Αγέραστη Ψυχή

Κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέπτη. Μια νέα ρυτίδα έχει εμφανιστεί στο  πρόσωπό μου. Μια ολοκαίνουργια χαραγματιά χωρίζει το μέτωπο στα δύο. Με γεια μου.

Κι όμως η ζωντανή άμορφη παρουσία πίσω από το πρόσωπο που παρατηρεί την αλλαγή της μορφής κι έχει επίγνωση του ζαρώματος της επιδερμίδας, παραμένει αμετάβλητη.

Υπάρχει ακόμα ένα μικρό παιδί εκεί μέσα, που συνεχίζει να βλέπει τον εαυτό του πέρα από το χρόνο και τους περιορισμούς. Μπορεί η εξωτερική εμφάνιση να γερνάει μέρα με τη μέρα. Μπορεί ο νους να εμπλουτίζεται με νέες γνώσεις και η σκέψη να γίνεται όλο και πιο σύνθετη ή όλο και πιο «βαριά». Αυτό όμως που παρατηρεί τις αλλαγές του σώματος και του νου παραμένει απαράλλαχτο.

Αν ψάξεις βαθιά μέσα σου σε στιγμές περισυλλογής, θα ανακαλύψεις τη σιωπηλή αυτή ολοζώντανη παρουσία. Ήταν η ίδια όταν ήσουν μικρό παιδί. Δε έχει αλλάξει τίποτα σ’ αυτή τώρα που μεγάλωσες. Ίσως γι’ αυτό η λαϊκή σοφία επιμένει πως η ψυχή δε γερνάει ποτέ. Δίνοντας έμφαση στη φυσική μας ύπαρξη ξεχάσαμε δυστυχώς την αληθινή μας Ύπαρξη.