Ο Γλάρος και το ποντίκι

Ένας γλάρος πετούσε πάνω από μια παραλία στη Μαύρη Θάλασσα, όταν είδε ένα ποντίκι. Πέταξε γρήγορα προς το  τρωκτικό, και όταν πλησίασε κοντά το ρώτησε

-Πού είναι τα φτερά σου;

Ο γλάρος και το ποντίκι δεν μιλούσαν την ίδια γλώσσα, οπότε το ποντίκι δεν κατάλαβε τι είπε ο γλάρος. Όμως παρατήρησε ότι το ζώο που στεκόταν κοντά του,  είχε δύο μεγάλα παράξενα πράγματα που ξεπροβάλλαν από το σώμα του.

«Θα πρέπει να υποφέρει από κάποια σοβαρή ασθένεια» σκέφτηκε το ποντίκι.

Ο γλάρος παρατήρησε ότι το ποντίκι κοίταζε με έκπληξη τα φτερά του και ψιθύρισε:

Απευθύνομαι σε όλους τους φίλους μου Vivi Insupp

Με την Vivi Insupp είμασταν κάποτε συμμαθητές στην Αμπέτιο σχολή στο Κάϊρο και είναι πρώτη που με έφερε σε επαφή με τους συμπατριώτες μου, μετά από πολλά χρόνια. Άσχετα απ’ αυτό δεν θα μπορούσα να αρνηθώ παράκληση Της και μεταφέρω το κείμενο Της και εκτός του FB στον «Πυθαγόρα». Διακρίνω μια πικρία στο γραφτό και θυμίζω τους στίχους ενός παλιού τραγουδιού

Έτσι είναι η ζωή....Μια ξαστεριά μια μπόρα....Στη μπόρα κάνε υπομονή....Στη ξαστεριά προχώρα....

Απευθύνομαι σε όλους τους φίλους μου, είτε κοντινούς είτε μακρινούς

Όλοι θα περάσουμε από κάποιες δύσκολες στιγμές σε κάποιο σημείο της ζωής μας.

Η ζωή δεν είναι εύκολη. Απλά κάτι σαν τροφή για σκέψη ...

Ξέρουμε ότι οι άνθρωποι που φαίνονται δυνατοί είναι συνήθως οι πιο ευαίσθητοι;

Γνωρίζουμε ότι οι άνθρωποι που επιδεικνύουν την μεγαλύτερη καλοσύνη είναι οι πρώτοι που θα τύχουν κακομεταχείρισης;;;

Γνωρίζουμε ότι αυτοί που φροντίζουν τους άλλους συνεχώς είναι... συνήθως αυτοί που έχουν την μεγαλύτερη ανάγκη;;;

Γνωρίζουμε ότι τα τρία δυσκολότερα πράγματα που πρέπει να πούμε είναι

Άμα τ'οχεις. Η διαφωνία του Κόρακα με τον Τεισία

Ο Τεισίας ήταν μαθητής του φημισμένου εξίσου ρητοροδιδασκάλου και πολιτικού Κόρακα, που είχε διακριθεί τον πέμπτο αιώνα στις Συρακούσες, ως έξοχος δικανικός ρήτορας. Χαρακτηριστική της ρητορικής δεινότητας των δύο ρητόρων, μαθητή και δάσκαλου ήταν η εξής ιστορία, που διηγούνταν στις Συρακούσες:

Όταν ο Τεισίας ήταν νεαρός ακόμη, επισκέφθηκε τον Κόρακα και του ζήτησε να του μάθει την τέχνη της ρητορικής.  Όμως επειδή ακόμη κι αν πουλούσε όλη του την περιουσία δεν θα έφτανε να πληρώσει ούτε τα μισά δίδακτρα συμφώνησαν ότι θα τον πλήρωνε, όμως, μόνο αν τον έκανε καλό ρήτορα και κέρδιζε την πρώτη του δίκη στο δικαστήριο.

Ο Κόρακας δέχτηκε.

Κατεβάστε το ποτήρι

Οι φοιτητές παρακολουθούσαν με μεγάλο ενδιαφέρον το μάθημα για τη  διαχείριση του άγχους, όταν ο καθηγητής  έπιασε ένα ποτήρι και το σήκωσε ψηλά. Όλοι φαντάστηκαν ότι θα έκανε τη γνωστή ερώτηση: «-Είναι μισοάδειο ή μισογεμάτο;»

Αντ’ αυτού, με ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπό, ρώτησε:

 -Πόσο βαρύ είναι αυτό το ποτήρι με το νερό;

Οι απαντήσεις που έδωσαν οι φοιτητές κυμάνθηκαν από 200 μέχρι 600 γραμμάρια.

