Αν γινόταν ποτέ συνέντευξη με τον Θεό:

Θα ήθελα να ήμουν ο δημοσιογράφος για να ρωτήσω.

-Τι είναι αυτό που σας εκπλήσσει περισσότερο στους ανθρώπους;

 Εκείνος θα απαντούσε

-Ότι με το να αγχώνονται για το μέλλον τους, λησμονούν το παρόν τους, κι έτσι δεν ζουν ούτε στο μέλλον ούτε στον παρόν.

Ότι ζουν σαν να μην πρόκειται να πεθάνουν ποτέ, και πεθαίνουν σαν να μην έχουν ζήσει καθόλου…

Ότι βιάζονται να αποβάλουν την παιδικότητά τους: Θέλουν να μεγαλώσουν γρήγορα και ύστερα παρακαλούν να ξαναγίνουν παιδιά.

Ότι χάνουν την υγεία τους προσπαθώντας να βγάλουν λεφτά,  κι ύστερα χάνουν τα λεφτά για να ξαναβρούν την υγειά τους.

Να Τον διακόψω

-Αυτά για τους μεγάλους για τα παιδιά;

Και ο Θεός χαμογελώντας:

-Να μάθουν ότι δεν μπορούν να αναγκάσουν τους άλλους να τους αγαπήσουν. Αυτό που μπορούν να κάνουν είναι να γίνουν άξιοι να αγαπηθούν.

Να μάθουν ότι δεν μετράνε περισσότερο τα πράγματα που έχουμε στη ζωή μας, αλλά οι άνθρωποι που έχουμε στη ζωή μας.

Να μάθουν ότι δεν ωφελεί να συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με τους άλλους.

Να μάθουν ότι πλούσιος δεν είναι αυτός που έχει τα περισσότερα, αλλά αυτός που χρειάζεται τα λιγότερα.

Να μάθουν ότι μέσα σε ελάχιστες στιγμές μπορείς ν’ ανοίξεις στον άλλο πληγές που μετά παίρνει χρόνια πολλά να τις γιατρέψεις.

Να μάθουν τη συγχώρεση συγχωρώντας.

Να μάθουν πως υπάρχουν άνθρωποι που τους αγαπούν πραγματικά, που όμως δεν ξέρουν πώς να δείξουν ή να εκφράσουν τα αισθήματά τους.

Να μάθουν ότι τα χρήματα μπορούν να αγοράσουν τα πάντα …ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ.

Να μάθουν ότι δύο άνθρωποι μπορεί να κοιτούν το ίδιο πράγμα και να βλέπουν δύο διαφορετικά πράγματα.

Να μάθουν ότι δεν φτάνει πάντα να σε συγχωρούν οι άλλοι – πρέπει να μπορείς να συγχωρήσεις κι ο ίδιος τον εαυτό σου.  Και να μάθουν ότι για τα παιδιά μου εγώ θα είμαι πάντα εδώ.