ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε'.

ΠΕΡΙΛΗΨΙΣ: ∆ηµιουργία ισχυράς συγκεντρώσεως της Κυβερνήοεως. Οι τρόποι της επικρατήσεως επί της δυνάµεως του µασωνισµού. ∆ιατί τα κράτη δεν δύνανται να συνεννοηθώσι, «Προεκλογή» των Ιουδαίων. Tο χρυσίον είναι η κινητήριος δύναµις των κρατικών µηχανισµων. Τα µονοπώλια εις το εµπόριον και την βιοµηχανίαν. Αι θεσµοθεσίαι «όπως βλέπωµεν αυτάς». Απαυδήσεις εκ των διαλέξεων. Πως θα υποταχθή η δηµοσία Γνώµη. Η σπουδαιότης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Η υπέρτατη Κυβέρνησις.

Ποιάν µορφήν διοικήσεως δύναται τις να δώση εις κοινωνίας, εις ας η διαφθορά εισέδυσε πανταχού, εις τας οποίας δεν φθάνει τις εις τον πλούτον ειµή δι’ εκείνων των ικανών εκπλήξεων, αίτινες είναι ηµιλωποδυσίαι, εις ας βασιλεύει η ακολασία των ηθών και η ηθική δεν συγκρατείται παρά δια, τιµωριών και δια σκληρών νόµων, ουχί δε δια εκουσίως παραδεδειγµένων αρχών, εις ας τα αισθήµατα της Πατρίδος και της θρησκείας καταπνίγονται υπό κοσµοπολίτικων δοξασιών; Ποίαν µορφήν Κυβερνήσεως να δώση τις εις αυτάς τας κοινωνίας, παρά την δεσποτικήν µορφήν, την οποίαν θα περιγράψω κατωτέρω; Θα κανονίσωµεν µηχανικώς όλας τας πράξεις του πολιτικού βίου των υπηκόων µας δια νέων νόµων. Οι νόµοι ούτοι θα καταργήσωσι µίαν προς µίαν όλας τας πάρα πολύ µεγάλας ελευθερίας, αίτινες εχορηγήθησαν υπό των Χριστιανών, και η βασιλεία µας θα εκδηλωθή δι’ ενός δεσποτισµού τόσον επιβλητικού, ώστε να είναι εις θέσιν, εν παντί χρόνω και τόπω, να σιγήση τους Χριστιανούς, οίτινες θα θελήσωσι να µας κάµωσιν αντιπολίτευσιν και οίτινες θα είναι δυσαρεστηµένοι.

Θα µας είπη τις ίσως, ότι ό δεσποτισµός περί ου οµιλώ, δεν συµβιβάζεται µε τας νεωτέρας προόδους, θα αποδείξω το εναντίον.

Όταν ο λαός εθεώρει τα βασιλεύοντα πρόσωπα ως µίαν καθαράν απόρροιαν της θείας θελήσεως, υπετάσσετο άνευ ψιθύρου εις την απολυταρχίαν των βασιλέων. Αλλά από της ηµέρας καθ’ ην έχοµεν υποβάλει εις τους ανθρώπους την ιδέαν των ιδίων αυτών δικαιωµάτων, εθεώρησαν τα βασιλεύοντα πρόσωπα ως απλούς θνητούς. Το «ελέω Θεού» έπεσεν εκ της κεφαλής των βασιλέων, αφού τοις αφηρέσαµεν την προς τον Θεόν πίστιν των· η εξουσία µετεφέρθη εις τον δρόµον, δηλ. εις ένα τόπον δηµόσιον και ηµείς εγενόµεθα. ούτω κύριοι αυτής.

Επί πλέον, η τέχνη του κυβερνάν τας µάζας και τα άτοµα δια µέσου θεωριών και επιτηδείως συνδυαζόµενων φρασεολογίων, δια κανονισµών του κοινωνικού βίου και δια παντοειδών άλλων ευφυών τρόπων, από τα οποία οι Χριστιανοί δεν εννοούν τίποτε, αποτελεί επίσης µέρος της διοικητικής ηµών µεγαλοφυΐας, της αναπτυχθείσης εν τη αναλύσει, εν τη παρατηρητικότητι, εν τη λεπτεπιλέπτω οργανωτικότητι, µοναδικοί εις ταύτα µη έχοντες αντιπάλους, όπως δεν έχοµεν τοιούτους εν τη επινοήσει σχεδίων πολιτικής δράσεως και αλληλεγγύης. Μόνοι Ιησουΐται θα ηδύναντο να εξισωθώσι προς ηµάς υπό την έποψιν ταύτην, αλλ’ ηδυνήθηµεν να τους υποτιµήσωµεν προ των οφθαλµών του ηλιθίου πλήθους, διότι αυτοί εσχηµάτιζον εµφανή οργάνωσιν, ενώ ηµείς εµµένοµεν εν τη αφάνεια µε την µυστικήν οργάνωσίν µας. Άλλως τε τί τον µέλλει τον κόσµον δια τον κύριον τον οποίον θα εχη; Τι τον µέλλει εάν ούτος είναι ο αρχηγός του Καθολικισµού ή ο δεσπότης µας εκ του αίµατος της Σιών; ∆ι’ ηµάς όµως, οίτινες είµεθα ο εκλεκτός λαός, το ζήτηµα πόρρω απέχει το να είναι αδιάφορον.

