Το άγχος (από την καρδιά μου κι όποιος καταλάβει)

Από όσα θυμάμαι, τα πρώτα μου χρόνια στο δημοτικό δεν πολυμίλαγα στην τάξη. Ντρεπόμουν να μιλήσω στα κορίτσια, στους μεγάλους ενήλικες και σε γενικές γραμμές σπάνια ξεστόμιζα κάτι που ήθελα. Ήθελα να παίξω με τα άλλα παιδιά αλλά δεν το έκανα, δεν το κατάφερνα. Σαν κάτι να με σταμάταγε, να μου έκλεινε το στόμα κάθε φορά που ήθελα να πω κάτι. Ένιωθα σαν κάτι να με έπνιγε.
Όσο μεγάλωνα, μεγάλωνε κι αυτό μαζί μου, δεν έφευγε. Ήταν σαν να ζούσα μαζί με κάποιον και κάθε φορά που τολμούσα να πω κάτι που ήθελα, μού έριχνε μια σφαλιάρα. Μετά την εφηβεία, αν και δεν είχα τα ίδια χάλια, έκανα παρέες και διάφορα της ηλικίας μαζί με τους άλλους, όμως όλα ήταν κάπως μισά και τα έκανα φοβισμένα και συνέχεια μάζευα τις γνώμες όλων των καλοθελητών μπας και βγάλω κάποια άκρη.
Η βιολογία της ψυχικής ισορροπίας: Εγκέφαλος, έντερο, και άγχος
Αυτή η σχέση συνεχίστηκε για πολλά-πολλά χρόνια. Άλλαζε συνεχώς μορφές και τρόπους αλλά ήταν εκεί, σαν να επέβλεπε ό,τι έκανα ή δεν έκανα… Αυτή η σχέση μου έδινε πολύ πόνο, πολύ ταλαιπωρία, πολύ θλίψη, ένιωθα ένα κενό μέσα μου που τίποτα δεν το γέμιζε, όλα ξεφούσκωναν κάποια στιγμή και ξανά απ’την αρχή τα ίδια με άλλα πρόσωπα. Μετά από πάρα πολλά χρόνια και περιπέτειες κατάλαβα τι στο καλό κάνει αυτή η σχέση. Κατάλαβα ότι τόσα χρόνια αλλιώς με ήθελα και άλλα με έκανα. Έπαιζα τέλεια τον ρόλο του καλού παιδιού, έκανα όλα τα καθώς πρέπει και μερικά δεν πρέπει, ήμουν ένας καθώς πρέπει άνθρωπος. Στην επιφάνεια όλα ήταν τέλεια. Στα πρέπει ήμουν πρώτος. Στα θέλω ήταν άλλη ιστορία.
Συχνά μπορεί να νόμιζα ότι κάτι ήθελα αλλά επί της ουσίας άλλο ήθελα που δεν τολμούσα ούτε στον εαυτό μου να το πω. Ακόμα και όταν κατάφερνα να κάνω αυτό που ήθελα δεν γινόταν όπως το ήθελα, σαν πάντα κάτι να έλειπε. Δεν λέω ότι δεν διασκέδαζα, ότι δεν είχα παρέες, ότι δεν γνώρισα της νύχτας τα καμώματα. Όμως όλα αυτά άφηναν ένα εσωτερικό κενό, σαν εμπειρίες ήταν εξαιρετικές και άφηναν ωραίες αναμνήσεις, αλλά μέχρι εκεί, πάντα υπήρχε ένα κενό, ήταν σαν ζούσα το σύνδρομο του «ναι μεν αλλά». Σπάνια κατάφερνα κάτι ολόκληρο όπως το ήθελα και να το ευχαριστηθώ μέχρι το μεδούλι μου.
Κάποια στιγμή αποφάσισα να τελειώσω με αυτή την σχέση, που τώρα πια είχε όνομα, «άγχος». Μετά το οριστικό διαζύγιο η ζωή μου άλλαξε δραστικά, ολοκληρωτικά θα έλεγα. Το βασικό συστατικό της αλλαγής ήταν ότι άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου. Έμαθα πώς να το κάνω, δεν ήξερα, δεν μου το είχε μάθει κάποιος. Δεν άρχισα να αγαπώ το «εγώ» μου, αυτό είχα μάθει πολύ καλά πώς να το κάνω και είχα πολλά προβλήματα. Από αυτά σιγά σιγά ξέπλεξα αγαπώντας τον εαυτό μου. Δεν μπορείς να καταλάβεις την διαφορά νοητικά, γιατί είναι σκέτες λέξεις. Χρειάζεται να την βιώσεις εμπειρικά, με τον δικό σου τρόπο. Άλλος κόσμος, που λένε, έτσι είναι όταν το ζεις.
Τα τελευταία χρόνια ασχολούμαι αποκλειστικά με αυτό το θέμα. Αποφάσισα να προσφέρω την εμπειρία, την γνώση, τον τρόπο και την υποστήριξή μου σε όσους τολμούν να κάνουν το ίδιο. Να απαλλαγούν από το άγχος. Αφιέρωσα πολλές ώρες προσευχής, έρευνας και μελέτης διαφόρων επιστημονικών και μη δεδομένων. Μίλησα προσωπικά με πολλούς ανθρώπους διαφορετικής επαγγελματικής, κοινωνικής, οικονομικής, διανοητικής και μορφωτικής προέλευσης.
