Η ιστορία γράφεται από τους νικητές;

Διαβάστε τι έγραφε στο οπισθόφυλλο ενός βιβλίου του αείμνηστος ιστορικός συγγραφέας Κυριάκος Σιμόπουλος!..

Ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου («Ξενοκρατία, Μισελληνισμός και Υποτέλεια») επιχειρεί μια ανίχνευση στον σκοτεινό δρυμό της ελληνικής ιστορίας. Από τη ρωμαιοκρατία ως τη φραγκοκρατία, την τουρκοκρατία και τον λεγόμενο ελεύθερο εθνικό βίο. Για την αναζήτηση της ιστορικής αλήθειας που δύσκολα διαπερνά το φράγμα των ιερών και ανίερων μύθων. Το ψεύδος, έγραφε ο Μαξίμ Γκόρκυ, είναι η θρησκεία των σκλάβων και των αφεντικών, η αλήθεια ο Θεός των ελεύθερων ανθρώπων.

Η ιστορία γράφεται πάντοτε από τους νικητές ή από τις κυρίαρχες τάξεις, που «τα μεν ηδέα καλά νομίζουσι, τα δε ξυμφέροντα δίκαια», όπως διδάσκει ο Θουκυδίδης. Βρίθει από μυθεύματα η ελληνική ιστορία. Όχι γιατί οι ιστορικοί είναι ψευδολόγοι ή παραχαράκτες αλλά επειδή η αλήθεια είναι συνήθως θαμμένη κάτω από επιχωματώσεις αιώνων. Επικίνδυνη, άλλωστε, η ιστορική αλήθεια. Αποκρύπτεται επιμελώς πίσω από πολιτικές ιδιοτέλειες και ιδεολογικά προσωπεία. Και συχνά, με τη μυστική, ερήμην των λαών, διπλωματία χάνονται τα ίχνη της στα χρονοντούλαπα και τις εφτασφράγιστες καταπακτές. Καταχωνιάζονται, εξαφανίζονται ή παραποιούνται τεκμήρια για να καλυφθούν ανομίες, προδοσίες και ατιμωτικές συναλλαγές κρατών και αξιωματούχων.

Οι Νεοέλληνες τρέφονται με ψεύδη από γενιά σε γενιά. Ψεύδη εθνικά και παιδαγωγικά, ψεύδη ιδεολογικά και παρηγορητικά. Ψεύδη που ταυτίζονται με συμφέροντα της άρχουσας ομάδας και των ξένων προστατών ή συνενόχων της, ψεύδη που βαυκαλίζουν τις επιθυμίες, τις αθεμελίωτες βεβαιότητες και τις κενοδοξίες του λαού. Ψεύδη πασίγνωστα και κατάφωρα, ψεύδη επίχρυσα και ψιμυθιωμένα. Ψεύδη που ευδοκιμούν στους χερσότοπους της πλάνης και της άγνοιας, ψεύδη αυτοφυή και ψεύδη εισαγόμενα, ψεύδη προαιώνια και διαστρεβλώσεις χθεσινών νωπών γεγονότων. Ψεύδη που βαφτίζονται επιχειρήματα, ψεύδη που γίνονται συνθήματα - «λόγια παχειά» κι' «ασκιά μ' αγέρα», «κούφια καρύδια» και «λιθάρια στον τουρβά», όπως έλεγε ο Μακρυγιάννης. Ψεύδη ατιμώρητα, ψεύδη επιβραβευμένα με ανδριάντες, ονομασίες οδών, τιμές και διακρίσεις. Για «μεγάλους άνδρες», για «φιλέλληνες», «σύμμαχους» και «ευεργέτες».

Ποιοί οι μεγάλοι άνδρες, οι φιλέλληνες, οι σύμμαχοι, οι ευεργέτες; Πού η αλήθεια, πού η απάτη; Εδώ τα εξωραϊστικά μυθεύματα και οι αγιογραφίες των ισχυρών της εξουσίας, εκεί τα μεγαλυνάρια για τους εχθρούς του ελληνισμού και τους φαύλους.

Ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου επιχειρεί μια ανίχνευση στον σκοτεινό δρυμό της ελληνικής ιστορίας. Από τη ρωμαιοκρατία ως τη φραγκοκρατία, την τουρκοκρατία και τον λεγόμενο ελεύθερο εθνικό βίο. Για την αναζήτηση της ιστορικής αλήθειας που δύσκολα διαπερνά το φράγμα των ιερών και ανίερων μύθων. Το ψεύδος, έγραφε ο Μαξίμ Γκόρκυ, είναι η θρησκεία των σκλάβων και των αφεντικών, η αλήθεια ο Θεός των ελεύθερων ανθρώπων.

(Από την παρουσίαση του βιβλίου του Κυριάκυ Σιμόπουλου: «Ξενοκρατία, Μισελληνισμός και Υποτέλεια» στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Τι έγραφε σε άλλο βιβλίο του

Ο Κυριάκος Σιμόπουλος, μέσα στο βιβλίο του «Η Λεηλασία και η Καταστροφή των Ελληνικών Αρχαιοτήτων», μεταξύ άλλων θα αναφέρει τα εξής:

Η ιστορία του πολιτισμού αποτελεί μια θλιβερή αλληλοδιαδοχή καταστροφών, λεηλασίας και βανδαλισμών. Ειδικά για την Ελλάδα ο αφανισμός και η διαρπαγή των μνημείων και έργων τέχνης της κλασσικής αρχαιότητας υπήρξαν τραγικές δοκιμασίες για την ανθρωπότητα. Γιατί αφορούν τον κορυφαίο πολιτισμό που άνθισε στους αιώνες της άμεσης δημοκρατίας σε μια κοινωνία ελευθερίας, ανθρωπισμού και δικαιοσύνης. Θύματα όμως των δηώσεων και των βαρβαροτήτων είναι τα καλλιτεχνήματα όχι μόνο του αρχαίου ελληνικού κόσμου αλλά και όλων των λαών με πλούσια πολιτιστική παράδοση. Αυτές οι συμφορές οφείλονται σε κατακτητικούς πολέμους, σε συγκρούσεις μεταξύ εθνών, σε εξεγέρσεις και βαναυσουργίες αλλά και στην αμάθεια και την κερδοσκοπία.

Ο αφανισμός των καλλιτεχνικών θησαυρών -αρχιτεκτονική, γλυπτική, ζωγραφική, αγγειοπλαστική κλπ.- κατά τη διάρκεια των πολεμικών περιπετειών είναι η πιο επονείδιστη πτυχή της παγκόσμιας ιστορίας. Γιατί αφορά τα επιτεύγματα του πνεύματος και της τέχνης, την κατ' εξοχήν ανιδιοτελή δημιουργική έκφραση των λαών, ανθρωπιστική μαζί και ειρηνική. Από τον Ε΄ αι. π.Χ. ως τον εικοστό, από τους Ασσύριους, τους Πέρσες, τους Ρωμαίους ως τον Ναπολέοντα και τον Χίτλερ, οι επεκτατικοί πόλεμοι προκάλεσαν πολιτιστικές γενοκτονίες.

Οι Έλληνες παρακολουθούσαν ανίσχυροι και άφωνοι στη μακραίωνη ιστορική τους διαδρομή να διαγουμίζονται και να αφανίζονται μνημεία και καλλιτεχνήματα ενός ανεπανάληπτου πολιτισμού. Η διαρπαγή κορυφώθηκε κατά την κατάκτηση της Μακεδονίας (168 π.Χ.) και την καταστροφή της Κορίνθου (146 π.Χ.) από τους Ρωμαίους εισβολείς. Αναρίθμητα γλυπτά χάθηκαν ή ακρωτηριάσθηκαν. Τα περισσότερα και ωραιότερα -"τα πλείστα και άριστα"- έργα τέχνης που στόλιζαν τους ναούς της Ρώμης και των άλλων πόλεων, γράφει ο Στράβων, προέρχονταν από την Κόρινθο.

Τα καλλιτεχνικά λάφυρα προορίζονταν για τους θριάμβους των στρατηγών, για τη διακόσμηση της πρωτεύουσας, για τον εντυπωσιασμό των μαζών και την καλλιέργεια του στρατοκρατικού πνεύματος που αποτελούσε την κινητήρια δύναμη του ρωμαϊκού επεκτατισμού. Η διαρπαγή των καλλιτεχνικών θησαυρών των κατακτημένων χωρών κραταίωνε την πολιτική εξουσία και εξωράιζε τις βαρβαρότητες. [...]

(Από την εισαγωγή της έκδοσης)