Επετειακό Πρώτος χρόνος

Τα λουλούδια του κάκτου ανθίζουν και χαμογελάνε το πρωί και μαραίνονται και πεθαίνουν μετά από λίγες ώρες. Πόσο προσωρινές κι εφήμερες είναι οι ζωές τους! Είναι η ίδια αυτή η σύντομη ζωή όμως που τα κάνει ντελικάτα και αξιαγάπητα. Προβάλλουν μονομιάς τόσο φωτεινά κι όμορφα όσο το ουράνιο τόξο ή το βόρειο σέλας, και χάνονται σαν τα όνειρα. Αυτή είναι η καλύτερη κατάσταση γι’ αυτά, γιατί αν διατηρηθούν για μέρες, τότε θα πάψουν να αποτελούν την ομορφιά του πρωινού. Απλώς αφήνουν το άρωμά τους και πεθαίνουν. Παίζουν το ρόλο τους όσο καλύτερα μπορούν.

Οι μικρότεροι κόκκοι σκόνης, που θεωρούνται από εμάς οι χειρότεροι, χωρίς ζωή, χωρίς αξία, αδρανής ύλη βρίσκονται εκεί που τους ταιριάζει, όσο κι αν φαίνονται φτωχοί κι ασήμαντοι. Δεν χρειάζεται ποτέ να γίνουν κάτι ανώτερο από αυτό που ήδη είναι. Παίζουν το ρόλο τους στο σύμπαν έτσι όπως είναι. Εξαιτίας αυτού του ασήμαντου μικρόκοσμου που αιωρείται στον αέρα κι αντανακλά τις ακτίνες του ήλιου, μπορούμε να βλέπουμε τον γαλανό ουρανό. Αυτοί είναι που διασκορπίζουν τις ακτίνες του ήλιου στον αέρα και τις στέλνουν στα δωμάτιά μας. Αυτοί οι κόκκοι σκόνης είναι που διαμορφώνουν τα σταγονίδια της βροχής και δημιουργούν τις εποχικές καταιγίδες. Έτσι δεν είναι απλά αντικείμενα χωρίς αξία, αλλά έχουν μια κρυμμένη σημασία και σκοπό στην ύπαρξή τους. Αν είχαν μυαλό να σκεφτούν και καρδιά να νιώσουν, θα ήταν ικανοποιημένοι και ευχαριστημένοι με την παρούσα κατάστασή τους. Έχουν παίξει το ρόλο τους άψογα.

Λέει ο ποιητής:

«Πρέπει να ομολογήσω πως είμαι σκέτη σκόνη,

μέσα μου όμως μια φορά αναπτύχθηκε ένα ρόδο,

οι ρίζες του απλώθηκαν, τα ανθάκια του πέταξαν,

και όλη η γλυκύτητα του ρόδου τυλίχθηκε

σε όλη τη σύσταση του είναι μου

και γι’ αυτό το λόγο μεταδίδω

άρωμα σε εσάς, όποιοι κι αν είστε»

Ο Νέος «Πυθαγόρας» άντεξε λίγο παραπάνω απ’ το λουλούδι του κάκτου.

Σήμερα συμπληρώνει τον πρώτο χρόνο της επανέναρξης του.  Τα δικά σας θετικά σχόλια και η ανταπόκριση που βρήκα σ’ αυτή τη διαδρομή, με κάνουν να αισθάνομαι χαρούμενος,  ικανοποιημένος και ευχαριστημένος με την παρούσα κατάστασή. Γνωρίζω βέβαια πολύ καλά, πως δεν είναι τίποτα παραπάνω από έναν απειροελάχιστο κόκκο σκόνης στο διαδίκτυο. Δεν έχω καμία ψευδαίσθηση πάνω σ’ αυτό. Άλλες ψευδαισθήσεις, δόξα τω Θεώ, έχω ακόμη αρκετές να ξεφορτωθώ. Δεν είναι ο «Πυθαγόρας» τίποτα παραπάνω από ένα λουλούδι του πρωινού που το απόγευμα θα μαραθεί και θα εξαφανιστεί. Στο μεσοδιάστημα όμως θα φροντίσω με ιδιαίτερη αγάπη να συνεισφέρω όσο μπορώ ακόμα, στη χρωματική φαντασμαγορία του διαδικτύου και ίσως με τη δική σας συντροφιά να κάνουμε τη ζωή κάποιων συνταξιδιωτών μας λίγο πιο όμορφη.

Ευχαριστώ από καρδιάς όλους τους αναγνώστες, τους συντάκτες και τους λίγους δυστυχώς σχολιαστές αυτού του ιστότοπου, που έδωσαν ζωή στον «Πυθαγόρα».