Είναι η ζωή καρδιογράφημα

Δε θα το άντεχες, ούτε εσύ, ούτε εγώ. Κανείς δε θα το άντεχε. Ζωή χωρίς στροφές, δρόμος δίχως ανηφόρες, παζλ με κομμάτια λειψά. Δε θα το άντεχε κανένας, ακούς; Μια ζωή κομμένη και ραμμένη στα μέτρα μας, στην τρίχα, μην πονέσει κανείς, μην πληγωθεί, δουλειές να αγγίζουν την τελειότητα με άψογες εργασιακές συνθήκες και διασυνδέσεις, φιλίες που ποτέ δε σπάνε, καρδιές που ποτέ δε ραγίζουν. Δεν είναι έτσι η ζωή και το ξέρεις.
Δεν είναι έτσι η ζωή και κατά βάθος όσο κι αν σε πονάει ώρες-ώρες, σου αρέσει. Σου αρέσει φίλε μου, γιατί μόνο έτσι αισθάνεσαι πραγματικά ζωντανός. Στον πόνο. Και την ένταση. Και το πάθος. Τέρμα τα γκάζια λοιπόν; Όχι όχι… κανείς δε μίλησε για διακυμάνσεις απίστευτου, ούτε ένας δε σε ώθησε στα άκρα, κανένας απολύτως δε σε «έριξε» στα βαθιά. Μόνο ο εαυτός σου.
Εσύ, που τόσες φορές στα δύσκολα έπεσες στα γόνατα κι ευλαβικά άρχισες προσευχές, που υγροί πράσινοι τοίχοι νοσοκομείων σε αποκαρδίωσαν και βρέθηκες να ζητάς απελπισμένα οξυγόνο, που τόσες κι άλλες τόσες φορές βγήκες εκτός εαυτού και κατηγόρησες θεούς και δαίμονες όταν φαντάσματα ξυπνούσαν μέσα σου, την ίδια στιγμή που τα δάκρυα σου έκαιγαν το πρόσωπο και το μόνο που ήθελες ήταν να «ζήσεις», που έμαθες να λες «σ’ αγαπώ» και να το εννοείς.
Δεν είναι όλοι για όλους και αυτό δεν είναι κακό
«Τέλος εποχής», για να ζήσω ξανά
Εσύ που ακόμα κι απ’ αυτά τα λόγια σκλήρανες, χωρίς να κάνεις πέτρα την καρδιά σου και οπλίστηκες με θάρρος, υπομονή και δύναμη κι έφαγες τόση διπροσωπία κι απανωτά πισώπλατα χτυπήματα. Εσύ τώρα ζητάς απλές καταστάσεις;
Δεν είναι δυνατόν να αποζητάς κάτι τέτοιο. Δεν το βίωσες ποτέ. Δε ξέρεις καν τι είναι. Ούτε εγώ. Υποθέτω όμως πως είναι κάτι βαρετό. Άγευστο, άοσμο, ανέραστο. Θες κάποια στιγμή να «ηρεμήσεις» λες, ίσως κουράστηκες πολύ, ίσως αισθάνεσαι πως δεν έχεις άλλες δυνάμεις και έχεις την ανάγκη λίγο να καλμάρεις, όμως αλήθεια πρόσεχε τι εύχεσαι, γιατί αν εύχεσαι μια ζωή στην εν τέλεια, οφείλω να σου πω πως μάλλον είσαι ήδη πεθαμένος.
Η ζωή είναι σαν το καρδιογράφημα. Η ευθεία γραμμή ποτέ δε συνεπάγεται με κάτι «καλό», τουλάχιστον απ’ όσο ξέρω! Μια πάνω, μια κάτω, μια στο πολύ και μια στο λίγο, γιατί αλλιώς δεν έχει νοστιμάδα. Να τη ζεις, μπορείς; Απλά, ή έντονα; Ο καθένας έχει τον τρόπο του άλλωστε…
Η ζωή είναι για να τη ζούμε φίλοι μου. Για αύριο δε ξέρουμε τίποτα, μόνο το χτες γνωρίζουμε κι αυτό με αμφιβολία. Το παρόν, είναι δώρο και το παράπονο ανθρώπινο. Για όλα όσα πέρασαν και χάθηκαν, για όλα όσα ποτέ δε ζήσαμε, για μιαν εκδίκηση που δεν πήραμε ποτέ. Δεν πειράζει. Κρατήσαμε τους εαυτούς μας και το πιο ουσιαστικό μας «εγώ» και με αυτό πορευόμαστε. Με αυτό και τις ιδέες μας. Και τους ανθρώπους μας. Την οικογένειά μας. Τους φίλους μας.
Μην τα υποτιμάτε όλα αυτά σε κάθε «στραβή» και να θυμάστε πάντα πως είστε πραγματικά ευτυχισμένοι. Να είστε ευγνώμονες για όλα αυτά. Μόνο έτσι αισθάνεστε ζωντανοί. Και είστε!