Παππούδες: τα κάνουν όλα και συμφέρουν!

Κάθε γονιός θέλει να δει την κορούλα του νυφούλα. Να την καμαρώσει απαστράπτουσα μέσα στο λευκό νυφικό της και να δακρύσει από συγκίνηση και περηφάνια. Γιατί, βέβαια, νιώθει περήφανος ο γονιός που κατάφερε κι επιτέλεσε το χρέος του να μεγαλώσει άξια έναν άνθρωπο που τώρα είναι ικανός να δημιουργήσει τη δική του οικογένεια. Αισθάνεται ο περήφανος γονιός πως θα αλαφρώσει από το βάρος των υποχρεώσεων απέναντι σε ένα μωρό, ένα παιδί, μία έφηβο, μια μαθήτρια, μια φοιτήτρια… Ήρθε επιτέλους η ώρα να χαλαρώσει αυτός ο έρμος ο γονιός από τις ανησυχίες, τα άγχη και τις φοβίες.

Ξέρει ότι τώρα πια το παιδί του θα περιορίσει τις τρέλες, άρα και τις πιθανότητες να πάθει κάτι κακό. Νιώθει πως απαλλάσσεται κατά κάποιον τρόπο από τις ευθύνες του, αφού τώρα κάποιος άλλος αναλαμβάνει στη νέα οικογένεια που δημιουργείται τα βάρη και τα καθήκοντα αυτής της νεοσύστατης κοινωνικής ομάδας…

Έτσι νομίζει! Προς το παρόν τουλάχιστον…  αφού αντιλαμβάνεται αυτή την αίσθηση ελευθερίας, καθώς το νιόπαντρο ζευγάρι απομακρύνεται οικειοθελώς από τους γονείς τον πρώτο καιρό. Επιθυμούν να μένουν μόνοι, να χαρούν το νέο τους σπίτι. Θέλουν να βγαίνουν με τους φίλους τους που βιώνουν παρόμοιες καταστάσεις στη ζωή τους. Ταξιδεύουν σε ρομαντικούς προορισμούς. Κυρίως, μπαίνουν στο συζυγικό ρόλο τον οποίο θέλουν να υποδυθούν όσο καλύτερα μπορούν. Η σύζυγος δειλά – δειλά μπαίνει στην κουζίνα για να αρχίσει να πειραματίζεται με τη μαγειρική. Ο σύζυγος θέλει να τακτοποιήσει κάθε λεπτομέρεια του νέου σπιτιού σχετικά με τα μαστορέματα, τα βαψίματα, κτλ. Κι εκεί που έχουν μπει λίγο πολύ όλα σε νορμάλ ρυθμούς τσουπ! Να σου το θετικό τεστ εγκυμοσύνης! Και τότε, εμφανίζεται και πάλι στο προσκήνιο η μέλλουσα γιαγιά που απόλαυσε ξένοιαστα τα καφεδάκια με τις φιλενάδες της για λίγο καιρό και πάνω που συνήθιζε τη νέα αυτή πραγματικότητα, άρχισε η μονάκριβη κορούλα της:

«-Μαμά, θα έρθεις να μαγειρέψεις σήμερα γιατί έχω ζαλάδες;»

«-Μαμά, δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ, το μωρό ήταν ανήσυχο και είχα και συχνοουρία, έλα να βάλεις λίγο σίδερο σε παρακαλώ»

«-Μαμά, πότε θα’ ρθείτε με το μπαμπά να μαζέψετε τα χαλιά; Έχω τις εξάψεις μου έχω κι αυτά που με ζεσταίνουν»

Και κάπως έτσι περνά το 9μηνο, με συχνές-πυκνές επισκέψεις των γονιών στο σπίτι της εγκυούλας κόρης που προσπαθούν να βοηθήσουν, ενώ ο σύζυγος δουλεύει και μάλιστα υπερωρίες για να μαζέψει λεφτά τώρα που δε δουλεύει η σύζυγος, ώστε να ανταποκριθούν στις οικονομικές υποχρεώσεις της γέννας και όχι μόνο.

Και φτάνει αυτή η πολυπόθητη μέρα που γεμίζει με φως τη ζωή και με ανθρώπους το σπίτι, γιατί ένα μωρό θέλει χέρια, όπως λένε και κατά τη δική μου άποψη δεν έχουν κι άδικο. Και τότε πάλι η νέα μανούλα, αποκαμωμένη από το ξενύχτι και την κούραση θα τηλεφωνήσει στη δική της ηρωίδα μαμά για να στείλει κανένα φαγητό, να βάλει καμιά σκούπα, να πάρει καμιά ωρίτσα το μωρό να κοιμηθεί κι η ίδια και πάει λέγοντας…

Και τότε, συνειδητοποιεί ο περήφανος παππούς και η περήφανη γιαγιά πως ο ρόλος τους όχι απλά δεν τελείωσε με το γάμο του παιδιού τους, αλλά, αντίθετα, πάτησαν επανεκκίνηση  και ξεκίνησαν όλα από την αρχή.