Ζούμε στην εποχή του… να προλάβεις! Όλο τρέχεις να προλάβεις
κάτι. Να προλάβεις τις Τράπεζες πριν κλείσουν, να προλάβεις τα μαγαζιά να
ψωνίσεις, να προλάβεις το λεωφορείο, να προλάβεις προθεσμίες, να φτάσεις στον
προορισμό του ραντεβού σου, να κάνεις οικογένεια, να κάνεις παιδί, να κάνεις το
όνειρό σου πραγματικότητα, συνέχεια κάτι να προλάβεις… ουφ! Κουράστηκα!
Το να προλάβεις κλείνει μέσα του τόσο άγχος, τέτοια ένταση.
Είναι μια κατάσταση στο μέλλον, χωρίς να έχει μέσα της, ίχνος του παρόντος.
Τρέχεις να φτάσεις, να προλάβεις αυτό που είναι μπροστά σου. Και συνεχίζεις
έτσι… να προλάβεις το επόμενο, γιατί αυτός ο τρόπος ζωής σου έγινε συνήθεια! Τα
πάντα γύρω σου κινούνται με υπερβολικούς ρυθμούς. Στην ουσία τρέχοντας να
προλάβεις, έχεις μπει στον αυτόματο πιλότο. Όλα τα κάνεις ρομποτικά, μηχανικά,
αυτοματοποιημένα. Άραγε έχεις αναρωτηθεί αν τρέχοντας σε καθημερινή βάση να
προλάβεις… έχεις ξεχάσει να ζεις;
Δεν ζεις, μόνο προλαβαίνεις. Και το χειρότερο είναι ότι αυτό
δεν σου δίνει καμία ικανοποίηση, ίσως μία ανακούφιση μερικές φορές ότι
πρόλαβες, χωρίς όμως την αίσθηση της χαράς γιατί όλο αυτό το άγχος με το οποίο
έχεις οπλίσει τον οργανισμό σου για να αντέξει σε αυτές τις ταχύτητες, δεν σου
επιτρέπει να χαρείς, δεν σου επιτρέπει να λάβεις ουσιαστικά αυτό που πέτυχες.
Γι’ αυτό και γκρινιάζεις όλη την ώρα και νιώθεις κουρασμένος, αγχωμένος,
πιεσμένος. Γιατί έβαλες παραπάνω στο ζωνάρι σου και δεν μπορείς να τα σηκώσεις.
Και φοβάσαι να τα βγάλεις αυτά που δεν αντέχεις γιατί νομίζεις ότι έτσι θα
είσαι λιγότερο ικανός. Και όλο αυτό δυστυχώς διαιωνίζεται… Μήπως είναι καιρός
να αρχίζεις να σκέφτεσαι ότι ήρθε η ώρα να λάβεις και όχι να προλάβεις;
Σε μια τρελή εποχή που τρέχει σα να κυνηγά συνέχεια κάτι,
και που σε έμαθε να αυτόπροσδιορίζεις την αξία σου μέσα από τις πολλές
δραστηριότητες και υποχρεώσεις που σου επέβαλε με την ψευδαίσθηση ότι είναι και
επιλογή σου, μήπως είναι καιρός να αρχίσεις να κατεβάζεις ρυθμούς, να μειώνεις
τα πράγματα τα οποία νομίζεις ότι μπορείς να φέρεις εις πέρας, να αφαιρείς από
τους ώμους σου τα βάρη που δεν μπορείς να σηκώσεις χωρίς να νιώσεις ότι
μειώνεται η αξία σου αλλά αντιθέτως ότι παίρνεις αξία με το να σέβεσαι την φύση
σου και τις αντοχές σου; Μήπως ήρθε η ώρα να βρίσκεις ώρα να ικανοποιείς τον εαυτό
σου και όχι να τον τρέχεις συνέχεια στα κόκκινα με σοβαρή επίπτωση στην υγεία
σου;
Μήπως ήρθε η ώρα να πεις: “Δεν θέλω να προλάβω τίποτα πια.
Θέλω μόνο να λάβω! Αυτό που είναι για μένα! Θέλω να κάνω τα πράγματα με ηρεμία,
χωρίς να τρέχω συνέχεια και να κυνηγάω προθεσμίες, ημερομηνίες, ωράρια,
υποχρεώσεις, βιολογικά ρολόγια, τον χρόνο, την ζωή. Θα κάνω αυτό που μπορώ
μέχρι εκεί που μπορώ!”. Να ορίζεις εσύ αυτά που θέλεις και όχι υποσυνείδητα ή συνειδητά
να υποκινείσαι από κάτι το οποίο δεν είσαι εσύ, μόνο και μόνο γιατί χρειάζεται
να το ακολουθείς επειδή οι περισσότεροι το κάνουν ή επειδή το επιτάσσει η
εποχή!”
Αλήθεια, βλέπεις πια πολλούς χαρούμενους ανθρώπους; Βλέπεις
ανθρώπους “Βέγγους” που τρέχουν συνέχεια χωρίς να φτάνουν στον προορισμό τους.
Βλέπεις ανθρώπους μαριονέτες που κάποιοι άλλοι έχουν ορίσει τα βήματά τους και
νομίζουν πως οι ίδιοι είναι εκείνοι που κάνουν τα βήματα. Δυστυχώς μέσα σ’ αυτή
την τρέλα της καθημερινότητας, οι άνθρωποι αδυνατούν να λάβουν και να
απολαύσουν τη ζωή. Λίγοι είναι εκείνοι που περπατούν στην αντίθετη κατεύθυνση
από αυτή που τρέχουν οι περισσότεροι γιατί δυστυχώς οι περισσότεροι άνθρωποι
έχουν ξεχάσει να περπατούν.
Τι ωραίο που θα ήταν να χρησιμοποιήσεις το ρήμα τρέχω για να
πεις στον εαυτό σου… Τρέξε να θυμηθείς πώς είναι να περπατάς! Πώς είναι να
λαμβάνεις. Δώσε στον εαυτό σου την ευκαιρία της απόλαυσης, της ηρεμίας, της
γαλήνης, της επιλογής του λαβείν και όχι του προλάβειν! Στο δικό σου χέρι
είναι. Τουλάχιστον για την καθημερινότητά σου. Αν συνεχίζεις να βρίσκεις
δικαιολογίες ότι δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς, είσαι μάλλον άξιος της επιλογής
σου! Τουλάχιστον αν επιλέξεις το “προλάβειν”, σταμάτα συνηδειτά να γκρινιάζεις.
Θα είναι και αυτό μία πρόοδος! Αν επιλέξεις όμως το “λαβείν” θα έχεις επιλέξει
την ίδια τη ζωή!
Συγγραφέας Λίνα Παυλοπούλου