Βρήκα ένα κοινό σε όλους που με εξέπληξε. Έχουν άγνοια του τι είναι το Άγχος, άγνοια της ουσίας του θέματος. Έχουν άγνοια της έκτασης, της ποικιλίας και της παραμόρφωσης που προκαλεί. Βλέπουν μόνο την επιφάνεια, τα συμπτώματα. Αυτό δεν συμβαίνει γιατί κάποιος είναι χαζός ή ανίκανος, ούτε είναι κατακριτέο. Είναι όμως αυτό που συμβαίνει και κοστίζει. Κοστίζει σε χρόνο, κοστίζει σε πόνο, κοστίζει σε σχέσεις, κοστίζει σε επιλογές, κοστίζει γιατί αντί να ζεις σύμφωνα με αυτό που είσαι, ζεις σύμφωνα με αυτό που δεν είσαι και ούτε που καταλαβαίνεις ότι αυτό κάνεις.
Ζεις μια ψευδαίσθηση και κάθε φορά που η ψευδαίσθηση προκαλείται, της δίνεις μια δεύτερη ευκαιρία, μια ακόμα ευκαιρία. Πολλές ευκαιρίες, πολλά χρόνια. Αυτό γίνεται γιατί περιμένεις οι άλλοι να αλλάξουν, οι καταστάσεις να φτιάξουν, το κλίμα να αλλάξει, να αλλάξουν όλα αλλά όχι εσύ.
Το άγχος μοιάζει σαν κάποιον που σε κοροϊδεύει, που σε εξαπατά παίζοντας με το μυαλό σου, ενώ εσύ νομίζεις ότι σκέφτεσαι. Το «εγώ» έχει πολύ εγωισμό για να δεχτεί ότι κάποιος τρίτος μπορεί να το «δουλεύει ψιλό γαζί». Χρησιμοποιεί όλα του τα μέσα προκειμένου να μην αποκαλυφθεί αυτή η κοροϊδία. Αποφεύγει να ακούσει, αναβάλλει, λέει ναι γιατί δεν μπορεί να πει όχι και μετά αρχίζει τις δικαιολογίες, προφασίζεται τα πιο απίθανα ψέματα για να ξεφύγει, σκαρφίζεται πράγματα που δεν έχουν ειπωθεί ή δεν έχουν γίνει, κρίνει και κατακρίνει, απορρίπτει, μειώνει και γενικά δεν ξεβολεύεται από την καρέκλα του με τίποτα. Είναι κολλημένο, άσε που όταν κάποιος τολμήσει απλά να του πει τι βλέπει θυμώνει, επιτίθεται και όποιον πάρει ο χάρος.
Αυτά συμβαίνουν γιατί υπάρχει η αμφιβολία και ο φόβος του τι θα γίνει ή τι θα πάθω αν αποκαλυφτεί αυτό. Τι θα πουν οι άλλοι. Σε κάνει να νομίζεις ότι αν σπάσει η φούσκα, αν σπάσει το προσωπείο, αν φύγει η μάσκα, θα καταστραφείς. Έτσι φτιάχνει χιλιάδες σενάρια και τα παίζει μέσα στο μυαλό σου. Όταν τολμήσεις να δεις μέσα από το προσωπείο, πίσω από την μάσκα, τότε και μόνο τότε αποκαλύπτεται το μεγαλείο της ομορφιάς σου, της αγάπης σου και των αρετών σου. Τότε απελευθερώνεται το δυναμικό σου για να χαρείς την δική σου ζωή, με τον μοναδικό σου τρόπο.
Τον περπάτησα αυτό τον δρόμο. Γνώρισα από πρώτο χέρι όλα τα συμπτώματα και επιπτώσεις. Γνωρίζω τι περνάς τώρα. Γνωρίζω πόσο πονάς και δεν το ομολογείς ούτε στον εαυτό σου. Γνωρίζω πόσο πολύ αποφεύγεις να ακουμπήσεις αυτό το θέμα. Γνωρίζω πόσο τρόμο προκαλεί μόνο να το σκεφτείς σαν ιδέα.
Δυστυχώς ο άνθρωπος εξελίσσεται μέσω του πόνου. Όμως η φούσκα μια φορά σκάει, το προσωπείο μια φορά θρυμματίζεται, η μάσκα μια φορά βγαίνει. Το άγχος σε πονάει κάθε μέρα. Όσο καθυστερείς ο πόνος μεγαλώνει και ο χρόνος ζωής χωρίς άγχος μικραίνει. Θέλεις να μάθεις να χαίρεσαι την κάθε μέρα χωρίς να σε ενοχλούν οι «δυσκολίες»; Θέλεις να κόψεις δρόμο; Δεν θέλει κόπο θέλει τρόπο και τώρα υπάρχει ο τρόπος.