Αλήθειες και ψέματα. Τι είναι αλήθεια και τι ψέμα; Και ποιος
το ορίζει αυτό; Είναι η εξαπάτηση ψέμα; Η απόκρυψη της αλήθειας είναι κι αυτή
ψέμα; Και τα μικρά αθώα ψεματάκια; Αυτά τι είναι; Μήπως μερικές φορές είναι απαραίτητα;
Ψέματα εδώ και εκεί, σε μένα, σε σένα, σε όλους.
Και μη μου πείτε ότι δε λέτε ψέματα. Όλοι λέμε ψέματα αν όχι
συνέχεια, κάποια στιγμή για κάποιο λόγο με κάποια αιτία, τσουπ και το
ξεφουρνίσαμε το αθώο κατά τα άλλα ψεματάκι. Ένα τόσο δα, ίσα για να γλιτώσουμε
το κράξιμο ή ακόμα και για να λυτρώσουμε τον άλλο από την πίκρα της αλήθειας.
Ο Σοφοκλής είχε πει «Αλλ’ ουδέν έρπει ψεύδος εις γήρας
χρόνου», δηλαδή ότι κανένα ψέμα δεν αντέχει στο χρόνο, έχει δίκιο. Η αλήθεια
είναι πικρή, η αλήθεια σκοτώνει. Ε, και να έχεις τον άλλον να ζει μέσα στο
ψέμα, μήπως αυτό δε σκοτώνει; Αργά μεν και ίσως όχι και τόσο βασανιστικά, αλλά
το αποτέλεσμα το ίδιο. Ενώ η αλήθεια, Μπαμ και πάρ’ τον κάτω τον άλλο, να
γλιτώνουμε και χρόνο, αφού μια ψυχή είναι να βγει, ας πάει και το παλιάμπελο.
Είναι τρις χειρότερο να ανακαλύψεις μόνος την αλήθεια, μα αν
το κάνεις να την δεχτείς όπως είναι, να την καταπιείς αμάσητη, να την χωνέψεις.
Τώρα αν την δεχτείς είναι ένα άλλο θέμα… εκεί έγκειται στο πόσο «ψαγμένος»
είναι κανείς να κάνει τα στραβά μάτια.
Τελικά τι είναι αλήθεια και τι ψέμα; Είναι όλα τα ψέματα ίσα
κι όμοια; Πονάνε το ίδιο; Αλήθεια, πονάνε περισσότερο τα ψέματα ή η αλήθεια.
Και το καμουφλαρισμένο και καλά σερβιρισμένο ψέμα, αυτό τι είναι; Και ποιος
κρίνει τι είναι ψέμα; Η απόκρυψη ή η παραποίηση της αλήθειας, χωρίς όμως να
υπάρχουν επιπτώσεις, αυτό είναι ψέμα; Είναι όλα τα ψέματα προδοσία; Και γιατί
όλοι επιμένουμε και απαιτούμε από τους φίλους, συντρόφους, συγγενείς, απόλυτη
ειλικρίνεια, αδυνατώντας να την αντέξουμε ή να είμαστε κι εμείς ειλικρινείς
απέναντί τους.
Μήπως λίγες είναι εκείνες οι φορές που αναγκαστήκαμε εν
γνώσει και συνείδηση να ζούμε σε ένα ψέμα, επειδή ήμασταν ανήμποροι να
αντιδράσουμε. Ανακατεμένοι και μπερδεμένοι με συναισθήματα, εικόνες και όνειρα,
γαντζωμένοι σε ένα ψέμα, που έμοιαζε παραμύθι.
Ψέματα, ψέματα δεν ξέρω αν θα μπορούσαμε να ζήσουμε χωρίς
αυτά ή και με αυτά. Όλοι μας λέμε. Ένα αλισβερίσι για να κυλάει ομαλά η ζωή. Ή
μήπως μία αυταπάτη; Μικρά και μεγάλα ψέματα. Για να καλύψουμε αδυναμίες, να
σώσουμε μία σχέση, να μπαλώσουμε ένα λάθος, να κοροϊδέψουμε, να απατήσουμε… και
χίλιους άλλους λόγους. Ναι, αλλά ψέματα. Όνειρα αλλά ψεύτικα. Εικόνες ψεύτικες.
Λέξεις ντύνονται, στολίζονται, εμφανίζονται περιτυλιγμένες με άνθη λεμονιάς.
Αθώα ψέματα που κανείς δε ξέρει που θα καταλήξουν. Κι εσύ που ανοίγεις το στόμα
κι αφήνεις τις στολισμένες λέξεις να κυλάνε, να ξεχύνονται γεμίζοντας ελπίδες,
εσύ μονολογείς τη δική σου αλήθεια.
Η αλήθεια είναι υποκειμενική, κανένας δε μπορεί να μπει στο
μυαλό του άλλου και να ανακαλύψει τη δική του μοναδική αλήθεια. Η αλήθεια είναι
αντικειμενική κι αν δεν την βλέπεις είσαι ή στρουθοκάμηλος ή φαντασιόπληκτος.
Απαραίτητο και το ψέμα, απαραίτητη και η αλήθεια, σε σωστές δόσεις πάντα. Το
πότε και το γιατί τα λες είναι κάτι που το κρίνεις εσύ. Εκεί είναι και όλη η
ουσία νομίζω. Να μπορείς να κρίνεις σωστά πότε και γιατί θα ξεστομίσεις ότι
είναι να ξεστομίσεις.
Από εκεί και πέρα βγάζει ο καθένας τα συμπεράσματά του!
Πάντως είμαι υπέρ της αλήθειας. Από το πιο μικρό, μέχρι το πιο σοβαρό θέμα. Όχι
ότι δεν έχω πει ψέματα, αλλά έχει κι αυτό τις συνέπειες του. Δεν αντέχουν όλοι
οι άνθρωποι την αλήθεια. Βολεύονται καλύτερα με μια αλήθεια όμορφα τυλιγμένη με
ψέματα. Τα γεγονότα είναι αλήθεια, αλλά το μάτι που τα βλέπει, το στόμα που τα
μεταφέρει, τα ντύνει με τη δική του αλήθεια. Η αλήθεια που όλοι ποθήσαμε αλλά
κανείς δεν άντεξε.
