Γράμμα στο παρελθόν Γιώργος Γιακουμάκης

Χαρακτήρισα την προχθεσινή ανάρτηση Ά Ναι, ξέρω τιπάθαμε...ΖΟΥΜΕ!  πως βρίθει από επιθετική ευγνωμοσύνη, το σημερινό όμως του Γιώργου Γιακουμάκη, συνομήλικου   της Κωνσταντίνας Μακρυδάκη ξεχειλίζει από επιθετικό παράπονο. Ίσως θα μπορούσε να είναι η αφορμή ή η απάντηση. Μιλά ως εκπρόσωπος μια γενιάς στην προηγούμενη.

Ο «Πυθαγόρας»  ευχαρίστως θα φιλοξενήσει κι άλλα κείμενα νέων ανθρώπων. Η μόνη παρατήρηση που έχω είναι πως ο άνθρωπος δεν μεγαλώνει στα είκοσι και στα τριάντα ούτε ακόμα και εξήντα και εβδομήντα.  

Έχουν κατηγορήσει την γενιά μου για νωθρότητα, ανοησία, ναρκισσισμό και πάνω από όλα θλίψη. Μιλώ για τους ανθρώπους που γεννήθηκαν από την δεκαετία του 1990 και έπειτα και έχουν ζήσει το μεγαλύτερο της ζωής τους, μέχρι τώρα, στην νέα χιλιετία.

Μπορώ να αγνοήσω την νωθρότητα, την ανοησία, τον ναρκισσισμό και άλλους παρόμοιους χαρακτηρισμούς, γιατί είναι φαίνεται επίκτητο «δικαίωμα» των παλαιότερων να χαρακτηρίζουν τους απογόνους τους έτσι. Είναι βλέπετε η ανασφάλεια του ανθρώπου όταν αντικρίζει τον άλλοτε «ανίκητο» εαυτό του να παρακμάζει, να φθείρεται, που τον οδηγεί σε τέτοιες βεβιασμένες επιθέσεις. Αλλά θλιμμένοι; Αυτό είναι βαρύ.

Πράγματι σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία φαίνεται πως είμαστε η πιο «θλιμμένη» γενιά στην καταγεγραμμένη ιστορία. Συγκριτικά με την μεταπολεμική δεκαετία του ’50, το ποσοστό των αυτοκτονιών ανάμεσα σε νεαρά άτομα έχει τριπλασιαστεί. Τι γίνεται λοιπόν και ο κόσμος χάνει το «μέλλον» του, την νεολαία του, με τόσο άδικο τρόπο;

Δυστυχώς ή ευτυχώς, όλα ξεκινούν στην παιδική ηλικία. Το εύπλαστο παιδικό μυαλό είναι ευάλωτο σε κάθε είδους ερέθισμα θετικό ή αρνητικό, εποικοδομητικό ή καταστροφικό. Παίζει λοιπόν τον πιο μεγάλο ρόλο στο σε τι θα εξελιχτεί ένα άτομο αργότερα. Καθορίζει με τον πλέον καθοριστικό τρόπο τις αξίες του, τις απόψεις του, κάποιοι λένε ακόμη και την νοημοσύνη του. Άρα γιατί να μην καθορίζει και το κατά πόσο το άτομο, αργότερα στην ζωή του, θα είναι ικανό να νιώθει ευτυχία ή να αντιμετωπίζει αποτελεσματικά την μιζέρια; Και ποιος είναι υπεύθυνος για τα χαρακτηριστικά αυτά που θα επιδείξει το άτομο αυτό; Ποιοί άλλοι από τους γονείς, την προηγούμενη γενιά δηλαδή.

