Ας γίνουμε Άνθρωποι.

Να μην ξεχνάμε τα δικά μας.

                                   

 Έξω ο καιρός βροχερός, ο ουρανός σκοτεινός και οι αστραπές τα φλας που αποθανατίζουν την στιγμή.

Κοιτάω από το παράθυρο το σκηνικό και σκέφτομαι ότι αν για μένα είναι μια ωραία εικόνα αυτή που εξελίσσεται έξω, για κάποιους άλλους είναι σκέτη καταστροφή.

Σκέφτομαι πως κάπου εκεί, σε κάποιο δρόμο, σε κάποιο στενάκι, σε κάποιο πάρκο, σε κάποια στοά ζουν κάποιοι  άνθρωποι το δικό τους δράμα.

Κάτω από αυτοσχέδια σπιτάκια από χαρτόκουτα και σακούλες στεγάζουν ότι τους έχει απομείνει.

Την αξιοπρέπεια, την περηφάνια, όλη τους την ζωή.

Το κράτος και τώρα και χθες και πάντα, ανύπαρκτο. Και αν ακόμα κάνει κάποιες κινήσεις για να εξυπηρετηθούν κάποιοι άστεγοι, υπάρχουν τόσοι πολλοί σε όλη την Ελλάδα που παραμένουν στο δρόμο και στο έλεος των καιρικών συνθηκών.

Μέσα σε όλους αυτούς είναι και λαθραίοι αλλά και οι πρόσφυγες που ζουν μέσα σε κρύες σκηνές, χωρίς θέρμανση, χωρίς ρεύμα, με λιγοστά τρόφιμα.

Πάνω απ' όλα όμως σκέφτομαι τα μικρά παιδάκια, που θα έπρεπε να παίζουν με τα παιχνίδια τους στην θαλπωρή ενός σπιτιού να τρώνε τα ζεστό τους φαγητό, να διαβάζουν τα μαθήματά τους.

Αντ’ αυτού μεγαλώνουν σε ένα σκηνικό που χαρακώνει με μαύρα ανεξίτηλα χρώματα την καρδούλα τους.

Γι’ αυτό μην γκρινιάζουμε όταν υπάρχουν τέτοια καιρικά φαινόμενα για την πάρτη μας και μόνο.

Να σκεφτόμαστε ότι εκεί έξω κάποιοι έχουν την ανάγκη μας.

Ένα πιάτο ζεστό φαγητό, μια κουβέρτα, κάποια ρούχα, μερικά αδιάβροχα δεν θα μας κάνει φτωχότερους από ότι μας έχουν κάνει τόσα χρόνια άλλοι και άλλοι...

Το μόνο θα μας κάνει είναι Ανθρώπους! ! !