Πνευματική Yπερηφάνεια

Οι κίνδυνοι στο πνευματικό δρόμο 

Oι άνθρωποι που θρησκεύουν αλλά δεν πιστεύουν αληθινά τείνουν να χρησιμοποιούν τον πνευματικό τρόπο ζωής με τον ίδιο τρόπο που χρησιμοποιούν κάθε άλλη κατάσταση της ζωής τους, για να αποδείξουν ότι είναι καλύτεροι από τους άλλους. Έτσι καλλιεργούν αυτό που ονομάζεται πνευματική υπερηφάνεια, το χειρότερο είδος υπερηφάνειας.

Όταν ο Χριστός ενσαρκώθηκε σαν άνθρωπος αρνήθηκε να κριτικάρει ή να καταδικάσει κανέναν, εκτός από τους γραμματείς και τους φαρισαίους που είχαν τοποθετήσει τον εαυτό τους υπεράνω των κοινών ανθρώπων.

Tό να νομίζει κάποιος ότι είναι καλύτερος από τους άλλους, επειδή προσεύχεται ή νηστεύει ή διαβάζει πνευματικά βιβλία ή επειδή γνωρίζει μερικούς «Γεροντάδες» και προσφέρει ανιδιοτελή υπηρεσία ή δωρίζει χρήματα, είναι μία πολύ σοβαρή παγίδα και μεγάλο λάθος στον πνευματικό αγώνα. Όλοι EIMAΣTE IΣOI. Δεν είμαστε ούτε καλύτεροι, ούτε χειρότεροι από κανέναν άλλο. Όλοι ήμαστε ίσα παιδιά του Θεού. Εμείς βοηθάμε τον εαυτό μας να γίνουμε πιο αγνές εκφράσεις της θεϊκής αγάπης και της σοφίας μέσω της προσευχής, της ανιδιοτελούς υπηρεσίας κλπ. κι αυτό δε μας κάνει ανώτερους από τους άλλους. Μήπως άραγε ο φοιτητής του πανεπιστημίου είναι καλύτερος από τον μαθητή του δημοτικού, επειδή ξέρει περισσότερα πράγματα;

Ένας άνθρωπος που έχει πνευματική υπερηφάνεια δε διαφέρει καθόλου από εκείνους τους ανθρώπους που είναι χαμένοι μέσα στα κοινωνικά παιχνίδια της αυτόδικαίωσης. Απλά, κουβαλά μαζί του, στην πνευματική του ζωή, το ίδιο παιχνίδι. Αντί να μετρά πόσα σπίτια, λεφτά, αυτοκίνητα, πόση περιουσία, πόσες σημαντικές γνωριμίες κι επαφές, πόσες ικανότητες έχει, αρχίζει να μετρά πόσες ώρες προσευχήθηκε, πόσες ημέρες νήστεψε ή υπηρέτησε τους άλλους κλπ. Tο ίδιο παιχνίδι παίζεται σε διαφορετικά ταμπλό.

Ένας άνθρωπος που έχει αληθινή πνευματική ωριμότητα ποτέ δε θα κοιτούσε αφ’ υψηλού κανέναν άλλον.

Όταν είναι κάποιος πιασμένος στην παγίδα αυτή να προσπαθεί να φαίνεται πνευματικός στους άλλους, δηλαδή π. χ. όταν προσεύχεται δυνατά και δημόσια ή όταν λέει σε όλους πόσες μέρες κάνει νηστεία για να το ξέρουν, τότε μπορεί να περιπέσει σε μια άλλη παγίδα: Μπορεί να προσπαθεί να φαίνεται ή να είναι κάτι άλλο απ’ αυτό που στ’ αλήθεια είναι. Μπορεί πραγματικά να εξαπατήσει τον εαυτό του και να πεισθεί ότι δε νιώθει πια θυμό ή φόβο ή ζήλεια. Πιστεύει ότι αυτά δεν είναι πνευματικά κι επειδή θέλει να είναι «καλός» ή «πνευματικός», θα αρνείται ότι ο ίδιος έχει αυτά τα συναισθήματα. Βεβαίως οι άλλοι βλέπουν την πραγματικότητα.

Είναι εντάξει να είμαστε ατελείς. Κανένας δεν είναι κακός. Όλες οι «κακές πράξεις» προέρχονται από άγνοια και φόβο. O Θεός έτσι κι αλλιώς βλέπει και νιώθει ό,τι νιώθουμε και κάνουμε. Έτσι, από ποιόν κρυβόμαστε λοιπόν;