Τυχερός είναι αυτός που έχει κάτι για να το χάσει

Θα σου κάνω μία ερώτηση. Η απάντηση που θα δώσεις αποτελεί δική σου ευθύνη. Και μόνο. «Αν έπρεπε να διαλέξεις κάποιο από τα δυο, τι θα επέλεγες;

Να σβήσεις όλες σου τις αναμνήσεις ή να ζεις χωρίς τη δυνατότητα να δημιουργήσεις νέες εμπειρίες;»

Οι περισσότεροι άνθρωποι όταν βιώνουν μια απώλεια, είναι επικεντρωμένοι σε ό,τι έχουν χάσει. Οδύρονται, πονάνε, προσπαθούν να ξεχάσουν ό,τι τους έχει στιγματίσει, γιατί δεν αντέχουν την απουσία του. Κανείς δε φαίνεται να θυμάται πως για να χάσει κάτι, πρέπει πρώτα να το έχει βρει. Η πολυτέλεια του να πονάς για κάτι- κάποιον που έχασες προϋποθέτει το να είχες την τύχη να το γευτείς πρώτα, έστω και για λίγες στιγμές.

Πόσες φορές έχεις παρακαλέσει να μπορούσε να σβηστεί η μνήμη σου, να διαγράψεις κάποιον από τη ζωή σου; Πόσες φορές ήθελες να ξεχάσεις όλα όσα έζησες; Απλώς για να μη πονάει άλλο πια. Σπαταλάς χρόνο και σκέψη με όσα έχεις χάσει, ενώ στην ουσία πενθείς για σένα. Για όλα όσα ήσουν και όλα όσα είσαι πλέον, μετά από την εμπειρία της κατάκτησης και της απώλειας.

Ξεχνάς μία λεπτομέρεια τόσο σημαντική. Αυτός που έχεις χάσει, αυτός που έχεις βάλει στη μαύρη λίστα με τους «κακούς» για την υγεία σου, ανθρώπους, είναι αυτός που κάποτε σε έκανε να νιώσεις. Πληγώνεσαι μόνο από κάτι ή κάποιον που στο παρελθόν σε είχε κάνει να χαμογελάς. Πονάει η απώλεια της προσωπικής σου ευτυχίας μέσω αυτής της κατάστασης ή αυτού του ανθρώπου. Για να γίνει κάποιος η κόλαση σου, πρέπει να του είχες επιτρέψει να είναι και ο παράδεισος σου. Είδες τελικά; Τίποτα δεν είναι άδικο. Όλα έχουν δύο όψεις. Το μαύρο και το άσπρο. Το καλό και το κακό. Σε όσους επιτρέπεις να μπουν και να γίνουν το χαμόγελο σου, την ίδια στιγμή υπογράφεις και για να γίνουν το δάκρυ σου. Γιατί να θέλεις να σβήσεις τόσο απόλυτα κάποιον ή κάτι, επειδή σταμάτησε να σε κάνει χαρούμενο;

Μακάρι να ήξερες πόσο τυχερός είσαι που έχεις κάτι για να το χάσεις. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν τίποτα στη ζωή τους, άξιο, για να το κρατήσουν. Είναι ζωντανοί, δεν ζουν πραγματικά. Οι άνθρωποι που ζουν με τον φόβο. Αυτοί που έχουν απομυθοποιήσει την ίδια τη ζωή.

«Πώς να αντιμετωπίσω μια ενδεχόμενη απώλεια;», ρωτάς, συνήθως.

Εγώ θα σε ρωτήσω: Πως αντιμετωπίζεις την παρουσία; Αγαπάς, αγαπιέσαι, νοιάζεσαι, δίνεις σημασία σε όσα έχεις σήμερα στην αγκαλιά σου; Εσύ, φίλε μου, είσαι ευγνώμων για όλα όσα έζησες ή παραπονιέσαι μονίμως για όσα δεν σου έχουν συμβεί ακόμα; Πώς θα σου φαινόταν αν αντί να επικεντρωθείς στο τι έχεις χάσει, να δώσεις σημασία σε αυτό που ζεις στο σήμερα; Ξέρω πόσο θέλεις να σταματήσεις να πονάς, αλλά θα κάνεις χάρη στον εαυτό σου αν σκεφτείς για μία στιγμή τι είναι αυτό που σε κάνει ευγνώμων στο Τώρα.

Είσαι όλα όσα κράτησες στην αγκαλιά σου και όλα όσα άφησες να φύγουν. Το παρελθόν σου είναι κομμάτι δικό σου και με το να το πολεμάς είναι σαν να απαρνιέσαι όλους τους μικρούς θησαυρούς που κέρδισες από τις επιλογές σου. Γι’ αυτό μην ξεχνάς να θυμάσαι πως η απώλεια μπορεί να είναι μια δεδομένα επώδυνη διαδικασία αλλά… την διαφορά την κάνει η παρουσία!