Παγκόσµιος συµµαχία των Χριστιανών θα ηδύνατο να µας υποτάξη επί τίνα χρόνον, αλλά προστατευόµεθα εξ αυτού του κινδύνου δια των βαθέων σπερµάτων της διχόνοιας, την οποίαν δεν δύνανται πλέον να αποσπάσωσιν εκ της καρδίας των. Αντετάξαµεν τον ένα εναντίον του άλλου, τους ατοµικούς και εθνικούς απολογισµούς των Χριατιανών, τα θρησκευτικά και τα εθνικά µίση των, άτινα έχοµεν καλλιεργήσει από είκοσι αιώνων. Καί δια τούτο καµµία Κυβέρνησις δεν θα εύρη πουθενά βοήθειαν. Εκάστη θα πιστεύη µίαν συνεννόησιν εναντίον ηµών επιβλαβή εις τα ίδια αυτής συµφέροντα. Είµεθα πανίσχυροι. Πρέπει να µας λαµβάνωσιν υπ’ όψιν. Αι δυνάµεις δεν δύνανται να συνάψωσιν ούτε την µάλλον ασήµαντον συµφωνίαν χωρίς τώρα να λαµβάνωµεν ηµείς µέρος εις αυτήν.

Per me reges regnant - «∆ι’ εµού βασιλεύσουσιν οι βασιλείς». 0ι προφήται µας µας έχουσιν

είπει ότι είµεθα οι εκλεκτοί υπ’ αυτού τούτου του θεού δια να κυριαρχήσωµεν όλης της γης. Ο θεός µας έχει δώσει την µεγαλοφυΐαν δια να δυνηθώµεν να φέρωµεν εις λύσιν αυτο το πρόβληµα. Καί αν υπήρχε µεγαλοφυΐα εις το αντίθετον στρατόπεδον, θα ηδύνατο µεν να παλαίση εναντίον ηµών, αλλ’ ο νέηλυς δεν ισχύει όσον ο παλαιός κάτοικος. Η µεταξύ µας πάλη θα ήτο ανηλεής, οίαν ο κόσµος δεν έχει ίδει ακόµη. Και έπειτα αυτοί οι µεγαλοφυείς άνθρωποι θα ήρχοντο παρά πολύ αργά. Όλοι οι τροχοί του κυβερνητικού µηχανισµού εξαρτώνται εκ τινος ελατηρίου, το οποίον ευρίσκεται µεταξύ των χειρών µας. Και το ελατήριον αυτό είναι το χρυσίον. Η επιστήµη της πολιτικής οικονοµίας, η εξευρεθείσα υπό των σοφών µας, µας δεικνύει από πολλού το ακατανίκητον γόητρον του χρυσίου.

Το κεφάλαιον, δια να έχη τας χείρας ελευθέρας, οφείλει να επιτύχη το µονοπώλιον της βιοµηχανίας και του εµπορίου· τούτο δε ακριβώς πραγµατοποιεί ήδη ολοέν µία αόρατος χειρ εις όλα τα µέρη του κόσµου· η ελευθερία αυτή θα δώση την πολιτικήν ισχύν εις τους βιοµηχάνους, ο δε λαός θα υποταχθή εις αυτούς. Επί των ηµερών µας ενδιαφέρει περισσότερον ν’ αφοπλίζωµεν τους λαούς ή να ωθώµεν αυτούς εις πόλεµον· ενδιαφέρει περισσότερον να έξυπηρείώ-µεν Ιξηµµένα πάθη πρός ώφέλειάν µας, η να ΐά καταπραΰ-νωµεν ενδιαφέρει περισσότερον να γινώµεθα κύριοι των ιδεών των άλλων, σχολιάζοντες αυτάς µάλλον ή αποκρούοντες.

Το κεφαλαιώδες πρόβληµα της Κυβερνήσεως µας είναι να εξασθενήζωµεν το δηµόσιον φρόνηµα δια της κριτικής· να κάµνωµεν τους λαούς να χάνωσι την συνήθειαν του σκέπτεσθαι, διότι η σκέψις δηµιουργεί την αντιπολίτευσιν, να µετατρέπωµεν τας δυνάµεις της σκέψεως εις αψιµαχίας ρητορικής.

