Μυστικά πρωτόκολλα Εισαγωγή Δ

IV

Ό Salomon Reinach είναι ο πρώτος, ο οποίος είς την «Oqinion» της 26 Ιουνίου 1920 εδήλωσεν, ότι τα «Πρωτόκολλα» δεν ήσαν παρά καθαραί και απλαί επινοήσεις. Ο «ψευδολόγος Νείλος» είχεν αντλήσει τάς φαντασιοπληξίας του «από την Μαρξιστικήν επαναστατικήν φιλολογίαν» και οι Ιουδαίοι, όπως oι Μασώνοι, εσυκοφαντούντο φρικαλέως, ως είχον συκοφαντηθή άλλοτε οι Τησουίται δια της δηµοσιεύσεως των δήθεν Manita Secreta.

∆εν ηδυνήθη ουχ ήττον να ώθηση περαιτέρω τους ισχυρισµούς του. Πέραν της Μάγχης λόγω του ότι το κύριον άρθρον των «Times» και η παρατεταµένη εκστρατεία του «Εωθινού Ταχυδρόµου» (Morning Post) είχον παραγάγει ζωηράν και βαθείαν εντύπωσιν οι Ισραηλίται

εσκέφθησαν ότι επεβάλλετο να επιχειρήσωσι ν' αποδείξωσιν ως αβάσιµα και φανταστικά τα αποκαλυφθέντα έγγραφα και να προσπαθήσωσι ν' αναιρέσωσι κατά τον µάλλον πιστευτόν τρόπον τα επιχειρήµατα τα αντληθέντα εκ των «Πρωτοκόλλων» δια να καταδειχθή φανταστική η απειλή του ιουδαϊκού κινδύνου. Το συµβούλιον των αντιπροσώπων των2 δια του δηµοσιογραφικοΰ οργάνου του Κοµιτάτου των, επεφόρτισε τον Lucien Wolf µε την λεπτεπίλεπτον ταύτην αποστολήν.

Όπως ο Reinach ούτω και δ L,. Wolf δεν ήτο σιωνιστής προ του πολέµου, δεν είχε συνεπώς παραστή είς το συνέδριον της Bale (πόλεως της Ελβετίας) του 1897, αλλ' ήτο πεπειραµένος δηµοσιογράφος, παλαιός συνεργάτης του «Daily Graphic» επί του δελτίου της εξωτερικής πολιτικής, άλλοτε ανταποκριτής εν Λονδίνω της ηµερησίας γαλλικής εφηµερίδος «Le Journal», πολύ γνωστός είς τον τύπον, καθ' όσον είχε χρηµατίσει µέγας διδάσκαλος της µασωνικής Στοάς των συγγραφέων και πρόεδρος του Ινστιτούτου των δηµοσιογράφων. Η εκλογή λοιπόν εφαίνετο επιτυχής από πάσης απόψεως. Εν τούτοις το αποτέλεσµα δεν ανταπεκρίθη σχεδόν καθόλου εις τας ελπίδας, τας έπ' αυτού βασισθείσας, των ιθυνόντων ισραηλιτικών κύκλων.

Ο L Wolf έγραψε τρία άρθρα καταχωρισθέντα εκ περιτροπής εις τας εφηµερίδας «Μαγχεστριανος Φύλαξ» (Manchester Guardian), «θεατής» (Spectator), «Ηµερήσιος Τηλέγραφος» (Daily Telegraph) έπειτα εδηµοσίευσε ταύτα είς φυλλάδιον, διηνθισµένον µε αρκετά άνοστα ευφυολογήµατα υπό τον σχοινοτενή τίτλον: «Ο ιουδαϊκός κίνδυνος και τα ανύπαρκτα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών» (The Jewish Bogey and the forged Protocols of the Learned Elders of Sion).

