Αιτία μια φωτογραφία που κοινοποίησα στο προφίλ του facebook…
Και οι φωνές ξεχάστηκαν μέσα στις σελίδες του facebook…
έγιναν πλήκτρα πατημένα βιαστικά, διστακτικά, ανυπόμονα, δειλά, μέσα στις
ατέλειωτες σελίδες του
μεγαλύτερου μέσου κοινωνικής δικτύωσης και των άπειρων
επιλογών εικονικής επικοινωνίας.
Οι εκφράσεις του προσώπου αντικαταστάθηκαν από εικονίδια και
τα συναισθήματα κρύφτηκαν πίσω από ζωγραφισμένες καρδιές σε όλα τα χρώματα. Μα
πιο πολύ κόκκινες. Για να νιώθουμε πως μοιράζουμε και δεχόμαστε αγάπη και να
αποκτούν χρώμα οι εικονικές αγάπες. Εκατοντάδες προκατασκευασμένα εικονίδια στη διάθεση όλων για την ψευδαίσθηση
μιας πιο ζωντανής και προσωπικής επαφής. Δίνοντας όμως συχνά λάθος μήνυμα στον
παραλήπτη.
Άλλοτε από επιπολαιότητα, άλλοτε από φόβο, άλλοτε από
ανασφάλεια, άλλοτε από απλή ματαιοδοξία. Συναισθήματα που υποκρίνονται, άλλα
που φανερώνονται με δήθεν ασφάλεια πίσω από τα τυποποιημένα εικονίδια, κι άλλα
που κρύβονται μέσα σε αποσιωπητικά και σε θαυμαστικά. Κάποτε και ανάμεσα στις
παύσεις. Συχνά, στις μεγαλύτερες…
Μέσα στον θόρυβο της πολυκοσμίας και των κούφιων λέξεων,
φαίνεται πως βρήκαμε τον τρόπο να ισορροπήσουμε σιωπώντας. Όπου κι αν
κοιτάξεις, θα δεις ανθρώπους στραμμένους σε μία οθόνη. Άλλοι εργάζονται, άλλοι
παίζουν, άλλοι φλερτάρουν, άλλοι χωρίζουν, όλοι μόνοι… από την αρχή ως το
τέλος. Οι εικόνες ωραιοποιημένες, οι λέξεις φαινομενικά ανώδυνες, τα συναισθήματα
μοιρασμένα ανάμεσα σε ψεύτικες εικόνες και σημεία στίξης. Ο ένας γνωρίζει τον
άλλο μέσα από φωτογραφίες και λέξεις, χωρίς να έχει ακούσει ποτέ τη φωνή ή το
γέλιο του. Σχέσεις αρχίζουν χωρίς να έχει αισθανθεί ο ένας τη μυρωδιά του
άλλου… χωρίς να έχει νιώσει το άγγιγμά του.
Μόνο που τίποτα δεν είναι ανώδυνο. Οι λέξεις γράφονται
εύκολα, παρασύροντας μαζί τους εικονίδια κι έπειτα κι άλλες λέξεις. Και ύστερα
ίσως κι άλλους παραλήπτες, ώσπου φτάνει μια στιγμή, που λέξεις, εικόνες,
παραλήπτες, αποστολείς και εικονίδια, γίνονται ένα μεγάλο μπλεγμένο κουβάρι. Τα
μηνύματα τότε σβήνονται, τα συναισθήματα όμως παραμένουν. Ενίοτε μπερδεμένα κι
αυτά, σαν το κουβάρι στο οποίο ανήκουν. Άλλοτε πάλι – ευτυχώς – εντελώς
ξεκάθαρα. Αληθινά. Αυτόνομα κι ανεπηρέαστα. Κόντρα στον στατιστικό κανόνα του
είδους της επικοινωνίας αυτής.
Στον κόσμο της εικονικής πραγματικότητας όμως, είναι πολύ
δύσκολο να ξεχωρίσεις τι ανήκει που. Τι είναι αλήθεια και τι είναι ψέμα. Και η
μόνη επιλογή που έχεις, είναι να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου και με τους
άλλους, σα να τους μιλούσες κοιτώντας τους στα μάτια. Σαν να είναι τα εικονίδια
οι εκφράσεις του προσώπου σου και οι καρδιές που μοιράζεις, κομμάτι της δικής
σου. Και να εύχεσαι, να είναι κι εκείνοι το ίδιο ειλικρινείς μαζί σου και ειλικρινείς
με τον εαυτό τους όπως κι εσύ με σένα.
