Άλλες εποχές...

Επιδιώκω να συζητώ με νέους ανθρώπους και είναι σίγουρα ευλογία η επαφή με τους. Συχνά με ρωτάνε: «-Γέροντα, εσείς στην εποχή σας πώς επικοινωνούσατε  χωρίς κινητά;». «-Στην εποχή σας πώς διασκεδάζατε;». «-Είναι αλήθεια, Πάτερ, ότι στην εποχή σας πηγαίνατε σε disco;».

«Εγώ στην εποχή μου φορούσα παντελόνια καμπάνες…»

«Εμείς στην εποχή μας δεν είχαμε κινητά…»

«Εγώ στην εποχή μου…»

Η εποχή μου… Τι πάει να πει πραγματικά «η εποχή μου»; Και ποια περίοδο περιλαμβάνει; Ξεκινά από τη γέννησή μας; Και πού φτάνει;

Μέχρι να τελειώσουν οι σπουδές; Ως τα τριάντα; Τα σαράντα; Τα εβδομήντα; Έχει, δηλαδή ημερομηνία λήξης; Εμείς την καθορίζουμε;

«Αχ! Η εποχή μου!!!» Σίγουρα υπερβάλλουμε λίγο έως πολύ. Φυσικά και αναπολούμε μια εποχή που είχε νιάτα, ξενοιασιά, όνειρα και χαρά, αλλά γιατί είναι αυτή η δική μας εποχή; Η σημερινή εποχή δεν είναι δικιά μας; Δε ζούμε το τώρα; Δεν το χαιρόμαστε; Μήπως δεν είμαστε ευτυχισμένοι; Κι αν ναι, αν το αναγνωρίζουμε αυτό, τι κάνουμε για να το αλλάξουμε;

Είναι λυπηρό να αναπολούμε μια περασμένη εποχή, τη δική μας εποχή, σαν να μας είναι άγνωστη η σημερινή. Σαν να μην ταιριάζουμε σ’ αυτήν, σαν να βρεθήκαμε κατά λάθος, σαν να μην την επιλέξαμε και ψάχνουμε απεγνωσμένα έναν τρόπο να μας πάει πίσω από κει που’ ρθαμε…

Κι αν, πράγματι, έτσι νιώθουμε, σαν εξωγήινοι, δηλαδή, γιατί δεν κάνουμε κάτι να ενσωματωθούμε σ’ αυτήν την τόσο ξένη εποχή; Τι μας προβληματίζει; Γιατί μένουμε πίσω;

Μπορούμε να  αξιοποιήσουμε ό,τι μας προσφέρεται τώρα για να νιώσουμε καλύτερα με τις αλλαγές. Οτιδήποτε. Έτσι, θα αισθανθούμε ότι συμβαδίζουμε με αυτή την εποχή, τη σημερινή, την εποχή που ζούμε τώρα, στο παρόν και θα την κάνουμε φιλόξενη, ελκυστική, οικεία...

Ας κάνουμε κι αυτή την εποχή δικιά μας!  Για να λέμε στα εγγόνια μας «Εγώ στην εποχή μου…» και να εννοούμε και τη σημερινή!