ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΓ.

ΠΕΡΙΛΗΨΊΣ : Η ανάγκη του επιούσιου άρτου. Τα πολιτικά ζητήµατα. Τα βιοµηχανικά ζητήµατα. Αι διασκεδάσεις. Οι οίκοι ανοχής. Η αλήθεια είναι µία. Τα µεγάλα προβλήµατα.

Η ανάγκη του επιουσίου άρτου εξαναγκάζει εις σιωπήν τους χριστιανούς, και καθιστά αυτούς ταπεινούς θεράποντας ηµών. Οι δια τον τύπον µας πράκτορες µας λαµβανόµενοι µεταξύ αυτών, θα συζητώσι κατ’ επιταγήν µας παν ό,τι δέν θα ήτο ενδεδειγµένον να εκτυπώσωµεν απ’ ευθείας εις επίσηµα έγγραφα και κατά το διάστηµα τούτο επωφελούµενοι του προκαλουµένου θορύβου εκ των συζητήσεων τούτων, θα λάβωµεν τα µέτρα, άτινα θα κρίνωµεν πρόσφορα και θα τα παρουσιάσωµεν εις το κοινόν, ως γεγονός τετελεσµένον. Ουδείς θα έχη το θράσος να απαιτήση την ακύρωσιν παντός ό,τι θα έχη αποφασισθή, εφ’ όσον µάλιστα θα παρουσιάσωµεν τούτο ως πρόοδον. Ο τύπος άλλως τε θα ελκύη αµέσως την προσοχήν επί νέων ζητηµάτων (έχοµεν, όπως γνωρίζετε, συνηθίσει τους ανθρώπους να ζητώσι πάντοτε το νέον). Ηλίθιοι τινές, φανταζόµενοι εαυτούς ως όργανα του πεπρωµένου, θα επιληφθώσι των νέων τούτων ζητηµάτων χωρίς ν’ αντιληφθώσιν ότι ουδέν εννοούσι εξ εκείνων, τα όποια θέλουσι να συζητήσωσι. Τα ζητήµατα της πολιτικής δεν είναι προσιτά εις ουδένα άλλον, πλην εκείνων οι οποίοι την έχουν δηµιουργήσει προ πολλών ήδη αιώνων, και οι οποίοι την διευθύνουσιν.

Εξ όλων τούτων θα ίδητε ότι επιζητούντες την γνώµην του πλήθους, διευκολύνοµεν την εκπλήρωσιν µόνον των σκοπών µας, και δύνασθε να παρατηρήσητε ότι δεν επιζητούµεν την έγκρισιν των πράξεων µας, αλλά των λόγων µας, των εκφωνηθέντων κατά ταύτην ή εκείνην την ευκαιρίαν. ∆ιακηρύττοµεν συνεχώς, ότι εις όλα τα µέτρα µας λαµβάνοµεν ως οδηγόν την ελπίδα ηνωµένην µε την βεβαιότητα του να είµεθα ωφέλιµοι προς το καλόν πάντων.

Ίνα παραπλανήσωµεν τους πλέον ανησύχους δια τα πολιτικά ζητήµατα ανθρώπους, θα προτάξωµεν, των δήθεν νέων ζητηµάτων, τα βιοµηχανικά ζητήµατα. Ας εξαντλώσι την προσοχήν των επί των ζητηµάτων τούτων. Αι µάζαι θα συγκατατεθώσι να παραµείνωσιν αδρανείς, ν’ αναπαυθώσιν εκ της δήθεν πολιτικής δραστηριότητος των (εις την οποίαν τους έχοµεν συνηθίσει ηµείς οι ίδιοι, ίνα µέσω αυτών παλαίωµεν προς τας Κυβερνήσεις των Χριστιανών), επί τω όρω να έχωσι νέας ασχολίας· θα υποδείξωµεν εις αυτούς σχεδόν την ιδίαν πολιτικήν κατεύθυνσιν. Ίνα δέ µη κατορθώνωσι τίποτε δια της σκέψεως, θα τους αποτρέπωµεν εκ ταύτης δια διασκεδάσεων, δια παιγνίων, τέρψεων, παθών, οίκων ανοχής....

Μετ’ ου πολύ θα προτείνωµεν δια του τύπου διαγωνισµούς τέχνης, αθλητισµού κλπ. Tο ενδιαφέρον τούτων θ’ αποτρέψη οριστικώς το πνεύµα των εκ ζητηµάτων, εφ’ ων θα ηναγκαζόµεθα να παλαίσωµεν εναντίον των. Χάνοντες ολίγον κατ’ ολίγον την έξιν του σκέπτεσθαι εξ ιδίας πρωτοβουλίας, θα καταλήξωσι να οµιλώσι περί συνταυτίσεως των ιδεών µας, διότι θα είµεθα οι µόνοι, οίτινες θα προτείνωµεν νέας κατευθύνσεις της σκέψεως µέσω τοιούτων προσώπων, ώστε να µη θεωρώνται ταύτα ως αλληλέγγυα προς ηµάς.

Ο ρόλος των Φιλελευθέρων ουτοπιστών θα λήξη οριστικώς όταν το πολίτευµα µας θα αναγνωρισθή. Έως τότε θα µας παρέχωσι καλάς υπηρεσίας. ∆ια τούτο θα ωθώµεν τα πνεύµατα να εφευρίσκωσι παντοειδείς φανταστικάς θεωρίας, νέας και δήθεν προοδευτικάς, διότι υπετάξαµεν αυτούς τους βλακοχριστιανούς µετά πλήρους επιτυχίας δια της λέξεως «πρόοδος» και δεν υπάρχει ούτε εις µεταξύ αυτών, ο οποίος να βλέπη ότι υπό την λέξιν ταύτην κρύπτεται πλάνη εις όλας τας περιστάσεις, καθ’ ας δεν πρόκειται περί υλικών εφευρέσεων, αφού η αλήθεια είναι µία και µόνη και δεν δύναται να έχη πρόοδον. Η πρόοδος, ως ψευδής ιδέα, χρησιµεύει εις το να επισκοτίζη την αλήθειαν, ίνα µηδείς την γνωρίζη, πλην ηµών των εκλεκτών του Θεού και φυλάκων αυτής.

Όταν θα έλθη η βασιλεία µας, οι ρήτορες µας θα συζητήσωσι τα µεγάλα προβλήµατα, τα οποία συνεκίνησαν την ανθρωπότητα δια να την καθοδηγήσωσι τελικώς εις το σωτήριον πολίτευµα µας. Τις θα υποπτευθή τότε ότι όλα αυτά τα προσχήµατα είχον επινοηθή υφ’ ηµών συµφώνως προς πολιτικόν σχέδιον, το οποίον κανείς δεν εµάντευσεν επί πολλούς αιώνας;