Ανέγνωσα επισταµένως το φυλλάδιον αυτό. Αρχίζει µε αρκετά συγκεχυµένην κριτικήν των δέκα επτά άρθρων των δηµοσιευθέντων είς τον «Εωθιν6ν Ταχυδρόµον» του Λονδίνου ύπο την επικεφαλίδα «Τα αίτια της παγκοσµίου ταραχής» (The Cause of World Unrest). Ο L. Wolf προσπαθεί να απόδειξη δια τεκµηρίων, εις τα οποία αποδίδει ιστορικήν αξίαν, ότι η ιουδαϊκή προπαγάνδα δεν είναι ούτε αντιµοναρχική, ούτε αντιχριστιανική! ∆ιακηρύσσει επίσης ότι η «Ιουδαϊκότης» του Μασωνισµού είναι καθαρά επινόησι ενώ τω προσώπω του επιβεβαιούται µε τον πασιφανέστερον τρόπον, η εβραϊκή διείσδυσις εν τη µασωνία!

Εις τας πατριωτικάς εκδηλώσεις του συντάκτου του «Εωθινού Ταχυδρόµου» αντιτάσσει λίαν ασθενή επιχειρήµατα Κατ' αυτόν ο Marx δεν είναι δυνατόν να θεωρηθή ως αντιπρόσωπος των κοινωνιολογικών ιδεών του Ιουδαϊσµού· αι διδασκαλίαι του προέρχονται απεναντίας εκ των αντιλήψεων του Hegel και του Fenerbach, οίτινες ήσαν βέβηλοι (Gentils) και εισίν εν αντιθέσει προς τον συνδικαλισµόν και τον µπολσεβικισµόν.

Συµπεραίνων λέγει, ότι εκείνο το οποίον ο «Εωθινός Ταχυδρόµος» χαρακτηρίζει ως «φρικαλέαν αίρεσιν» (Formidable secte) απεργαζοµένην την παγκόσµιον κακοδαιµονίαν, αποτελεί µύθον, αποκύηµα της φαντασίας αντισηµιτιστών και Αγγλόφοβων Γερµανών.

Ο κ L. Wolf επιχειρεί είτα ν' αποδείξη το πώς επινοήθη η συγγραφή των «Πρωτοκόλλων» και πράττει τούτο περιστρεφόµενος κατ' αρχάς περί το ζήτηµα. Άρχεται µε υπαινιγµούς, αφορώντας τας µυστικάς εταιρείας και τας αποκαλυπτικάς βίβλους, αίτινες µνηµονεύονται εις τα Χρονικά του ΙΖ' και ΙΗ' αιώνος, κατόπιν προσπαθεί ν' ανασκευάση τα δηµοσιευθέντα υπο του Γερµανού Hermann Goedsche έγγραφα κατά το 1868. Συγγραφεύς του ενός εκ τούτων εθεωρείτο ο Άγγλος sir John Retcliffe, ώστις διεπραγµατεύετο εν αυτώ περί των προ δεκαετίας πολιτικοϊστορικών συµβάντων. Έτερον, το οποίον άνεδηµοσίευσαν αι γερµανικαί εθνικιστικαί εφηµερίδες και η γαλλική επιθεώρησις «Le Contemporain» , έδιδε το κείµενον οµιλίας την οποίαν είχεν εκφωνήσει εις τους οπαδούς του ο µέγας ραββίνος εις το νεκροταφείον της Πράγας. Εκ του ότι ο sir John Retcliffe δεν υπήρξε ποτέ και εκ του ότι ο λόγος του Ραββίνου φαίνεται µυστηριώδης (απόκρυφος), ο L. Volf καταλήγει εις επιχειρήµατα, τα οποία θεωρεί αναµφισβήτητα.

Εν τούτοις ο Edouard Drummont δεν έδωσε σοβαράν προσοχήν εις τας εκδηλώσεις αυτάς του γερµανικού αντισηµιτισµού και ούτε καν έκαµε λόγον εις τα σχετικά κεφάλαια της France juive.

