Δαμάνια χωριό, καλό χωριό μα σβήνει

Πανελλαδικά τιμήθηκε αυτές τις μέρες με διάφορες εκδηλώσεις και μνημόσυνα η Μικρασιατική καταστροφή. Κι ας θέλουν κάποιοι από τους κρατούντες να μιλούν για συνωστισμό και διάφορες άλλες ανοησίες. Ένα από τα χωριά που είχε θύματα Τότε είναι το «Δαμάνια». 13 ή για κάποιους 17 σφαγμένους, για τους οποίους η Ενορία ανήγειρε Ηρώο στο κέντρο του χωριού πλάι στον Πρώτο Ναό του Τιμίου Σταυρού. Το μνημείο αυτό κατασκευάστηκε στα 1995 δύο μόλις χρόνια από την απόφαση της Εκκλησίας της Ελλάδος για επίσημο κατ’ έτος εορτασμό.

Η Εγκύκλιος 2556 με αριθμό πρωτοκόλλου 2137 και ημερομηνία 5 Ιουλίου 1993 προς τους Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτες της Εκκλησίας της Ελλάδος κατατάσσει τον Χρυσόστομο Σμύρνης στους Αγίους καθώς και τους υπόλοιπους φονευθέντες στην Μικρασιατική καταστροφή.

H μνήμη του «Αγίου Χρυσοστόμου Σμύρνης και των συν αυτώ αγίων αρχιερέων Γρηγορίου Κυδωνιών, Αμβροσίου Μοσχονησίων, Προκοπίου Ικονίου, Ευθυμίου Ζήλων καθώς και των αφανών κληρικών και λαϊκών που σφαγιάσθηκαν κατά τη Μικρασιατική Καταστροφή» εορτάζεται την Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού.

Την Σύνοδο που κατέταξε στους Αγίους τον Εθνομάρτυρα Χρυσόστομο Σμύρνης

την αποτελούσαν οι εξής Ιεράρχες:

+Ο Αθηνών Σεραφείμ, Πρόεδρος, .. . . . . . .

Η Ασματική ακολουθία του Αγίου Ιερομάρτυρος Χρυσοστόμου Σμύρνης εποιήθη από τον Μητροπολίτη, πρώην Πατρών, κ. Νικόδημο Βαλληνδρά και εξεδόθη με δαπάνη της Ιεράς Μητροπόλεως Νέας Σμύρνης επί αρχιερατείας του μακαριστού Αγαθαγγέλου Ταμπουρατζάκη.

Από τους πρώτους που την χρησιμοποίησαν στην λατρεία ήταν και η Ενορία Δαμανίων 1995. Και όρισε η εορτή να γίνεται στις 11 Σεπτεμβρίου για να μην παρεμβάλλονται άλλοι ύμνοι.

Γιατί τα γράφω αυτά και πόσο έξω είμαι από θέμα; Με ξένισε λιγάκι ένας σχολιασμός στο FB αυτό το περίφημο εργαλείο της κοινωνικής δικτύωσης

Ο χρήστης Φιλίσια Πεδιάδος βρίσκεται στην τοποθεσία Δαμανια Village.

10 Σεπτεμβρίου στις 12:42 μ.μ. · 

  Σήμερα 10-9-17 πραγματοποιήθηκε στα Δαμάνια (χωριό μικρασιατικής προέλευσης όπως τα Φιλίσια) το μνημόσυνο των σφαγιασθέντων από τους Τούρκους στη Μικρά Ασία...Το λυπηρό ήταν ότι δεν υπήρχε συμμετοχή από τον Πολιτιστικό σύλλογο και τους κατοίκους του χωριού ως ένδειξη τιμής γι' αυτούς τους πεσόντες...που έδωσαν κυριολεκτικά τη ζωή τους για να διεκδικήσουν την ελευθερία τους. Εδώ αξίζει να θυμηθούμε το όνομα της φετινής εκδήλωσης που κάναμε στα Φιλίσια για τους πρόσφυγες "ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ-ΤΙΜΟΥΜΕ-ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ"...

Σχολίασα πως «Είναι εξαιρετικά λυπηρό γεγονός.» και το εννοώ. Είναι όμως και άκριτο να ψέγουμε τους κατοίκους του χωριού ή το Σύλλογο τους για να προβάλουμε το δικό μας έργο. Δεν δικαιολογώ τους Δαμανιανούς για την απουσία τους, τουλάχιστον όσους κατοικούν ακόμα στο χωριό.