Καθ’ όλους τους χρόνους οι λαοί, όπως και τα άτοµα, έχουσιν εκλάβει τους λόγους ως πράγµατα, διότι αρκούνται εις το εξωτερικόν φαινόµενον των πραγµάτων και σπανίως λαµβάνουσι τον κόπον να παρατηρήσωσιν αν η εκπλήρωσις επηκολούθησε τας υποσχέσεις, αίτινες αφορώσι τον κοινωνικόν βίον. ∆ια τούτο τα εκπαιδευτήρια µας θα έχωσιν ωραίαν πρόσοψιν, ήτις θα αποδεικνύη ευγλώττως τας ευεργεσίας των εις ό,τι αφορά την πρόοδον.

Θα οικειοποιηθώµεν την φυσιογνωµίαν όλων των κοµµάτων, όλων των τάσεων και θα τας διδάξωµεν εις τους ρήτοράς µας, οίτινες θα οµιλώσι τόσον, ώστε όλος ο κόσµος θα απαυδήση ακούων αυτούς.

Προς εξασφάλισιν της δηµοσίας γνώµης εις χείρας µας, πρέπει να την καταστήσωµεν περίπλοκον, εκφράζοντες εκ διαφόρων µερών και επί πολύν χρόνον τόσας αντιφατικάς γνώµας, ώστε οι χριστιανοί θα χαθώσιν επί τέλους εντός του λαβυρίνθου των και θα θεωρήσωσι τελικώς ότι αξίζει πολύ καλλίτερον να µη έχη κανείς καµµίαν γνώµην εν τη πολιτική. Αυτά είναι ζητήµατα άτινα η κοινωνία δεν οφείλει να γνωρίζη. ∆εν είναι δεδοµένον να τα γνωρίζη ή εις εκείνον όστις την διευθύνει. Αυτό είναι το πρώτον µυστικόν.

Το δεύτερον µυστικόν, αναγκαίον δια να κυβερνά τις µετ’ επιτυχίας, συνίσταται εις το να πολλαπλασιάζωµεν τόσον τα ελαττώµατα του λάου, τας συνήθειας, τα πάθη, τους κανόνας της από κοινού ζωής, ώστε κανείς να µη δύναται να διευκρινίζη αυτό το χάος, και οι άνθρωποι να φθάνωσιν εις σηµείον ώστε να µη συνεννοούνται πλέον προς αλλήλους. Αυτή η τακτική θα εχη προσέτι ως αποτέλεσµα νά ρίπτη την διχόνοιαν εις όλα τα κόµµατα, να διαλύη όλας τας συνηνωµένας δυνάµεις, αίτινες δεν θέλουσιν ακόµη να υποτάσσωνται εις ηµάς· θα αποθαρρύνη πάσαν ατοµικήν πρωτοβουλίαν έστω και πνευµατώδη και θα είναι ισχυρότερα εκατοµµυρίων ανθρώπων, παρά τοις οποίοις έχοµεν διασπείρει την διχόνοιαν. Μας είναι αναγκαίον να διευθύνωµεν την ανατροπήν των χριστιανικών κοινωνιών κατά τοιούτον τρόπον, ώστε αι χείρες των να καταβάλλωνται εις µίαν απέλπιδα αδυναµίαν ενώπιον εκάστης υποθέσεως, ήτις θα απαιτή πρωτοβουλίαν.

Η προσπάθεια ήτις εξασκείται υπο το πολίτευµα της απεριορίστου ελευθερίας είναι ανίσχυρος, διότι προσκρούει εις τας ελευθέρας προσπάθειας των άλλων. Εκ τούτου δε γεννώνται οδυνηραί ηθικαί ρήξεις, πλάναι, αποτυχίαι. Θα κουράζωµεν τόσον πολύ τους χριστιανούς δια της ελευθερίας ταύτης, ώστε θα τους εξαναγκάζωµεν να µας προσφέρωσι µίαν διεθνή εξουσίαν, της οποίας η διάταξις θα είναι τοιαύτη, ώστε θα δυνηθή χωρίς να τας συντρίψη, να περιλάβη τας δυνάµεις όλων των Κρατών του κόσµου και να σχηµατίση, την Υπερτάτην Κυβέρνησιν.

Εις την θέσιν των παρουσών Κυβερνήσεων θα θέσωµεν εν φόβητρον, το οποίον θα ονοµάζεται ∆ιοίκησις της Υπερτάτης Κυβερνήσεως. Αι χείρες του θα είναι τεταµµέναι πανταχόθεν ως αρπάγαι, και ο διοργανισµός του θα είναι τόσον κολοσσιαίος, ώστε όλοι οι λαοί κατ’ ανάγκην θα υποταχθώσιν εις αυτό.