Αλλά ο κ. Wolf ευρεν αναλογίας τινάς µεταξύ των αποκαλύψεων του Goedsche και ενός χωρίου των «Πρωτοκόλλων», εις το οποίον εξηγείται η υπο των Ιουδαίων ακολουθουµένη πολιτική δια να διοικήσωσι τας εργατικάς µάζας υποσχόµενοι την χειραφέτησιν των. ∆εν χρειάζεται τι πλέον δια να εξαγάγη το συµπέρασµα, ότι αφού τα λεγόµενα υπο του Goedsche αποτελούν µύθον και τα ύπο του Νείλου λεγόµενα εχουσι πασιφανώς τον αυτόν χαρακτήρα! Εν άλλο επιχείρηµα του αυτού είδους παρουσιάζεται. Ι Constantin Petroviche Pobyadonoszeff, άλλοτε επίτροπος παρά τη Ί. Συνόδω της Ρωσίας, εις τας δηµοσιευθείσας παρ' αυτού «Σκέψεις ενός Ρώσου πολιτικού» (Refflexions d' un homme d' Etat russe), επέκρινεν αυστηρώς τα δηµοκρατικά πολιτεύµατα και εχαρακτήρισε την καθολικήν ψήφον ως την «µεγαλυτέραν πλάνην της εποχής µας».

Συµπεραίνει δε εκ τούτου ότι η αυτοκρατορία παρέσχεν εις τους λαούς τας πλέον ασφαλείς εγγυήσεις καλής διοικησεως· και επειδή η ίδια σκέψις ανευρίσκεται και εις κεφάλαιον των «ΙΙρωτοκόλλων», ο συγγραφεύς των κατηγορείται επί λογοκλοπία.

Ασφαλώς, η υπόθεσις της οποίας ανέλαβε την υπεράσπισιν είναι δυσχερής επί τοσούτον,

ώστε πληρεξούσιος δικηγόρος της περιωπής του Λ. Βόλφ, του και συγγραφέως της «Ιουδαϊκής υποθέσεως κλπ.», να µη ευρίσκη επιχειρήµατα σοβαρώτερα των παρ' αυτού προβαλλοµένων.

Περαιτέρω αφηγείται, ότι, κατά την εν Γαλλία παραµονήν του, το 1919, έλαβε γνώσιν µιας απόπειρας, ήτις εγένετο τότε πρός παρεπιδηµούσαν εν Παρισίοις ιουδαϊκήν αποστολήν.

Λιθουανός τις ανήκων εις την ιουδαϊκήν µυστικήν αστυνοµίαν, παρουσιάσθη εις τα µέλη της επιτροπής και µετα διαβεβαιώσεις αφοσιώσεως τοις εδήλωσεν, οτι ήτο εις θέσιν να παρεµπόδιση την δηµοσίευσιν λίαν επικινδύνου βιβλίου το οποίον, εαν ήρχετο εις δηµοσιότητα, θα ηδύνατο να καταστρέψη τον οίκον Ισραήλ. Επειδή δε πασά εκδούλευσις είναι άξια αµοιβής, ο επισκέπτης εζήτει µετριοφρόνι 10.000 λίρας στερλίνας. Τον παρεκάλεσαν να υποδείξη, περί ου ο λόγος βιβλίον· επρόκειτο περί των «Πρωτοκόλλων». Ο Λιθουανός απεπέµφθη ευγενώς και µετά τινας µήνας εδηµοσιεύοντο εις το Λονδίνον και εις το Charlottenburg η πρώτη αγγλική και η πρώτη γερµανική µετάφρασις του βιβλίου του Σεργίου Νείλου!

Ασφαλώς ο Βόλφ δεν ηδύνατο να φθάση εις ανοητότερον και πλέον παιδαριώδες συµπέρασµα. Με το να δώση τις 10.000 λίρας εις πρόσωπον κατέχον εν αντίτυπον των «Πρωτοκόλλων». ήτο δυνατον να παρεµπόδιση την µετάφρασι και δηµοσίευσιν συγγράµµατος, το οποίον προ του πολέµου και της ρωσικής επαναστάσεως είχεν αριθµήσει πέντε η εξ εκδόσεις, και του οποίου εν αντίτυπον ευρίσκετο εις την βιβλιοθήκην του British Museum;

