Στις δύσκολες στιγμές, κοίτα το παιδί σου..

Στις δύσκολες στιγμές, κοίτα το παιδί σου... Ήδη χαμογελάς!

Είναι στιγμές που νιώθεις πιεσμένος, αγχωμένος, πανικοβάλλεσαι με το παραμικρό. Είσαι θυμωμένος, εκνευρισμένος, δε θυμάσαι πότε γέλασες με την ψυχή σου τελευταία φορά. Καταπιέζεσαι, απογοητεύεσαι, τα παρατάς… Μαλώνεις, ξεστομίζεις μια βρισιά, δε θέλεις να δεις άνθρωπο. Κουράστηκες, εξαντλήθηκες, κατέβασες ρολά, έκλεισες τα μάτια… Άνοιξέ τα. Κοίταξε το παιδί σου. Κοίτα αυτό το μικρό γίγαντα.

Δε φοβάται. Δε φοβάται τίποτα. Έχει άγνοια κινδύνου. Τρέχει ασταμάτητα. Δε φοβάται μην πέσει. Κι αν πέσει και χτυπήσει του αρκεί ένα φιλί στην πληγή και συνεχίζει. Δεν το βάζει κάτω, προσπαθεί. Προσπαθεί να βάλει έναν ξύλινο ελέφαντα στην αντίστοιχη εσοχή του ταμπλό κι όταν επιτέλους το καταφέρνει πανηγυρίζει σα να πέτυχε το νικηφόρο γκολ του Πρωταθλήματος στις καθυστερήσεις. Πασχίζει να βάλει μόνο του τα παπούτσια ή να ανοίξει ένα δοχείο. Δε θέλει τη βοήθειά σου. Προσπαθεί…

Γελάει, γελάει ασταμάτητα μ’ αυτό τον αστείο τρόπο για κάτι που στο δικό του κόσμο φαντάζει ξεκαρδιστικό. Γελά με μια γκριμάτσα, με ένα κασκόλ που φορέθηκε σα σκούφος και μία κάλτσα σαν γάντι. Γελάει επειδή το γάλα του άφησε μουστάκια και η μερέντα τον έκανε γύφτο. Γελάει όταν μιμείσαι τον αγαπημένο του ήρωα κόμικ ή όταν μεταμορφώνεσαι σε γαϊδουράκι, ασθενοφόρο ή ταμεία του σούπερ μάρκετ… Γελάει με το που σε βλέπει… Γελάει…

Φαντάζεται. Δημιουργεί φανταστικούς φίλους για να μην παίζει μόνος. Ονειρεύεται τον Αϊ-Βασίλη και την καλή νεράιδα που του πήρε το δοντάκι, αλλά θα του φέρει δωράκι. Δε βλέπει κουβέρτες, αλλά ένα σπιτάκι. Δεν βρίσκεται κάτω από το τραπέζι, αλλά μέσα σε μία σπηλιά. Δεν είναι παιδάκι, αλλά τροχονόμος, γιατρός, δάσκαλος, μπασκετμπολίστας. Στον ουρανό δεν έχει σύννεφα, αλλά προβατάκια, καράβια και δράκους. Φαντάζεται…

Αγαπά… αγαπά βαθιά, χωρίς συμφέροντα, όχι επειδή πρέπει… Συμπονά, στεναχωριέται για το παιδάκι που ζητιανεύει ή για το σκυλάκι που είναι έξω και κρυώνει. Δεν προσπερνά κάποιον που κλαίει. Αναρωτιέται γιατί. Θέλει να βοηθήσει. Να χαϊδέψει το σκυλάκι, να μιλήσει στο παιδάκι. Να προσφέρει το ψωμάκι του, να μοιραστεί το κρεβάτι του. Αγαπά… Συμπονά…

Καταλαβαίνει. Νιώθει ότι κάτι δεν πάει καλά με εσένα. Αναρωτιέται. «Μαμά, γιατί κλαις;», «Μπαμπά, γιατί είσαι στεναχωρημένος;». Δεν μπορείς να κρυφτείς. Μπορείς, όμως, να βοηθηθείς. Γιατί το παιδί καταλαβαίνει και θα κάνει τα πάντα για να σε κάνει να νιώσεις καλύτερα. Να σου δώσει δύναμη να συνεχίσεις, να ξεπεράσεις, να ξεχάσεις… Καταλαβαίνει… Προσπαθεί να σε βοηθήσει. Δεν είναι μικρό, δεν ισχύει ότι είναι μικρό και δεν καταλαβαίνει. Καταλαβαίνει. Νιώθει. Είναι ένας μικρός γίγαντας. Και σε νιώθει… καλύτερα από τον καθένα.

Γι’ αυτό, κοίταξε το παιδί σου (χαμογέλα), παρατήρησέ το (έχεις πολλά να μάθεις από αυτό), άκουσέ το (πάρε θάρρος), μίλα μαζί του (μπορείς να ξεχαστείς), παίξτε μαζί (ονειρέψου τον ιδανικό κόσμο), αγκάλιασέ το (νιώσε την αγάπη). Βλέπεις; Ήδη χαμογελάς! Όλα φαίνονται καλύτερα. Όλα είναι καλύτερα!