Όμως ο καθηγητής διαφώνησε:

-Το απόλυτο βάρος δεν έχει σημασία. Εξαρτάται από το πόση ώρα κρατάω το ποτήρι. 

Ο Ναστραντίν και οι φόροι

Τα οικονομικά της προσφοράς είναι μια αμφιλεγόμενη (ή και μη αποδεκτή) θεωρία στα οικονομικά η οποία δίνει υπερβολική σημασία στο ρόλο που παίζουν τα φορολογικά κίνητρα στη συμπεριφορά της οικονομίας. Ο «γκουρού των οικονομικών» Ναστραντίν έχει καταγράψει κάτι παρόμοιο στις ιστορίες του, το οποίο είναι συμπωματικά επίκαιρο …. Ας τον απολαύσουμε:

Πώς τα’ φερε η μοίρα, κι ο Νασραντίν έγινε κυβερνήτης. Μαζεύει τους συμβούλους:

-Τι λέει ο κόσμος για τους φόρους;

-Δυσανασχετεί, εφέντη μ΄, τού λένε ομόφωνα.

-Αυξήστε τους φόρους 10%.

-Μα…

-Δεν έχει μα! Εγώ διατάζω!

Πώς να διαβάζω αποδοτικά;

Οι αναγνώστες του «Πυθαγόρα» είναι στην πλειοψηφία τους μεγάλοι σε ηλικία, όμως υπάρχουν και νεαροί μαθητές και φοιτητές που δεν ξεπερνούν το 8 % του συνόλου. Σε αυτούς απευθύνετε το σημερινό άρθρο  που εντόπισα στην σελίδα Παπαδέα 

Προτείνω όμως και στους Μεγάλους να προσπαθήσουν να καταλάβουν το θέμα και να επισκεφτούν την εν λόγω σελίδα, να πάρουν εφόδια, ώστε να μπορέσουν να βοηθήσουν τα παιδιά τους.

« Τι να κάνω, όταν παθαίνω οξεία…. τεμπελίτιδα;», «Πώς να ξεπεράσω το άγχος και το στρες που με έχουν καταβάλει;» Σταμάτα τη γκρίνια κι αναζήτησε τη λύση στις παρακάτω συμβουλές.

Ευαγγελικές φράσεις που πέρασαν στον καθημερινό μας λόγο

Το Ευαγγέλιο εκτός από τον θησαυρό της χριστιανικής διδασκαλίας έχει προσφέρει και πολλές φράσεις που παραμένουν στον καθημερινό μας λόγο.

Πάμε να δούμε ποιες είναι αυτές. Από την Κυριακή των Βαΐων και την πανηγυρική είσοδο του Ιησού, στην Ιερουσαλήμ », διατηρούμε στην καθημερινότητα τη φράση «μετά βαΐων και κλάδων» ελάχιστα παραφρασμένη από το κείμενο του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου: «Τη επαύριον όχλος πολύς ο ελθών εις την εορτήν, ακούσαντες ότι έρχεται Ιησούς εις Ιεροσόλυμα, έλαβον τα βαΐα των φοινίκων και εξήλθον εις απάντησιν αυτώ, και έκραζον’ ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, ο βασιλεύς του Ισραήλ». Σήμερα, η παραπάνω έκφραση ταυτίζεται με τη θερμή, έως αποθεωτική, με όλες τις τιμές υποδοχή που γίνεται σε κάποιον.

Απογοήτευση

Είναι τόσο εύκολο να καταλάβεις ότι δεν σ’ αγαπάνε; Φτάνει να κοιτάξεις κάποιον στα μάτια; Αρκεί να τον δεις να κινείται μέσα στον κόσμο; Είναι αρκετό να τον ρωτήσεις ή ν’ αναρωτηθείς;

Αν είναι έτσι, πώς εξηγείται τόση απογοήτευση; Γιατί απογοητεύονται συνεχώς οι άνθρωποι αν είναι τόσο εύκολο πραγματικά να καταλαβαίνουμε πότε νοιάζεται ή δεν νοιάζεται για μας αυτός που αγαπάμε; Πώς μπορεί να μας εκπλήσσει η αποκάλυψη της αλήθειας ότι δεν μας αγαπάνε; Πώς έγινε και νομίζαμε ότι μας αγαπούσαν ενώ δεν συνέβαινε κάτι τέτοιο;

Τρία πράγματα μας εμποδίζουν να δούμε την καθαρή αλήθεια:

