Οι άνθρωποι που αγαπάμε

Οι άνθρωποι που αγαπάμε. Αυτοί που θα είναι ακριβώς δίπλα σου όταν τους χρειάζεσαι πριν καν τους ζητήσεις, που θα στέκονται εκεί για σένα στις δύσκολες στιγμές, που θα χαίρονται με τη χαρά σου, που θα σε λατρεύουν ακριβώς όπως είσαι, που θα σε στηρίζουν σε κάθε απόφαση, που θα σε ενθαρρύνουν να κυνηγήσεις τα όνειρα, που θα περνάτε μαζί στιγμές, ώρες, μέρες, χρόνια. Που θα μοιράζεστε κομμάτια του εαυτού σας.

Αυτοί οι άνθρωποι.

Ανεκτίμητοι.

Και τι γίνεται όταν φεύγουν;

Τι γίνεται όταν οι οπτικές γωνίες, οι αποφάσεις, οι επιλογές αλλάζουν; Τι γίνεται όταν τελικά οι δρόμοι χωρίζουν;

Οι άνθρωποι αλλάζουν. Και κάποιες φορές φεύγουν. Είναι δύσκολο να βλέπεις τη φυγή τους να διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια σου. Σκέφτεσαι στιγμές, λόγια που ειπώθηκαν, νιώθεις την απώλεια. Νιώθεις την απουσία ενός μέρους του εαυτού σου. Θες να τους τραβήξεις και να τους φέρεις πάλι σ’ εσένα. Μα κάποια πράγματα είναι αναπόφευκτα. Όσο κι αν παλεύεις γι’ αυτά, υπάρχουν φορές που οι καταστάσεις δεν επιστρέφουν στην αρχική τους κατάσταση όταν αρχίσουν να διαλύονται. Και τότε ίσως θα ήταν καλύτερα να κάνεις πίσω. Να επιτρέψεις στη ζωή να έχει τη ροή της. Να αφήσεις τον κύκλο να κλείσει, όπως το επιθυμεί.

Άλλοι φεύγουν, άλλοι έρχονται. Έτσι πάει.

Και λέω στον εαυτό μου να κρατήσει τα όμορφα. Να μη γυρίζει πίσω και να θυμάται με κακία επειδή τα πράγματα δεν έγιναν όπως τα ήθελα. Να θυμάται τις δυνατές στιγμές, τις σφιχτές αγκαλιές και τα όνειρα που μπλέκονταν. Του λέω να πει ευχαριστώ, να πει σ’ αγαπώ – άλλωστε δε χρειάζεται να κρατάει την αγάπη ή να την κρύβει. Δεν είσαι ευάλωτος όταν εκφράζεις τα συναισθήματά σου, είσαι αληθινός.- Τον αφήνω λοιπόν να τη δώσει χωρίς δεύτερη σκέψη. Η αγάπη είναι για να τη μοιράζεσαι. Να τη δίνεις και σ’ αυτούς που φεύγουν, ή που έχουν ήδη φύγει. Του λέω να εμπιστευτεί τη ζωή και να αφεθεί σ’ αυτή. Και να μη δένει τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι είμαστε ελεύθεροι.

Γράφει η Αντωνία Σοφού