Κύκλοι, Σήμερα κοίταξα πίσω μετά από καιρό.

Διάβασα παλιές μου αναρτήσεις, είδα ξανά παλιές φωτογραφίες, έζησα στιγμές του παρελθόντος. Και έμεινα έκπληκτος με το πόσα πράγματα μπορούν να αλλάξουν μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα.

Μπήκα σε κύκλους του τότε και πρέπει να αποδεχτώ ότι κάποια πράγματα μου λείπουν. Ακόμα κι αν δε θέλω να τα αφήνω να μου λείπουν. Αλλά μάλλον πολύ θεωρητικά -ως όμορφες στιγμές. Συνειδητοποίησα ότι οφείλω να ανησυχώ πολύ λιγότερο. Είναι αστείο να βλέπεις καταστάσεις για τις οποίες κάποτε αγωνιούσες, τώρα να είναι απλά στιγμές του παρελθόντος που πέρασαν.

Τα πάντα περνούν.

Όλα είναι στιγμές, απλές στιγμές που περνούν.

Και ίσως να πρέπει να βάζουμε προτεραιότητες σχετικά με το ποιες πρέπει να έχουν την προσοχή μας και ποιες όχι. Τα πάντα περνούν εκτός αν δε θες εσύ ο ίδιος να περάσουν.

Γιατί ξέρεις πόση δύναμη έχει το μυαλό;

Μπορεί να σε βάλει να θλίβεσαι για κάτι που έχασες, την ώρα που θα μπορούσες να βγεις έξω και να κερδίσεις κάτι άλλο. Μπορεί να σε βάλει να φοβάσαι για κάτι, την ώρα που θα μπορούσες να βρεις τη δύναμη να ξεπεράσεις τον εαυτό σου. Μπορεί να σε κάνει να πιστεύεις πως για ό,τι σου συμβαίνει φταίνε οι γύρω σου, όχι εσύ. Μπορεί να σε κάνει να πιστεύεις ότι η ευτυχία σου εξαρτάται από κάποιον άλλο. Μα, δες. Κανείς δεν έχει στα χέρια του τη ζωή σου πέρα από σένα.

Κανείς δεν έχει στα χέρια του τη ζωή σου πέρα από σένα. Ακούς;

Δεν υπάρχουν άνθρωποι που θα φροντίσουν να αποκαταστήσουν την ευτυχία σου -άλλωστε αυτή είναι τρόπος ζωής. Υπάρχουν άνθρωποι που θα χαρούν αν τη βρεις. Δεν υπάρχουν άνθρωποι που θα σου πουν πώς να φτάσεις την ευτυχία. Μπορούν να σου πουν μόνο πώς βρήκαν τη δική τους. Αν θες να ακολουθήσεις το δρόμο τους, θα πας μόνος σου. Δε θα σε πάει κανείς.

Ένα βήμα τη φορά.

Και κάπως έτσι συνεχίζουμε, στο δρόμο που έχει διαλέξει ο καθένας.

(Αντωνία Σοφού)