Είναι και εκείνες οι φορές που στη ζωή σου όλα είναι
ανάκατα. Όνειρα γκρεμισμένα, επιθυμίες που ακόμα δεν έχουν αποκτήσει οντότητα.
Ο χρόνος βιαστικός, δεν συγχωράει καθυστερήσεις. Εσύ έχασες πολλά τρένα. Δεν
ήθελες κάποιες φορές να τα προλάβεις και άλλοτε δεν μπορούσες. Και όμως,
νιώθεις ότι είσαι εκεί, παρών στη ζωή και στις εξελίξεις. Έτοιμος να αρχίσεις
το επόμενο ταξίδι σου.
Με μια αισιοδοξία που σου την δίνει η ίδια η ψυχή σου και η
δύναμη που κρύβει μέσα της. Που σου επιτρέπει να ξεκαρδίζεσαι στα γέλια και να
ανοίγεις τα βάζο με το γλυκό του κουταλιού και να το δοκιμάζεις λαίμαργα, κι ας
έχεις αυξημένο Ζάχαρο. Γιατί απλά ξέρεις, ότι η ζωή μοιάζει με τη ροή του νερού
ενός ποταμού.
Όσα κλαδιά και εμπόδια και να υπάρχουν μέσα στο ποτάμι, το
νερό πάντα θα βρίσκει τη δύναμη να συνεχίζει το ταξίδι του. Αρκεί κανείς να το
πιστεύει και να επιτρέπει στον εαυτό του να ονειρεύεται, ακόμα και αν ζει μέσα
σε καλύβι. Γιατί μόνο τότε βρίσκει το κουράγιο και δίνει τις μάχες που
χρειάζεται προκειμένου να κερδίσει τον πόλεμο.
