μπροστά και μάχεται
με την ελπίδα ότι ίσως κάποτε γίνει βασιλιάς;
Το μάτι μου πέφτει στο ρολόι του υπολογιστή. Ακόμα
και αν δεν ξέρω απόλυτα τι είναι αυτός ο χρόνος που μου δόθηκε, στέκομαι εδώ
και κοιτάζω τα δευτερόλεπτα να περνούν. Μια μαύρη τρύπα που λαίμαργα τον
καταπίνει και κλέβει σιγά σιγά την ύπαρξή μου. Πάλι χάνομαι στις σκέψεις μου…
Γιατί ποτέ δεν μπορώ να συγκρατήσω το μυαλό μου και να εστιάσω σε αυτό που θέλω
να πω; Δεν είναι η ώρα να λύσω τα υπαρξιακά μου. Προέχουν πιο εύκολα πράγματα,
πιο απλά. Να αποφασίσω τι θέλω να κάνω με αυτόν τον επιπλέον χρόνο. Αυτός είναι
ο στόχος. Πόσο εύκολο φαίνεται; Απορώ πως δεν το είχα σκεφτεί νωρίτερα. Όλη η
αλήθεια, το μυστικό της ζωής σε μια απλή πρόταση.
Να μην ξεφύγω από τον στόχο μου! Οτιδήποτε θελήσω
βρίσκεται γύρω μου και με περιμένει. Αρκεί να έχω ισχυρή θέληση και πίστη στις
δυνάμεις μου και θα γίνει δικό μου! Αρκεί να πιάσω την ευκαιρία απ’ τα μαλλιά.
Μπορώ να το κάνω! Τι χαζός που ήμουν τόσο καιρό. Γιατί έπρεπε να περιμένω τόσο
για να το ανακαλύψω; Τώρα ξέρω, δεν έχω παρά να αποφασίσω τι θέλω να κάνω.
Είναι τόσο δυνατές οι λέξεις αυτής της πρότασης που με ταρακούνησαν. Χαστούκι στο
πρόσωπο μου και με ξύπνησε απ’ το λήθαργο.
Το μάτι μου ξανά πέφτει στο ρολόι του υπολογιστή.
Πόσος χρόνος πέρασε από την ώρα που με ρώτησα τι θέλω; Άντε πάλι με τον χρόνο!
Όχι δεν θα αφήσω ξανά το μυαλό μου να πέσει στην ίδια παγίδα. Θα τον μετρήσω
αλλιώς. Θα τον μετρήσω σαν τον χρόνο που μου δόθηκε…
Ένα ποτήρι κρασί και δυο σουβλάκια. Τόσο πέρασε.
Και στο ενδιάμεσο δεκάδες σκέψεις και συνειρμοί. Όλα τα θέλω μου, οι επιθυμίες
μου μέσα στον χρόνο αυτό. Ώρες-ώρες αναρωτιέμαι τι είναι η ζωή; Δεν ξέρω αν
είναι παιχνίδι, αν είναι θαύμα ή ένα μυστήριο που θα πρέπει να εξηγήσω. Δεν
ξέρω αν είναι το δώρο που μου δόθηκε, δώρο αναμφίβολα ανεκτίμητο, που το κρατώ
στα χέρια μου. Μα ούτε και θέλω να μάθω. Όχι τόσο επειδή η γνώση θα μου
στερήσει το δικαίωμα της επιλογής, όσο γιατί η γνώση θα ξεγυμνώσει την ελπίδα
μου.
Συνειδητοποιώ ότι οι πρώτες μου σκέψεις στο
άκουσμα της ερώτησης δηλαδή αν υπάρχει σωστός και λάθος τρόπος να διαχειριστώ
τον χρόνο που μου δόθηκε και αν ναι πως θα τον ανακαλύψω, δεν κατάφερα να βρω
απάντηση ουσίας ακόμη για έναν απλό λόγο. Γιατί η πρώτη αυθόρμητη μου αντίδραση
ήταν η κάλυψη των βασικών αναγκών και ορμών μου. Μια αντίδραση ενστικτώδης και
υποσυνείδητη. Αγαθά, πρόσωπα και καταστάσεις που θα μπορούσαν να με κάνουν
χαρούμενο, όχι όμως ευτυχισμένο. Κάποια από αυτά τα έχω ήδη. Κάποια άλλα ίσως
δεν τα αποκτήσω ποτέ. Δεν έχει σημασία. Κανείς άλλωστε δεν με ρώτησε τι θέλω να
αποκτήσω, αλλά τι θέλω να κάνω. Τι να κάνω…
Στον χρόνο που μου δόθηκε θέλω να…
Στέκομαι απέναντι μου και να μπορώ να με κοιτάζω
στα μάτια, χωρίς ποτέ να στρέψω το βλέμμα από ντροπή. Να βρίσκω τη δύναμη να
διατηρώ το χαμόγελο στα χείλη μου, ακόμα και όταν τα μάτια μου κλαίνε. Να
συνεχίσω να στέκομαι όρθιος και να κοιτάζω στα μάτια αυτούς που με πονάνε. Να
βρίσκω απαντήσεις, να δίνω στην καρδιά μου κάθε φορά που μου ζητά να μάθει το
γιατί. Να βρω τη δύναμη να παραμείνω πιστός στα θέλω μου, να τα τιμήσω, να μη
τα ξεπουλήσω.
Φίλε μου Εσύ, ακούς; Θέλω να είμαι δίπλα σου στις
λύπες σου και στις χαρές σου. Να είμαι εκεί όταν θα πέσεις και να σου προσφέρω
το χέρι μου να σηκωθείς. Να πάρω το βάρος σου, στους ώμους μου και να σε
ξεκουράσω.
Κι αν φύγω
από αυτόν τον κόσμο χωρίς μια, τουλάχιστον να σώσω την ψυχή μου.
