Το αντέγραψα από το προφίλ του Δασκαλογιάννης Γιάννης

Το αντέγραψα από εδώ

Δασκαλογιάννης Γιάννης

Λέει ο χρυσός στό μάρμαρο:

Στά πέρατα τού κόσμου

ποιός ήλιος λάμπει ωσάν κι εμέ;

Εγώ τόν κόσμο κυβερνώ, τήν ευτυχία υφαίνω,

ποδοπατώ τήν ομορφιά, τήν ασχήμια ομορφαίνω.

Εγώ οδηγώ στά σκοτεινά τού κλέφτη μου τό χέρι,

εγώ αγοράζω τήν τιμή καί τήν πουλώ στό δρόμο,

ποδοπατώ τήν αρετή, καταπατώ τό νόμο.

Περίσσιες είν' οι χάρες μου κι η δύναμή μου μόνη,

γκρεμίζει θρόνους απ' εδώ, θρόνους εκεί στυλώνει.

Εσύ τί κάνεις, μάρμαρο;

Καί τ' απεκρίθη εκείνο:

Εγώ σέ τάφου σκοτεινιά τή δύναμή σου κλείνω!!

Ι.Πολέμης

Τα παρακάτω ποιήματα του Ιωάννη Πολέμη ήτανε στην διδακτέα ύλη όταν πήγαινα δημοτικό.

Ἡ σημαία

Πάντα κι ὅπου σ᾿ ἀντικρίζω,

μὲ λαχτάρα σταματῶ,

ὑπερήφανα δακρύζω,

ταπεινὰ σὲ χαιρετῶ.

Δόξα ἀθάνατη στολίζει

κάθε θεία σου πτυχὴ

καὶ μαζί σου φτερουγίζει

τῆς πατρίδος ἡ ψυχῆ.

Ὅταν ξάφνου σὲ χαϊδεύει

τ᾿ ἀγεράκι τ᾿ ἀλαφρό,

μοιάζεις κύμα, ποὺ σαλεύει

μὲ χιονόλευκον ἀφρό.

Κι ὁ σταυρὸς ποὺ λαμπυρίζει

στὴν ψηλή σου κορυφή,

εἶν᾿ ὁ φάρος ποὺ φωτίζει

μίαν ἐλπίδα μας κρυφή.

Σὲ θωρῶ κι ἀναθαρρεύω

καὶ τὰ χέρια μου χτυπῶ,

σὰν ἁγία σὲ λατρεύω,

σὰ μητέρα σ᾿ ἀγαπῶ.

Κι ἀπ᾿ τὰ στήθη μου ἀνεβαίνει

μία χαρούμενη φωνή:

«Νἆσαι πάντα δοξασμένη,

ὦ Σημαία γαλανή!»

Τί εἶναι ἡ πατρίδα μας

Τί εἶναι ἡ πατρίδα μας; Μὴν εἶν᾿ οἱ κάμποι;

Μὴν εἶναι τ᾿ ἄσπαρτα ψηλὰ βουνά;

Μὴν εἶναι ὁ ἥλιος της, ποὺ χρυσολάμπει;

Μὴν εἶναι τ᾿ ἄστρα της τὰ φωτεινά;

Μὴν εἶναι κάθε της ρηχὸ ἀκρογιάλι

καὶ κάθε χώρα της μὲ τὰ χωριά;

κάθε νησάκι της ποὺ ἀχνὰ προβάλλει,

κάθε της θάλασσα, κάθε στεριά;

Μὴν εἶναι τάχατε τὰ ἐρειπωμένα

ἀρχαία μνημεῖα της χρυσὴ στολή,

ποὺ ἡ τέχνη ἐφόρεσε καὶ τὸ καθένα

μία δόξα ἀθάνατη ἀντιλαλεῖ;

Ὅλα πατρίδα μας! Κι αὐτὰ κι ἐκεῖνα,

καὶ κάτι πού ῾χουμε μὲς τὴν καρδιὰ

καὶ λάμπει ἀθώρητο σὰν ἥλιου ἀχτίνα

καὶ κράζει μέσα μας: Ἐμπρὸς παιδιά!

Τὸ κρυφὸ σχολειό

Ἀπ᾿ ἔξω μαυροφόρ᾿ ἀπελπισιά,

πικρῆς σκλαβιᾶς χειροπιαστὸ σκοτάδι,

καὶ μέσα στὴ θολόκτιστη ἐκκλησιά,

στὴν ἐκκλησιά, ποὺ παίρνει κάθε βράδυ

τὴν ὄψη τοῦ σχολειοῦ,

τὸ φοβισμένο φῶς τοῦ καντηλιοῦ

τρεμάμενο τὰ ὀνείρατα ἀναδεύει,

καὶ γύρω τὰ σκλαβόπουλα μαζεύει.

