Ά Ναι, ξέρω τι πάθαμε...ΖΟΥΜΕ! Κωνσταντίνα Μακρυδάκη

Ήταν αργά χθες το βράδυ ετοιμαζόμουν να κλείσω τον υπολογιστή να πάω για ύπνο, όταν  ήρθε ένα μήνυμα στο ταχυδρομείο. Ένα δυνατό κείμενο με πολύ επιθετική ευγνωμοσύνη στους γεννήτορες της. Απολαύστε το.   

Σε χωριό μεγάλωσα κι εγώ. Κι η μαμά μου κι ο μπαμπάς μου από χωριό είναι. Κι είμαι πολύ περήφανη για αυτό γιατί μεγάλωσα με αυτές τις αρχές και τις αξίες που σου προσφέρει το χωριό. Μεγαλώνοντας στο χωριό μαθαίνεις να είσαι απλός άνθρωπος. Μαθαίνεις να βοηθάς και να μοιράζεσαι. Να εκτιμάς το ψωμί, το τυρί, το κρασί και το λάδι που τρως γιατί από πολύ μικρός πρέπει να συνδράμεις στις αγροτικές υποχρεώσεις της οικογένειας σου. Και αγρότες δηλαδή να μην είναι οι γονείς σου δυο χωράφια, δύο ελιές, δύο αμπέλια και δυο ζωντανά τα έχουνε.

Πολλά είναι τα καλά του χωριού. Φεύγεις ρε παιδί μου από το σπίτι σου και αφήνεις και ξεκλείδωτα που λέει ο λόγος. Οι αλάνες για να παίξεις με τα υπόλοιπα παιδιά είναι πολλές και η αρχοντιά και η απλόχερη προσφορά των χωριανών είναι πανταχού παρούσα τόσο στις χαρές όσο και στις λύπες. Δυο ντομάτες έχεις για να φας; ε τρεις ντομάτες θα χαρίσεις του γείτονα. Παντρεύεις την κόρη σου και όλο το χωριό θα βοηθήσει στις προετοιμασίες.

Έτσι είναι κι οι γονείς μου. Χωριάτες με τα όλα τους που λένε. Έχουν όμως και Κάτι άλλο οι γονείς μου που λίγο πολύ τους κάνει να ξεχωρίζουν λιγάκι. Όσο χωριάτες κι αν είναι κι αν έχουν μεγαλώσει στο χωριό και η νοοτροπία του χωριού έχει καταγραφεί στο DNA τους θαρρώ πως έχουν απομακρυνθεί λίγο από την κακή πλευρά της νοοτροπίας αυτής. Θες που σπούδασαν κι οι δυο; θες που μας έκαναν μικροί εμένα και την αδερφή μου και έπρεπε να ωριμάσουν πιο γρήγορα; Πάντως εμείς ταμπού και απαγορευμένες λέξεις στο σπίτι μας δεν είχαμε. Μπορούσαμε να εκφράσουμε αυτό που νιώθαμε και να πούμε ακριβώς αυτό που σκεφτόμασταν. Και να συζητάμε ώρες ατελείωτες οι τέσσερις μας γύρω από το στρογγυλό τραπέζι της κουζίνας μας. Εκεί λύναμε εμείς όλα τα οικογένεια μας ζητήματα. Κι ακόμα δηλαδή.

Συζητούσα που λες και εγώ πολύ με τους γονείς μου. Από πολύ μικρή ηλικία έλεγα κι εγώ τα δικά μου προβλήματα και εκείνοι με άκουγαν και με συμβούλευαν χωρίς να υποτιμήσουν ποτέ το πρόβλημα μου όσο γελοίο κι αν τους φαινόταν.

Και μεγάλωσα. Και ήθελα να βγαίνω με την παρέα μου και να πηγαίνω στην καφετέρια. Και ήξερα πως έχω περιθώριο να βγω μέχρι τις 12. Κι ήξερα πως έπρεπε να πιώ μια μόνο μπύρα. Άντε δυο. Κι ας κρατούσα χρήματα για δέκα μπύρες. Γιατί ήξερα πως αν ξεχνιόμουν με τον χορό και έχανα το ποτήρι μου έπρεπε να το αντικαταστήσω με καινούριο χωρίς να μπω καν στην διαδικασία να ψάξω ποιο από όλα τα ποτήρια που υπήρχαν στον τραπέζι θα μπορούσε να είναι.

