ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ∆'.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ∆'.

ΠΕΡΙΛΗΨΙΣ: Τα διάφορα στάδια της δηµοκρατίας. Η εξωτερική όψις του µασωνισµού. Η ελευθερία καί η πίστις. Ο διεθνής συναγωνισµός του εµπορίου και της βιοµηχανίας. Ο ρόλος της κερδοσκοπίας. Η λατρεία του χρυσού.

Πάσα δηµοκρατία διέρχεται δια διαφόρων σταδίων.

Το πρώτον οµοιάζει µε τας πρώτας ηµέρας της µανίας τυφλού ριπτοµένου τήδε κακείσε. Το δεύτερον είναι το της δηµαγωγίας, εξ ης γεννάται η αναρχία. Έπειτα έρχεται αναποφεύκτως ο δεσποτισµός· ουχί δεσποτισµός νόµιµος και δεδηλωµένος και εποµένως υπεύθυνος, αλλά δεσποτισµός αόρατος και άγνωστος πλην αισθητός· δεσποτισµός ασκούµενος υπό µυστικής οργανώσεως, ήτις ενεργεί µετά πολύ ολιγοτέρας ευσυνειδησίας, καθόσον ενεργεί υπό την σκέπην διαφόρων πρακτόρων, των οποίων η αλλαγή όχι µόνον δεν την βλάπτει, αλλά και την ενισχύει, απαλλάττουσα αυτήν από του να δαπανά τους πόρους της εις το να ανταµείβη µακράς εκδουλεύσεις.

Τις θα ηδύνατο να ανατρέψη µίαν αόρατον ισχύν; ∆ιότι τοιαύτη είναι η ηµετέρα. Η εξωτερική επιφάνεια του µασωνισµού δεν χρησιµεύει παρά εις το να καλύπτη τους σκοπούς µας· το σχέδιον της ενεργείας της αοράτου ισχύος ταύτης και επί πλέον ο τόπος της διαµονής της θα µένωσι πάντοτε άγνωστα εις τον λαόν.

Και αυτή αύτη η ελευθερία θα ηδύνατο να είναι αβλαβής και να υφίσταται εις το Κράτος χωρίς να παραβλάπτη την ευηµερίαν των λαών, εάν εβασίζετο επί των αρχών της εις τον Θεόν πίστεως, της ανθρωπίνης συναδελφώσεως, εκτός της ιδέας της ισότητος της αναιρουµένης υπό των νόµων αυτής ταύτης της δηµιουργίας, οίτινες εγκαθίδρυσαν την υποταγήν. Με µίαν τοιαύτην πίστιν ο λαός θα αφήνετο να κυβερνάται οιονεί ενοριακώς και θα εβάδιζε ταπεινός και ήσυχος, καθοδηγούµενος υπό του πνευµατικού ποιµένος του, αποδεχόµενος την κατά θεόν διανοµήν των αγαθών του κόσµου τούτου. Ιδού διατί είναι αναγκαίον να καταστρέψωµεν την πίστιν, να αποσπάσωµεν από τον νουν των χριστιανών αυτήν ταύτην την αρχήν της θεότητος και του αγίου Πνεύµατος δια να υποκαταστήσωµεν εις ταύτα τους υλικούς υπολογισµούς και τας υλικάς ανάγκας.

Ίνα δε µη τα πνεύµατα των χριστιανών έχουσι τον καιρόν να σκέπτωνται και να εξετάζωσι τα περί εαυτούς, πρέπει να τα περισπώµεν δια των βιοµηχανιών και του εµπορίου. Κατ’ αυτόν τον τρόπον όλα τα Έθνη θα επιζητώσι να κερδίζωσι και παλαίοντα έκαστον δια τα ίδια αυτών οφέλη, δεν θα αντιληφθώσι τον κοινόν εχθρόν των. Αλλά δια να δυνηθή τοιουτοτρόπως η ελευθερία να διαλύση και καταστρέψη εντελώς την κοινωνίαν των Χριστιανών, είναι ανάγκη να καταστήσωµεν την κερδοσκοπίαν βάσιν της βιοµηχανίας. Ούτως ουδέν εκ των εκ της γης υπό της βιοµηχανίας προσποριζοµένων θα µένη εις χείρας της, αλλά θα διοχετεύεται εις κερδοσκοπικάς επιχειρήσεις, δηλ. θα πίπτη εις τα ταµεία µας.

Η ζωηρά πάλη δια την υπεροχήν, αι προσκρούσεις του οικονοµικού βίου θα δηµιουργήσωσι, και έχουσιν ήδη δηµιουργήσει, κοινωνίας απογοητευµένας, ψυχράς και άνευ καρδίας. Αι κοινωνίαι αύται θα έχωσι µίαν απόλυτον απέχθειαν πρός την ανωτέραν πολιτικήν και προς την θρησκείαν. Ο µόνος των οδηγός θα είναι ο υπολογισµός, δηλ. το χρυσίον, πρός ο θα έχουν αληθή λατρείαν, ένεκα των υλικών απολαύσεων, ας δύναται να χορηγή. Τότε αι κατώτεραι τάξεις των Χριστιανών θα µας ακολουθήσωσιν εις την εναντίον της διανοούµενης αυτών τάξεως πάλην µας εις την εξουσίαν (τους συναγωνιστάς µας), όχι δια να κάµωσι καλόν ούτε δια να αποκτήσωσι τον πλούτον, αλλά από µίσος µόνον κατά των προνοµιούχων.