Τέλος ο πληρεξούσιος της Ιουδαϊκής Επιτροπής αγωνίζεται δια να εµπνεύση εις τους αναγνώστας του την πεποίθησιν ότι οι Ιουδαίοι της Ρωσίας και της Πολωνίας δεν έχουσι καµµίαν σχέσιν µε τον µπολσεβικισµόν. Οι Γερµανοί εθνικόφρονες και οι τσαρισταί εξαπέλυσαν τοιαύτας συκοφαντίας και δια να δείξει ότι τα πάντα ακούει και µανθάνει ο Ιουδαϊκός µασωνισµός ο Lucien Wolf, ευφυολογών, εµνηµονεύει µετά περιφρονήσεως ανώνυµον λίβελλον, µυστηριώδους εµπνεύσεως, «εκτυπωθέντα εις Παρισίους το παρελθόν έτος ύπο των Ιησουϊτών της οδού Garanciere» υπό τον τίτλον «ο Μπολσεβικισµός» .

Το γεγονός όµως τούτο, ότι µε τόσην σοβαρότητα γίνεται λόγος περί τυπογραφείου Ιησουϊτών, λειτουργούντος εις την οδόν Garanciere, αρκεί να κλονίση και εκµηδενίση όλα τα επιχειρήµατα, τα οποία παραθέτει ο επίσηµος πληρεξούσιος δικηγόρος της εν Αγγλία Ισραηλιτικής Επιτροπής.

Αλλ' ιδού ότι η «Vieille france» εις πολύ περίεργον µελέτην, υπογεγραµµένην υπο L. Fry2, ισχυρίζεται, ότι είναι εις θέσιν να αποκάλυψη τον συγγραφέα των «Πρωτοκόλλων». Ονοµάζεται Asherinzberg και εβραϊστί Achad Haam, όπερ σηµαίνει «είς εκ του λάου».

Γεννηθείς εις την Skvira (διοίκησις Κιέβου) εµελέτησε το Ταλµούδ εις τας ιουδαϊκάς σχολάς, συνεζεύχθη την εγγονήν Ραββίνου της Lubowitz, εισήλθεν εις το Kahal, ίδρυσεν οµιλον «νεοσιωνιστών», έπειτα µυστικήν εταιρείαν «οι υιοί του Μωυσέως» (Bne Moshe), παρίστατο εν το σιωνιστικόν Συνέδριον της Bale, ανέπτυξεν εν αυτώ τα µαθήµατα τα αποτελούντα τα είκοσι τέσσαρα «Πρωτόκολλα», αλλά δεν ηδυνήθη να συνεννοηθή ούτε µε τον δόκτορα Hertzl, ούτε µε τον Max Nordau, οίτινες τον εχαραχτήρισαν ως υπεραδιάλλακτον εν τω εθνικισµώ του.

Φαίνεται ότι ο Asher Ginzberg ενεφανίσθη επικεφαλής του ιουδαϊκού πολιτικού Κοµιτάτου, του σχηµατισθέντος εις την Αγγλίαν κατά το 1917 και ότι µεταξύ των οµογενών του απήλαυε µεγάλου γοήτρου. Ο ποιητής, Chaym Bialik τον χαρακτηρίζει ως «προφήτην», ως έκτακτον αστέρα, και τον σέβεται ως «τον διδάσκαλον, ο οποίος µόνος ήδυνήθη να δείξη εις τα τέκνα της εξορίας την οδόν των πρός την ελευθερίαν».

Εάν ο Ginzberg διέµενεν εν Λονδίνω, ως νοµίζει ο L. Fru, θα ήτο ο µόνος αρµόδιος να εκφέρη γνώµην επί του φυλλαδίου του L. Wolf και επί των «Πρωτοκόλλων» του Σεργίου Νείλου, αλλ' οι Ισραηλίται δεν έχουν την συνήθειαν να κατηχούν τους βέβηλους εις τας υποθέσεις των, εις τα µυστικοσυµβούλιά των, εις τας διαφόρους απόψεις των. Άπαξ έτι αντιλαµβάνεται τις τούτο καλώς, άµα ως σκεφθή ότι από της εποχής της δηλώσεως Μπάλφουρ και της διοργανώσεως «της Εθνικής Εστίας» της Παλαιστίνης, κανείς Ιουδαίος δεν τολµά να κηρυχθή εχθρός πρός τον Σιωνισµόν, ενώ προηγουµένως οι µη σιωνισταί ήσαν ουκ ολίγοι.