Ἐκεῖ καταδιωγμένη κατοικεῖ

τοῦ σκλάβου ἡ ἁλυσόδετη πατρίδα,

βραχνὰ ὁ παπάς, ὁ δάσκαλος ἐκεῖ

θεριεύει τὴν ἀποσταμένη ἐλπίδα

μὲ λόγια μαγικά,

ἐκεῖ ἡ ψυχὴ πικρότερο ἀγροικὰ

τὸν πόνο τῆς σκλαβιᾶς της, ἐκεῖ βλέπει

τί ἔχασε, τί ἔχει, τί τῆς πρέπει.

Κι ἀπ᾿ τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ ψηλά,

ποῦ ἐβούβανε τὰ στόματα τῶν πλάνων,

καὶ ρίχνει καὶ συντρίβει καὶ κυλᾶ

στὴν ἄβυσσο τοὺς θρόνους τῶν τυράννων,

κι ἀπὸ τὴ σιγαλιά,

ποῦ δένει στὸ λαιμὸ πνιγμοῦ θηλιά,

κι ἀπ᾿ τῶν προγόνων τ᾿ ἄφθαρτα βιβλία,

ποῦ δείχνουν τὰ πανάρχαια μεγαλεῖα,

ἕνας ψαλμὸς ἀκούγεται βαθὺς

σὰ μελῳδίες ἑνὸς κόσμου ἄλλου,

κι ἀνατριχιάζει ἀκούοντας καθεὶς

προφητικὰ τὰ λόγια του δασκάλου

μὲ μία φωνὴ βαριά.

«Μὴ σκιάζεστε στὰ σκότη! Ἡ λευτεριὰ

σὰν τῆς αὐγῆς τὸ φεγγοβόλο ἀστέρι

τῆς νύχτας τὸ ξημέρωμα θὰ φέρει».

Ὁ ἀποχαιρετισμὸς τῆς Μάννας

Μισεύεις γιὰ τὴν ξενητιὰ καὶ μένω μοναχή μου

σύρε παιδί μου στὸ καλὸ καὶ σύρε στὴν εὐχή μου.

Τριανταφυλλένια ἡ στράτα σου, κρινοσπαρμένοι οἱ δρόμοι,

γιὰ χάρη σου ν᾿ ἀνθοβολοῦν καὶ τὰ λιθάρια ἀκόμη.

Τὰ δάκρυά μου νὰ γεννοῦν διαμάντια σ᾿ ὅ,τι ἀγγίζεις

καὶ τὸ ποτήρι τῆς χαρᾶς ποτὲ νὰ μὴ στραγγίζεις.

Νὰ πίνεις καὶ νὰ ξεδιψᾶς καὶ νἆν᾿ αὐτὸ γεμάτο,

σὰ νἆσαι ἡ βρύση ἀπὸ ψηλὰ κι ἐσὺ νἆσαι ἀποκάτω.

Ἐκεῖ, παιδί μου, ποὺ θὰ πᾶς, στὰ μακρινὰ τὰ ξένα,

δίχτυα πολλὰ κι ὀξόβεργες θὰ στήσουνε γιὰ σένα.

Παιδί μου ἂν ἐμένανε πάψεις νὰ μὲ θυμᾶσαι,

μὲ δίχως βαρυγγόμηση συχωρεμένος νἆσαι.

Κι ἂν πάλι τὸ φτωχὸ καλύβι μας ντροπὴ σοῦ φέρνει, ὡστόσο

Καὶ πάλι θά ῾μαι πρόθυμη, συχώρεση νὰ δώσω.

Μ᾿ ἂν τὴν πατρίδα ἀπαρνηθεῖς ποὺ τὴ λατρεύουμε ὅλοι,

νἆσαι ἡ ζωή σου ὅπου κι ἂν πᾶς ἀγκάθια καὶ τριβόλοι.

Τὰ ζῶα

Ποτὲ δὲ θὰ πειράξω

τὰ ζῶα τὰ καημένα,

μὴν τάχα σὰν ἐμένα

κι ἐκεῖνα δὲν πονοῦν;

Θὰ τὰ χαϊδεύω πάντα,

προστάτης τους θα γίνω.

Ποτὲ δὲ θὰ τ᾿ ἀφήνω

στοὺς δρόμους νὰ πεινοῦν.

Ἀκόμα κι ὅταν βλέπω

πὼς τὰ παιδεύουν ἄλλοι,

ἐγὼ θὰ τρέχω πάλι

μὲ θάρρος σταθερό,

θὰ προσπαθῶ μὲ χάδια

τὸν πόνο τους νὰ γιάνω

κι ὅ,τι μπορῶ θὰ κάνω

νὰ τὰ παρηγορῶ.