Η μεταμόσχευση

Είχε κουραστεί εδώ και χρόνια. Στην αρχή η είδηση  έπεσε πάνω της σαν κεραυνός.

Αυτά τα λόγια του γιατρού  στα 42 της χρόνια  ηχούσαν ακόμα στα αυτιά της. Της είχε πει ότι λειτουργεί το 1/3 της καρδιάς της, ότι δεν μπορούν να κάνουν κάτι και ότι έπρεπε να μπει σε λίστα αναμονής για μεταμόσχευση καρδιάς.

Παντρεμένη, με δυο παιδιά μεγάλα, ένιωθε την ζωή να φεύγει από μπροστά της. Σταμάτησε να δουλεύει και άρχισε θεραπεία με φάρμακα. Πολλά φάρμακα. Φάρμακα που μπορούσαν για λίγο καιρό να την συντηρήσουν στη ζωή, σε μια ζωή που αλλιώς την οραματιζότανε. Ήθελε να δει τα παιδιά της να βρίσκουν το δρόμο τους, να τα παντρέψει, να δει εγγόνια. Ήθελε τόσα πολλά και της  φάνηκαν ακόμα περισσότερα όταν της είπαν την διάγνωση. Βλέπετε όσο είμαστε καλά, όλα τα θεωρούμε δεδομένα. Δυστυχώς  όμως δεν είναι έτσι.

Η ζωή έχει ανατροπές, και η δική της ζωή στα ξαφνικά είχε έρθει τα πάνω  κάτω. Έφτασε στην εντατική πολλές φορές,  σχεδόν νεκρή και εκεί που νόμιζαν όλοι οι δικοί της πως είχε έρθει το τέλος, εκείνη ξαφνικά γύριζε πίσω σαν να έλεγε θα το παλέψω δεν θα με νικήσει. Και περνούσε ο καιρός με πολλές εισαγωγές στα νοσοκομεία, πολλά πάρα πολλά φάρμακα, με πόνο και με αβεβαιότητα για το αύριο.

Οι γιατροί της τον τελευταίο καιρό προετοίμαζαν την οικογένεια για το τέλος. Ακόμα  και αυτό το 1/3 της καρδιάς που λειτουργούσε καλά, άρχισε και αυτό να κουράζεται. Δεν της τα έλεγαν όλα, αλλά εκείνη το καταλάβαινε από τις αντοχές της. Είχε οίδημα παντού σε όλο το σώμα της. Ακόμα και δυο να κάνει βήματα της φαίνονταν βουνό. Λαχάνιαζε με το παραμικρό και ένιωθε κούραση.

Εκείνο το διάστημα η κόρη της, της έκανε ένα μεγάλο δώρο. Ήταν καιρό με ένα παιδί και αποφάσισαν  να παντρευτούν. Η χαρά της μάνας ήταν απερίγραπτη. Λες  και πήρε  ζωή. Βρήκε το κουράγιο και προετοίμασε το γάμο της κόρης της. Πόσο έλαμπε από χαρά την μέρα του γάμου. Ευχαριστούσε το Θεό που την άφησε να ζήσει για αυτή την τόσο σημαντική στιγμή για κάθε γονέα.

Μετά από λίγο καιρό έμαθε πως περιμένει εγγονάκι. Νοσηλεύονταν  στο νοσοκομείο γιατί η κατάσταση της ήταν σοβαρή τις τελευταίες μέρες. Έπιασε το χέρι του γιατρού της και του είπε να κάνει ότι μπορεί γιατί δεν ήθελε να πεθάνει. Στους δικούς της δεν έλεγε τίποτα για τους φόβους της, δεν ήθελε να τους στεναχωράει.

Σε δυο μέρες έπεσε σε κώμα, στις 2.00 η ώρα  την νύχτα ο γιατρός πήρε την οικογένεια της και τους είπε πως βρέθηκε μόσχευμα και έρχεται από το εξωτερικό, όλοι έτρεξαν κοντά της, το μόσχευμα ήρθε και η εγχείρηση άρχισε...... 

Οι ώρες περνούσαν αργά και βασανιστικά. Μέχρι που βγήκε ο γιατρός και τους είπε πως όλα πήγαν κατ' ευχή. Πως η εγχείρηση δεν είχε καμία επιπλοκή. Δάκρυα χαράς κυλούσαν από το πρόσωπο τους. Είχε έρθει επιτέλους η ώρα που περίμεναν τόσο καιρό.

Έμεινε στην εντατική για κάποιες μέρες  και μετά σε δωμάτιο. Όταν άνοιξε τα ματιά της μετά την εγχείρηση, και έμαθε τι έγινε ένιωσε τόση  αγάπη για τον δότη και την οικογένεια του που θέλησε να μάθει κάτι γι’ αυτούς. Το μόνο  που της είπαν ήταν ότι προέρχονταν από μια 35χρονη από το εξωτερικό που έχασε την ζωή της σε τρακάρισμα.

Από τότε έχουν  περάσει 5 χρόνια! Είδε  το εγγόνι της να μεγαλώνει και τώρα περιμένει άλλο.