Το χωριό Δαμάνια όπως πάει είναι σίγουρο πως σε κάποια χρόνια από σήμερα θα υπάρχει ως ανάμνηση και μόνο. Και εξηγώ το λόγο.

Οι Δαμανιανές οικογένειες όπως όλοι οι ανατολικοί λαοί είναι πατριαρχικές. Γύρω από τον Πατέρα στριφογυρίζει πάντα όλη η οικογένεια.

Πενήντα χρόνια μετά την κατοίκηση του χωριού δεν τους χωρούσε ο τόπος και άρχισε η εσωτερική μετανάστευση κυρίως στο Ηράκλειο.

Στα 1977 το δημοτικό σχολείο είχε 56 παιδιά και το νηπιαγωγείο 17, είκοσι χρόνια αργότερα 1997, όταν γινόταν οι μεγάλες εκδηλώσεις το σχολείο είχε 19 παιδιά το νηπιαγωγείο είχε κλίσει. Όταν η σκεπή του σχολείου έσταζε μεταφέρθηκε στο νηπιαγωγείο, σήμερα είναι καφενείο.

Οι Ηρακλειώτες Δαμανιανοί τώρα, όσο ο ζούσε Παππούς κάθε Κυριακή ή Σχόλη ήτανε οικογενειακώς στο χωριό και γέμιζαν οι δρόμοι παιδάκια και φωνές. Όταν πέθαινε ο Παππούς αραιώνανε οι επισκέψεις, κάθε δεκαπέντε και κατόπιν με την σειρά ένα παιδί την εβδομάδα. Όταν έφευγε και η Γιαγιά, ερχόντουσαν στο χωριό μόνο για τις ελιές ή για τον τρύγο. Και λιγοστέψανε οι κάτοικοι τόσο, που δεν μπορούν να εκλέξουν ούτε αντιπρόσωπο στον Δήμο. Από το διπλανό χωριό εκπροσωπούνται.

Με την είσοδο της χιλιετίας άρχισαν οι απαλλοτριώσεις και η κατασκευή φράγματος για να δημιουργηθεί η λιμνοδεξαμενή που εξελίσσεται σε υδροβιότοπο. Ομορφαίνει μεν το χωριό αλλά χαθήκανε 120 στρέμματα καλλιεργήσιμης γης, όσο και η λεκάνη κατάκλισης. Γι’ αυτά τα στρέμματα ερχόντουσαν, έστω και περιστασιακά κάποιοι στο χωριό τώρα δεν έχουν λόγο.

Αυτή την λιμνοδεξαμενή ή όπως αρέσκονται κάποιοι το «Φράγμα των Δαμανίων»  μαζί με τα πλακόστρωτα δρομάκια θα μπορούσαν να αναδειχτούν και να γίνουν πόλος έλξεως για επισκέπτες. Χρειάζονται επενδύσεις. Μια παραλίμνια ταβέρνα ή μια καφετέρια, ακόμα μια βάρκα για περισσότερη διασκέδαση. Φωτισμός και διαφήμιση, ένα μουσείο η ανάδειξη της παλαιάς Εκκλησίας, πρόχειρες σκέψεις. Κυρίως όμως χρειάζονται νέοι άνθρωποι να αγαπήσουν τον τόπο της καταγωγής τους την ιστορία τους και να δράσουν. Ακόμα και να βρεθούν αυτοί οι νέοι (που είμαι σίγουρος πως υπάρχουν) πρέπει να βρεθεί και ο ηγέτης που θα τους οργανώσει. Αυτό είναι ταλέντο που δεν το έχουν όλοι γι’ αυτό είμαι απαισιόδοξος.  

 

Το Χωριό αύριο και μεθαύριο γιορτάζει την Παγκόσμια Ύψωση του τιμίου Σταυρού, περάστε όσοι μπορείτε να προσκυνήσετε και τον Σταυρό που έφερε κατά τον διωγμό η Μαρία Μωισόγλου κανακεύοντας τον, σαν μωρό στην αγκαλιά της για να περνά από τους ελέγχους.