Και μεγάλωσα. Και ερωτεύτηκα. Και ήξερα πως την πρώτη φορά που θα κάνω έρωτα θα έπρεπε να είμαι πολύ σίγουρη για τα συναισθήματα μου. Και ήξερα ήδη από μικρή για το ασφαλές σεξ. Και ήξερα πως έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε προφυλακτικό. Και μεγάλωσα. Και πήρα άδεια οδήγησης. Και ήξερα πως μπορούσα να πάρω το αμάξι των γονιών μου για να πάω να διασκεδάσω. Και ήξερα πως αν έπαιρνα το αμάξι δεν θα έπινα καθόλου αλκοόλ. Και ήξερα πως αν έπαιρνα το αμάξι και παρόλα αυτά έπινα αλκοόλ θα έπρεπε να πάρω τηλέφωνο τους γονείς μου να έρθουν εκείνοι να με πάρουν ότι ώρα και αν ήταν.

Και μεγάλωσα. Και μετακόμισα μόνη μου στην πόλη όπου σπουδάζω. Και ξέρω ήδη από μικρή αρκετά πράγματα για τα ναρκωτικά. Και έχω αποφασίσει πως δεν ταιριάζουν στον τρόπο ζωής που έχω επιλέξει. Και ξέρω πως εγώ διαλέγω την παρέα μου και ξέρω πως δεν μπορώ να ταιριάζω με όλους τους ανθρώπους. Και ξέρω πως δεν με πλησιάζουν όλοι οι άνθρωποι με καλό σκοπό. Και ξέρω ήδη από μικρή πως αν με πλησιάσει κάποιος άγνωστος τον αποφεύγω ευγενικά. Και ξέρω πως το Facebook δεν είναι ένα μέσο για να προβάλω όλη την ζωή μου. Και ξέρω πως αν ένας φίλος μου πιει πολύ απλά δεν μπαίνω στο αμάξι του. Και ξέρω πως όπου γίνεται καβγάς ή παίζουν μπαλωθιές απλά φεύγω. Και πάνω από όλα ξέρω πως αγαπώ την ζωή μου, την εκτιμώ και την προστατεύω όσο καλύτερα μπορώ. Κι αν δεν τα καταφέρνω πάντα Επίσης ξέρω πως έχω δικαίωμα στο λάθος. Τέλος ξέρω πως Όλα αυτά μου τα έμαθαν οι γονείς μου. Οι χωριάτες εκείνοι που ανέφερα στην αρχή. Και μέσα από αυτό το κείμενο θέλω να κάνω αισθητή την διαφορά του χωριάτη στην καταγωγή από του χωριάτη στο μυαλό. Χωριάτες στο μυαλό υπάρχουν παντού. Όπως επίσης υπάρχουν γονείς που θρηνούν για τα παιδιά τους Επειδή απλά δεν ήξεραν. Επειδή δεν είναι σωστό να μιλάνε οι γονείς με τα παιδιά τους για τέτοια θέματα. Επειδή το παιδί τους είναι αγόρι και μπορεί να κάνει ότι θέλει και να οδηγεί μηχανάκι από τα 5 του. Επειδή το παιδί τους είναι κορίτσι και δεν επιτρέπεται να κάνει τέτοια πράγματα. Επειδή τα παιδιά τους τα αγαπούν και αρνούνται να τους βάλλουν όρια. Κι εμάς που μας έβαλαν όρια; ή μάλλον μας τα δίδαξαν. Και εμάς που μας στέρησαν κάποια πράγματα που ήξεραν πως θα μας έβλαπταν. Και εμάς που μας πλήγωσαν πληγώνοντας τους εαυτούς τους περισσότερο μόνο και μόνο για να μάθουμε. Και εμάς που μας μίλησαν για το σεξ και για τα ναρκωτικά και για το ποτό και για τους ανθρώπους. Τι πάθαμε εμείς;;

Ά ναι ξέρω τι πάθαμε. Ζούμε!