ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΗ΄.

ΠΕΡΙΛΗΨΙΣ: Μέτρα ασφαλείας. Επιτήρησις των συνωµοτών. Η φανερά φρουρά είναι καταστρεπτική δια την Αρχήν. Η φρουρά του βασιλέως των Ιουδαίων. Το µυστικόν γόητρον της εξουσίας, Σύλληψις επί τη ελαχίστη υπονοία.

Όταν θα λάβωµεν ανάγκην να ενισχύσωµεν τα µέτρα της αστυνοµικής ασφαλείας (άτινα φθείρουσι τάχιστα το γόητρον της εξουσίας), θα υποκινήσωµεν φαινοµενικάς ταραχάς, εκδηλώσεις δυσαρεσκείας, εκφραζοµένας υπό επιτηδείων ρητόρων. Τα πρόσωπα άτινα θα τρέφωσι τα ίδια αισθήµατα, θα ενωθώσι µε αυτούς. Τούτο θα µας χρησιµεύση ως δικαιολογία δια να διατάξωµεν κατ’ οίκον έρευνας και επιτηρήσεις, χρησιµοποιούντες προς τούτο τους πράκτορας, τους οποίους έχοµεν µεταξύ των χριστιανικών Αστυνοµιών.

Επειδή οι πλείστοι των συνωµοτών ενεργούσιν εξ έρωτος προς το επάγγελµα και την φλυαρίαν, δεν θα διαταράσσωµεν αυτούς πριν δράσωσι καθ’ οιονδήποτε τρόπον θ’ αρκεσθώµεν να εισαγάγωµεν εντός του κύκλου των όργανα επιτηρήσεως... ∆εν πρέπει να λησµονώµεν ότι το γόητρον της εξουσίας µειούται όταν ανακαλύπτη συχνάκις συνωµότας εναντίον της. Το τοιούτον αποδεικνύει οµολογίαν της αδυναµίας της, η, όπερ χειρότερον, το άδικον της υποστάσεως της. Γνωρίζετε ότι κατεστρέψαµεν το γόητρον των βασιλευόντων προσώπων των χριστιανών δια συχνών αποπειρών, διοργανωµένων υπό των πρακτόρων µας, τυφλών προβάτων του ποιµνίου µας. Είναι εύκολον να εξωθήται τις εις το έγκληµα δια τίνων ελευθερίων φράσεων, αρκεί να υπάρχη πολιτική τις χροιά· θα εξαναγκάσωµεν τας Κυβερνήσεις ν’ αναγνωρίζωσι την αδυναµίαν των δια των εµφανών µέτρων ασφαλείας, άτινα θα λαµβάνωσι και δια του τρόπου τούτου θα καταστρέφωµεν το γόητρον της εξουσίας.

Η Κυβέρνησίς µας θα φρουρήται υπό φρουράς σχεδόν αδιόρατου, διότι δεν παραδεχόµεθα ούτε την σκέψιν καν, ότι δύναται να υπάρχη εναντίον αυτής δύναµίς τις, καθ’ ης να µη είναι εις κατάστασιν να παλαίση, ώστε να είναι υποχρεωµένη να κρύπτεται.

Εάν παραδεχόµεθα την σκέψιν ταύτην, όπως έκαµνον και κάµνουν ακόµη οι Χριστιανοί, θα υπεγράφοµεν την εις θάνατον καταδίκην, εάν όχι αυτού του άρχοντος, τουλάχιστον της δυναστείας του, εν λίαν προσεχεί µέλλοντι.

Κατά τα αυστηρώς τηρούµενα προσχήµατα, ο Κυβερνήτης µας δεν θα χρησιµοποιή την εξουσίαν του παρά δια το καλόν του λαού και ουδαµώς δια τα προσωπικά ή τα δυναστικά του ωφελήµατα. Ιδού διατί δια της τηρήσεως του διακόσµου τούτου η εξουσία του θα εκτιµάται και θα περισώζηται από τους ιδίους υπηκόους του. Θα τον λατρεύωσιν επί τη ιδέα, ότι η ευηµερία εκάστου πολίτου θα εξαρτάται εξ αυτού, διότι εξ αυτού θα εξαρτάται η τάξις της κοινωνικής οικονοµίας.

Εµφανής φρούρησις του βασιλέως, ισοδυναµεί µε αναγνώρισιν της αδυναµίας της κυβερνητικής οργανώσεως.

Ο βασιλεύς µας, όταν θα ευρίσκεται µεταξύ του λαού, θα περιστοιχίζηται πάντοτε υπό µεγάλου αριθµού ανδρών και γυναικών, οίτινες θα εκλαµβάνωνται ως περίεργοι και θα καταλαµβάνωσι τυχαίως δήθεν τας πρώτας σειράς πέριξ αυτού, θα συγκρατώσι δε και τας σειράς των άλλων, δια να διατηρώσι τάχα την τάξιν. Τούτο θα είναι παράδειγµα συγκρατήσεως της τάξεως. Εάν ευρέθη τις εκ του λαού εκλιπαρών και προσπαθών να παρουσιάση αναφοράν τίνα, διανοίγων δίοδον δια µέσου των γραµµών, αι πρώται σειραί οφείλουσι να δεχθώσι την αναφοράν ταύτην και υπό τα όµµατά του να παραδώσωσιν αυτήν εις τον βασιλέα, ίνα αντιλαµβάνωνται πάντες, ότι παν ό,τι παρουσιάζει τις φθάνει, εις τον προορισµόν του, και ότι υπάρχει εποµένως έλεγχος και αυτού του Άρχοντος. Η αίγλη της εξουσίας απαιτεί να δύναται ο λαός να λέγη: «Εάν ο βασιλεύς το εγνώριζε» ή «ο βασιλεύς θα το µάθη».

∆ια της συγκροτήσεως επισήµου φρουράς εξαφανίζεται το µυστικόν γόητρον της εξουσίας. Πας όστις είναι ωπλισµένος µε αρκετόν θάρρος, θεωρεί τον εαυτόν του κύριον της εξουσίας. Ο ταραχοποιός γνωρίζει την δύναµίν του και ενεδρεύει την ευκαιρίαν να προβή εις απόπειραν κατά της εξουσίας ταύτης. ∆ιδάσκοµεν άλλα εις τους χριστιανούς, βλέποµεν όµως που έχουν περιαγάγει αυτούς τα φανερά µέτρα ασφαλείας.

Θα συλλαµβάνωµεν τους εγκληµατίας επί τη πρώτη υπονοία, εντελώς ή και ελαχίστα βασίµου. Ο φόβος µη απατηθώµεν, δεν δύναται να είναι λόγος αποχρών, ώστε να δώσωµεν τα µέσα διαφυγής εις άτοµα ύποπτα δι’ έγκληµα κοινόν ή πολιτικόν και έναντι των οποίων θα φανώµεν όντως αµείλικτοι. Εάν επί τέλους είναι δυνατόν, παραβιάζοντες ολίγον την σηµασίαν των πραγµάτων, να παραδεχθώµεν την εξέτασιν των αιτίων εις τα κοινά εγκλήµατα, δεν είναι δυνατόν όµως να υπάρχη τοιαύτη ελαφρυντική περίπτωσις δι’ άτοµα ασχολούµενα µε ζητήµατα, από τα οποία ουδείς, πλην της Κυβερνήσεως, είναι εις θέσιν ν’ αντιλαµβάνηται το ελάχιστον. Και αι Κυβερνήσεις ακόµη όλαι δεν είναι εις θέσιν ν’ αντιλαµβάνωνται την αληθινήν πολιτικήν.