Ακούω τη ζωή μου να κυλά. Κυλά και φεύγει. Δεν σταματά να με
ρωτήσει πώς και γιατί, δεν με περιμένει να την προλάβω. Πάει μόνη, ρέει. Τις
λίγες στιγμές που την προφθάνω, την ρωτώ: Πότε θα καταφέρω να κυλήσουμε μαζί;
Πότε θα σε προλάβω; Μου απαντά: «-Όταν πάψεις να με κυνηγάς»…
Κόντεψε σχεδόν το τέλος του χρόνου και ούτε καν το
καταλάβαμε, δυσκολευόμαστε να συνειδητοποιήσουμε πότε ήρθε ο νέος χρόνος και
πότε φεύγει. Σταματάμε και σκεφτόμαστε, τι έχω κάνει άραγε αυτή τη χρονιά; Τι
ουσιώδες έχω κάνει από όλα αυτά που είχα στόχο; Στόχοι και ιδέες έχουν
εξελιχθεί από μόνοι τους σε κάτι άλλο, σε κάτι νέο, σε κάτι που δεν θα μπορούσα
να φανταστώ.
Τι έχει αλλάξει αυτή τη χρονιά; Όλα και τα πάντα! Αφήνοντας τους
στόχους φτάνεις πιο κοντά στη ζωή, κυλάς καμιά φορά μαζί της. Άλλωστε η ύπαρξη
μας σε αυτό τον πλανήτη, σε αυτό το σώμα μας δείχνει αυτό, την ρευστότητα των
πάντων. Αλλάζουμε συνεχώς, το σώμα μας αλλάζει, οι συνήθειες μας, η κοινωνία,
οι συναναστροφές μας. Τίποτα δεν παραμένει το ίδιο εκτός από καμιά φορά τα
πιστεύω μας, αυτά είναι συνήθως τα τελευταία που αλλάζουν. Αυτά είναι τόσο
βαθιά χαραγμένα στο μυαλό μας που ακόμη και όταν τα πάντα γύρω μας αλλάξουν
αυτά προσπαθούν να παραμείνουν τα ίδια, δεν θέλουν να εξοικειωθούν, δεν θέλουν
να μεταλλαχθούν.
Καμιά φορά όταν μιλάμε για ιδανικά και αρχές το θεωρούμε σαν
κάτι θετικό. Γιατί να αλλάξουν; θα πρέπει να παραμείνουν τα ίδια, σταθερές
αξίες! Άλλες φορές όμως όταν ο κόσμος έχει αλλάξει τόσο πολύ, όταν η κοινωνία
και το περιβάλλον έχουν αλλάξει, τα πιστεύω μας, μας εμποδίζουν να κυλήσουμε με
αυτά. Μας εμποδίζουν να τα εμπλουτίσουμε, να μάθουμε από αυτές τις αλλαγές, να
τις επεξεργαστούμε διαφορετικά. Δυστυχώς ή ευτυχώς τα πάντα μεταβάλλονται και
θα συνεχίσουν να μεταβάλλονται. Κάποτε ανοδικά κάποτε καθοδικά…
Συνεπώς σκεφτόμαστε: «Άραγε θα ελίσσομαι και εγώ μαζί τους ή
θα μένω πίσω στα παλιά, ψάχνοντας απομεινάρια από την παλιά μου ζωή η οποία
απλά δεν υπάρχει, η οποία πλέον έχει αλλάξει, έχει μεταλλαχθεί.» Εγώ προσωπικά
έχω θέσει την πρόθεσή μου. Έχω αποφασίσει να κυλήσω με την νέα μου ζωή, να
εκμεταλλευτώ τις νέες ευκαιρίες που βρίσκω, να μάθω από αυτές, να εξελιχθώ, να
ελιχθώ.
Στην ζωή μας οι στόχοι μας αναγκάζουν να σκεφτόμαστε το
μέλλον, μας αποτρέπουν από το να ζούμε το παρόν. Η έγνοια μας, η συγκέντρωση
μας είναι σε αυτούς, στους στόχους που θέλουμε να πραγματοποιήσουμε, στο τι
πρέπει να κάνουμε για να φτάσουμε εκεί, στο τι πρέπει να προγραμματίσουμε και
με ποιο τρόπο πρέπει να γίνει.
Έχουμε μάθει να περιμένουμε την ολοκλήρωση κάποιου στόχου
για να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να νιώσει ικανοποίηση, για να πούμε «μπράβο»,
για να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να νιώσει περηφάνια. Η αλήθεια είναι ότι
σπάνια η ολοκλήρωση στόχων μας φέρνει εσωτερική ολοκλήρωση, σπάνια μας
επιτρέπει να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας. Οι στόχοι έρχονται και
παρέρχονται, γίνονται μεγαλύτεροι ή μικρότεροι αλλά η ευτυχία, η προσωπική
επιτυχία και η ηρεμία δεν εξαρτώνται από αυτούς.
Έχω μάθει τα τελευταία χρόνια να μην έχω στόχους, να μην
χρησιμοποιώ κάτι σταθερό σαν καθοδηγητή μου στο αύριο. Καμιά φορά πρέπει να
απαντήσω την ερώτηση: «Εάν δεν έχεις στόχους τότε πως θα προοδεύσεις; Πως θα
ανελιχθείς;»
Η ουσία είναι ότι καμιά φορά οι στόχοι μας αποτρέπουν από το
να δούμε το πραγματικό κατόρθωμα, μας εμποδίζουν από την πραγματική επιτυχία,
γιατί καμιά φορά η επιτυχία βρίσκεται σε κάτι που ποτέ δεν στοχεύσαμε και καμιά
φορά η επιτυχία δεν βρίσκεται σε κάτι που στοχεύσαμε. Η ζωή και το μονοπάτι της
είναι ένα μυστήριο το οποίο κυλά και ρέει, και η αλήθεια είναι ότι κανένας από
εμάς δεν ξέρει προς τα που θα πάει και που θα καταλήξει.
Έτσι, αντί για στόχους γιατί να μην έχουμε προθέσεις για
αλλαγή, πρόθεση για εσωτερική ευτυχία, επιτυχία και όλα τα συναφή. Για εξέλιξη
και εσωτερική ηρεμία. Αυτά δεν εξαρτώνται από τα εξωτερικά γνωρίσματα, από το
περιβάλλον ή από τους ανθρώπους. Αυτά έχουν να κάνουν μόνο με εμάς, με την δική
μας πρόοδο, με τον δικό μας δρόμο. Μπορούν να υπάρξουν παντού, με υλικές επιτυχίες
και χωρίς, με ανέλιξη καριέρας και χωρίς, με σύντροφο ή χωρίς, στην χώρα μας ή
κάπου αλλού. Αυτές οι προσδοκίες, αυτές οι προθέσεις για ευτυχία, για επιτυχία,
εξαρτώνται πάντα από εμάς, από το μονοπάτι μας, από τις μικρές και ασήμαντες
φαινομενικά επιλογές μας.