—¤—

Είναι, βεβαιότατα, πολύ ενδιαφέρον να ηξεύρωµεν ποίος είναι ο συγγραφεύς ή συγγραφείς των «Πρωτοκόλλων», άλλα το ζήτηµα τούτο είναι ούχ ήττον δευτερευούσης σηµασιάς, δύναµαι να ειπώ µάλιστα, ότι η αυθεντικότης των «Πρωτοκόλλων» δεν έχει ειµή σχετικήν αξίαν.

Αναλύων τις ταύτα, χωρίς να λαβή υπ' όψιν τα σχόλια των εκδοτών των και όλων των πολεµικών των προκληθέντων εκ της δηµοσιεύσεως των, διακρίνει τρία ουσιώδη σηµεία συχνάκις περιπλεκόµενα.

1.         Φιλοσοφικήν κριτικήν των φιλελευθέρων αρχών και απολογίαν του µοναρχικού πολιτεύµατος.

2.         Έκθεσιν σχεδίου προπαγάνδας µεθοδικώς διενεργουµένης δια να εξασφάλιση εις τους Ιουδαίους την παγκόσµιον κυριαρχίαν.

3.         Προφητικάς προβλέψεις περί της προσεχούς πραγµατοποιήσεως των ουσιωδών µερών του σχεδίου τούτου.

Είναι άραγε δυνατόν ο Σέργιος Νείλος, όστις, κατά την ιδίαν αυτού οµολογίαν, είχε λάβει παρά του Alexis Souchotin τα περιβόητα φυλλάδια µε την ρητήν σύστασιν να χρησιµοποίηση ταύτα κατά τον µάλλον επωφελέστερον τρόπον, από θρησκευτικής απόψεως, να µη εθεώρησεν υποχρέωσίν του να τα µετάφραση κατά γράµµα και τα ατοµικά του αισθήµατα, ως Ρώσου πατριώτου και ενθέρµου ορθοδόξου, να τα εξεδήλου κατά διαφόρους τρόπους εις την σύνταξιν των φιλοσοφικών περιόδων; Αλλά τα δύο τελευταία στοιχεία παρουσιάζουσιν αναµφισβήτητα στοιχεία οµοιότητας· είναι εν ακριβεί συµφωνία µε όλα τα εβραϊκά Εγγραφα, τα οποία κατέχοµεν. Η κατάρρευσις της Ρωσίας, τα ανώµαλα άρθρα της ειρήνης, η δηµιουργία της υπερκυβερνήσεως, ήτις ήδη καλείται Κοινωνία των Εθνών, η αποκατάστασις του Ιουδαϊσµού εις την Ιερουσαλήµ, πάντα ταύτα αποτελούσι την πλέον έκδηλον απόδειξιν της πραγµατικότητας του σχεδίου κατακτήσεως, του αποφασισθέντος υπό των Σοφών της Σιών.

Ο Sainte Beuve µελετών το Εργον του Joseph de Maistre εις τας ∆ιφτέρας του, είχεν εκφράσει την εξής γνώµην περί των Les Considerations sur la France: «Η εντύπωσις την οποίαν προεκάλεσε το βιβλίον τούτο, όπου εκυκλοφόρησεν, υπήρξε ζωηρότατη, άλλα η µεγάλη του έκρηξις δεν έλαβε χωράν παρά είκοσιν έτη βραδύτερον, ότε τα συµβεβηκότα επεβεβαίωσαν τα µάλλον αξιοµνηµόνευτα σηµεία αυτού».

Τα «Πρωτόκολλα» έχουσιν εν κοινόν σηµείον µε τας Les Considerations sur la France, τον προφητικόν, δηλονότι, χαρακτήρα των. Ίσως δυνηθώµεν βραδύτερον  να διατυπώσωµεν περί αυτών κρίσιν όµοίαν προς την του Sainte Beuve.