Η Τέχνη του να Είμαι Καλά

Αν δεν θέλεις να είσαι άρρωστος……Εξέφραζε τα Συναισθήματά σου

Συναισθήματα και αισθήσεις που είναι κρυμμένα, καταπιεσμένα, καταλήγουν σε ασθένειες όπως :  γαστρίτιδα, έλκος, οσφυϊκούς πόνους, νωτιαίους. Με το πέρασμα του χρόνου, η καταπίεση των συναισθημάτων εκφυλίζεται σε καρκίνο. Τότε, πάμε σε έναν έμπιστο φίλο ή φίλη, να μοιραστούμε με οικειότητα το «μυστικό» μας, τα λάθη μας!  Ο διάλογος, η ομιλία, οι λέξεις, είναι μία δυναμική και εξαιρετική θεραπεία!

…Παίρνε Αποφάσεις

Το αναποφάσιστο άτομο παραμένει μέσα στην αμφιβολία, στο άγχος, στην αγωνία. 

Όταν όλα φαίνονται χάλια… Νότης Κουτσούκος

Όταν όλα φαίνονται χάλια… να θυμάσαι αυτά τα 9 «πραγματάκια»…

Στη ζωή μας, τα πράγματα άλλοτε πηγαίνουν από το καλό στο καλύτερο και άλλοτε από το κακό στο χειρότερο. Και αργά ή γρήγορα πρέπει να συμφιλιωθούμε με αυτή την κατάσταση όσο δύσκολο κι αν φαντάζει αυτό. Γιατί δε θα μπορέσουμε να χειριστούμε τα συναισθήματά μας διαφορετικά…

Για τον καθένα έρχεται εκείνη η στιγμή που νομίζει ότι έχει πιάσει πάτο. Τότε είναι που πρέπει να ανασυνταχθείς, να μαζέψεις τις δυνάμεις σου και να προχωρήσεις. Άλλωστε:

Το μυστικό για να μην κάνετε αρνητικές σκέψεις

Οι αρνητικές σκέψεις είναι ίσως ό,τι χειρότερο μπορούμε να κάνουμε για την ψυχική μας γαλήνη – αλλά και την αποτελεσματικότητά μας σε όλα τα πεδία της ζωής. Δεν είναι βέβαια πάντα στον έλεγχό μας και οι δαίδαλοι του μυαλού εύκολα ακολουθούν τις δικές τους διαδρομές, οι ειδικοί όμως έχουν βρει τουλάχιστον έναν τρόπο να κρατάμε μακριά τις αρνητικές σκέψεις.

Η συμβουλή των life coaches

Η αδράνεια είναι η χειρότερη πρακτική όταν γύρω μας η κατάσταση κινδυνεύει να βγει εκτός ελέγχου. Όταν τα πράγματα πηγαίνουν στραβά, όταν η καθημερινότητα γίνεται δύσκολη, όταν δεν φαίνεται φως στην άκρη του τούνελ, ο Richard Mollica, ψυχίατρος στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, δίνει μόνο μία συμβουλή:

35 αποστάγματα σοφίας από την Ιαπωνία

Οι ξένοι ίσως βλέπουν την Ιαπωνική κουλτούρα σαν κάτι το μυστηριώδες. Το πιο ελκυστικό και γοητευτικό σε αυτήν τη χώρα είναι το γεγονός ότι αν και αγκάλιασε την τεχνολογία και τον μοντερνισμό, οι άνθρωποι συνεχίζουν να έχουν ισχυρό δεσμό με τις ρίζες τους και τις αρχαίες παραδόσεις τους. Ίσως εδώ βρίσκεται η ρίζα της διαφώτισης.

Για να σας βοηθήσουμε να καταλάβετε κάπως την κουλτούρα αυτής της χώρας και την βαθιά σοφία αυτού του έθνους, σας παραθέτουμε εδώ 35 αρχαία ιαπωνικά αποφθέγματα.

Οι Άνθρωποι με σπάνια ψυχή της Φανής Ναθαναηλίδου

Άνθρωποι που δεν κοιμούνται χωρίς να σας πουν καληνύχτα… που δεν ξεκινούν την μέρα τους αν δεν σας πουν καλημέρα.

Άνθρωποι που αρπάζουν κάθε ευκαιρία να σας δουν… που φτιάχνουν χώρο και χρόνο με σκοπό να σας δουν.

Άνθρωποι που μες τον πανικό, το χάος και την αναμπουμπούλα δε θα σας ξεχάσουν και θα φροντίσουν να το δείξουν, γιατί στα δύσκολα φαίνεται η αξία μας.

