Για σένα που με αποκάλεσες Γέροντα...

Δεν είμαι ευτυχώς τόσο πολύ ασυνείδητος ώστε να μην αντιλαμβάνομαι ότι απέχω πολύ από το επίπεδο του αληθινού Γέροντα. Ούτε την εσωτερική γαλήνη και ηρεμία έχω κατακτήσει και τώρα μόλις αρχίζω αμυδρά να αντιλαμβάνομαι το μεγάλο χάσμα μεταξύ θεωρίας και πράξης και την αδυναμία της σάρκας και του νου ν’ ακολουθήσουν τις προσταγές της ψυχής. Δάσκαλε που δίδασκες λοιπόν!

Είναι σημαντικό όμως ότι αναγνώρισα και αποδέχτηκα ολοκληρωτικά αυτή την αδυναμία. Μ’ αυτό τον τρόπο ελαχιστοποίησα τις εσωτερικές μου εντάσεις. Αυτή είναι η μόνη πρόοδος που πραγματοποίησα. Και ίσως να είναι η αρχή της μετανοίας μου. Χείριστο ελάττωμα η υποκρισία και η ψευτιά απέναντι στον εαυτό μας γιατί μας εμποδίζει να βελτιωθούμε.

Ο υποκριτής όμως όσο και να προσπαθεί δε μπορεί να κρυφτεί. Ο Θεός γνωρίζει! Σε αποκαλύπτει! Κάθε σου σκέψη, διάθεση, κάθε λέξη ή ματιά, η παραμικρή σύσπαση του προσώπου, μεταδίδει σε ολόκληρο τον κόσμο γύρω σου το επίπεδο της υπευθυνότητάς σου, το βαθμό της ελευθερίας σου. Απέναντι στην υποκρισία μας έρχεται η ζωή βίαια και ταυτόχρονα με ευσπλαχνία για να μας δείξει αυτό που δε μπορούμε να δούμε, για να μας βοηθήσει να αγγίξουμε αυτό που δε μπορούμε να αγγίξουμε μέσα μας.