Πόσο εύκολο είναι παρασυρθεί κανείς.
Λίγες λέξεις αραδιασμένες χαριτωμένα στην σωστή σειρά σου
πλέκουν το εγκώμιο και αμέσως είσαι έτοιμος να καβαλήσεις το καλάμι. Μια φιλοφρόνηση
και πέταξες στα ύψη. Πόσο εύκολο είναι. Αυτό έπαθα και εγώ σήμερα.
Λίγα καλά λόγια που ήρθαν απρόσμενα και μάλιστα από το
παρελθόν με χαροποίησαν. Όμως το καλάμι το έχω στον κήπο να στηρίζει το πολύγαλο
που όλο πέφτει. Μόλις χθές έλεγα πως:
Ο πιο διαβασμένος δεν ξέρει πάντα τα περισσότερα,
ο πιο μορφωμένος δεν είναι και ο πιο καλλιεργημένος,
δεν κερδίζει πάντοτε ο καλύτερα πληροφορημένος.
Διδάσκει και η ζωή… και μάλιστα πολύ.
Εμένα με δίδαξε η ζωή και τα συγγράμματα των πατέρων που
μελετάω ακόμα τώρα. Έχω συμπεράνει πως όταν κάποιος γράφει, είναι γιατί κάτι
έχει να πεί και αυτό το κάτι είτε είναι από βίωμα είτε είναι από έρευνα. Λυπάμαι πραγματικά για εκείνους που ενώ θα είχαν πολλά να βγάλουν από μέσα τους
δεν ξεκινούν, δεν γνωρίζουν τι σημαίνει ξελαφρώνω, ξεφορτώνω τον εσωτερικό μου
κόσμο και παίρνω ανάσα.
Τα χρόνια περνούν χωρίς να τα παίρνουμε χαμπάρι και στο
τέλος μαραζώνουν μπροστά στην τηλεόραση.
Δόξα τω Θεώ είμαι πλούσιος σε εμπειρίες και φτωχός στα υλικά
αγαθά. Συναναστράφηκα στην ζωή μου με πολύ κόσμο, γνώρισα στα ταξίδια μου πολλών
λογιών καταστάσεις, γνώρισα τον άνθρωπο, επιβίωσα και γέρασα χάρη σε έναν
κανόνα. «Μην λές την γνώμη σου αν δεν στην ζητήσουν» ορισμός της ταπείνωσης
κατά το Αββά Βαρσανούφριο. Λέει ο Όσιος,
έχεις δύο μάτια, δύο αυτιά, δύο ρουθούνια, μία γλώσσα που την φυλάνε τριάντα
δύο δόντια, ανάλογα να είναι και τα λόγια σου για να έχουνε αξία.
Έτσι και εγώ βγάζω το
άχτι μου στο πληκτρολόγιο που δεν μου φέρνει αντίρρηση στα χτυπήματα, βλέπω
στην οθόνη το αποτέλεσμα, ούτε και αυτή φέρνει αντίρρηση, ούτε με διακόπτει
ποτέ και αναρωτιέμαι «τι χρειάζεται το καλάμι;»