Συμπεραίνουμε, εύλογα λοιπόν πως αν η γενιά μου είναι η γενιά της θλίψης, της μιζέριας και ανίκανη να αντέξει τον «πόνο», κάτι δεν έκανε σωστά η προηγούμενη γενιά. Δεν κληροδότησε το θεμέλιο της ζωής κάθε ολοκληρωμένου ανθρώπου, την πειθαρχεία. Ας δούμε τους ανθρώπους την περίοδο του Α΄Π.Π. και του Β’ Π.Π. Πράγματι, αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν χρόνο να βρουν την ευτυχία ή να σκεφτούν πως είναι μίζεροι. Μοναδικός σκοπός ήταν η επιβίωση των ίδιων και των αγαπημένων τους προσώπων και τίποτα περισσότερο. Ύστερα όσοι απέμειναν από τα αιματοκυλίσματα, δημιούργησαν οικογένειες. Έκανα γιους και κόρες στους οποίους έμαθαν ένα πολύ σημαντικό μάθημα. Τίποτα δεν είναι δεδομένο και τίποτα δεν θα σου δοθεί αν δεν σου αξίζει. Συνεπώς, οι γιοί και οι κόρες των βετεράνων του πολέμου δεν έβαλαν ποτέ στο μυαλό τους ότι είναι δυστυχισμένοι ή ότι δεν τους αξίζει η ζωή που ζούσαν, γιατί από την κούνια τους έμαθαν πως δεν αξίζουν κάτι αν δεν παλέψουν γι’ αυτό. Το μάθημα αυτό κληροδοτήθηκε στους γονείς της γενιάς μου, ίσως λιγότερο έντονα αλλά και πάλι εμπεδώθηκε και  εφαρμόστηκε σε μεγάλο βαθμό. Ύστερα συνέβη αυτό που μου αρέσει να αποκαλώ, η «καταναλωτική επανάσταση».

Τα ΜΜΕ στέφθηκαν ως φορέας κοινωνικοποίησης και σε συνδυασμό με την μαζική παραγωγή προϊόντων και την προπαγάνδα των ΜΜΕ, οι άνθρωποι άρχισαν να καταναλώνουν όλο και περισσότερο. Οι γονείς μας επομένως ήταν τα θύματα αυτής της καταναλωτικής τρέλας. Έπρεπε να αγοράσουν όσα περισσότερα τους επέτρεπε το κομπόδεμα τους. Δεν ήξεραν γιατί, απλά έπρεπε! Αλλά πλέον είχαν και παιδιά, γιούς και κόρες, την γενιά μου. Τρελαμένοι από την «πλύση εγκεφάλου» όφειλαν να προσφέρουν και σε εμάς οτιδήποτε αγόραζαν. Το έμμεσο μάθημα στην κούνια μας δηλαδή ήταν το εξής: «Οι άνθρωποι είναι υποχρεωμένοι να σου προσφέρουν». Δεν το έκαναν επίτηδες, το ξέρω. Αλλά το να μας επιβραβεύουν με υλικά αγαθά χωρίς να τα κερδίζουμε αναίρεσε το μάθημα που εκείνοι έλαβαν, το να κατακτάς δηλαδή ό,τι αξίζεις μέσω της πειθαρχίας.

Μεγαλώσαμε με την σειρά μας και καταλαβαίνουμε πως αυτά που καταλάβαμε στην παιδική μας ηλικία δεν βρίσκουν αντίκρισμα στον κόσμο. Σαν να γράφουμε κάποιο διαγώνισμα στα μαθηματικά μα το μόνο που διαβάσαμε να είναι βιολογία. Τραγελαφικό. Κάνεις δεν μας προσφέρει τίποτα επειδή απλά υπάρχουμε. Μας λένε πως πρέπει να δουλέψουμε, να χύσουμε αίμα και ιδρώτα, να κλάψουμε , να δυστυχήσουμε αν θέλουμε να κερδίσουμε οτιδήποτε! Απαράδεκτο!  Έτσι κάποιοι από εμάς δεν μπορούν να πάνε αντίθετα στο μάθημα που χαράχτηκε στο υποσυνείδητο τους, στην νεαρή ηλικία. Προτιμούν την αυτοκτονία, την κατάθλιψη, την αδράνεια. Το «μάθημα» της κούνιας παίζει διαρκώς στο πίσω μέρος του μυαλού τους : «Αξίζεις τα πάντα, η προσπάθεια μετράει, είσαι μοναδικός». Τίποτα δεν ισχύει πια.

Αγαπητοί γονείς, προηγούμενη γενιά , βοηθήστε μας να ορθοποδήσουμε. Δεν μπορούμε να αρνηθούμε πως είσαστε οι μέντορες μας και κομμάτι του εαυτού μας. Συνεχίστε να κατηγορείτε την γενιά μου για τα δικά σας λάθη ή προσπαθήστε να τα διορθώσετε και ίσως το μέλλον έχει ακόμη μια ελπίδα.

Με αγάπη, ένας νεαρός.

Γιώργος Γιακουμάκης