Άνθρωποι που προτρέχουν να καλύψουν την χιλιομετρική απόσταση, που κρατούν την φλόγα αναμμένη παντός καιρού, γιατί η ψυχολογική απόσταση είναι η χειρότερη και ψυχραίνει τους ανθρώπους.

Η απάντηση είναι «εσύ»

Ξημέρωσε άλλη μια μέρα… Για να δούμε σήμερα θα μπορέσω να κάνω πράξη όλα αυτά που σκεφτόμουν χτες; Όλα αυτά που με βασανίζουν τις νύχτες και με κρατάνε ξάγρυπνο; Μάλλον όχι…

Γιατί όχι; Γιατί αυτό συμβαίνει μέρες, μήνες, χρόνια τώρα χωρίς αποτέλεσμα. Τόσα δάκρυα, τόση λύπη και οργή, τόση απόγνωση και απογοήτευση, τόση μοναξιά και απομόνωση για το τίποτα. Βασικά όχι για το τίποτα… Προφανώς υπάρχει αιτία, υπάρχει μια πληγή ανοιχτή, υπάρχει λόγος…

Γιατί να πάρει η ευχή μένω άπραγος;

Το μεγάλο Εγώ είναι μια χρήσιμη αυταπάτη

Η υπερβολική αυτοπεποίθηση, που δε στηρίζεται στην πραγματικότητα, μπορεί, κάτω από ορισμένες συνθήκες, να αποτελέσει θετική κινητήρια δύναμη στη ζωή μας. Είναι, ωστόσο, πιθανό να αποβεί επικίνδυνη, αν δεν είμαστε δεκτικοί στην κριτική του περίγυρου.

Είναι απίστευτο πόσο κακοί είναι όλοι οι άλλοι οδηγοί και πόσο καλά οδηγούμε εμείς οι ίδιοι. Αν μια τέτοια δήλωση σας εκφράζει, ανήκετε σε μια μεγάλη πλειοψηφία. Γιατί μια έρευνα έδειξε ότι 4 στους 5 οδηγούς θεωρούν ότι οι ικανότητές τους στο βολάν τούς τοποθετούν στο καλύτερο ένα τρίτο του συνόλου. Αυτό σημαίνει ότι το 80% των οδηγών θεωρεί ότι ανήκει στην «αφρόκρεμα» των οδηγών, πράγμα που αναμφισβήτητα διευρύνει αρκετά την έννοια της ελίτ.

Το αλάτι, το νερό και η λίμνη

Ζούσε κάποτε στον Κουρνά κοντά στην λίμνη ένας σοφός Γέροντας. Είχε βαρεθεί να ακούει τον παραγιό του να παραπονιέται συνεχώς έτσι μια μέρα αποφάσισε να τον στείλει να του φέρει λίγο αλάτι.

Όταν εκείνος γύρισε πίσω, ο Γέρων του είπε να ρίξει μια γερή δόση σε ένα ποτήρι και μετά να το πιεί.

«-Τι γεύση έχει;» ρώτησε ο δάσκαλος.

«-Πικρή» είπε ο μαθητής.

Τότε ο Γέροντας είπε στο νεαρό να πάρει άλλη μια χούφτα αλάτι και μετά να το ρίξει στην λίμνη. Το καλόγερι  έκανε ότι του είπε. Έπειτα ο Γέροντας του είπε να το δοκιμάσει πίνοντας από το νερό της λίμνης και τον ξαναρώτησε τι γεύση έχει.

«-Γεύση φρεσκάδας» απάντησε.

Ο σκύλος και η λεοπάρδαλη.

Ενώ ένας σκύλος περιφέρεται στη ζούγκλα, βλέπει μια λεοπάρδαλη να κατευθύνεται προς το μέρος του, φανερά πεινασμένη.

«-Ωχ μπλέξαμε!», σκέφτεται ο σκύλος.

Τότε βλέπει κάτι κόκαλα και αρχίζει να τα ροκανίζει με την πλάτη γυρισμένη στην λεοπάρδαλη. Ενώ εκείνη είναι έτοιμη να του χιμήξει, ο σκύλος λέει:

– Μμμμ… Πολύ νόστιμη αυτή η λεοπάρδαλη. Αναρωτιέμαι αν υπάρχουν άλλες εδώ τριγύρω…

Η λεοπάρδαλη παγώνει, και εξαφανίζεται πίσω από κάτι δέντρα.

«-Λίγο έλειψε να την πατήσω», σκέφτεται «αυτός ο σκύλος θα μ’ έτρωγε…»

Αδυναμία ή δύναμη; Η Εμπιστοσύνη στον δάσκαλο

Ένα δεκάχρονο αγόρι αποφάσισε να μάθει τζούντο, παρόλο που είχε χάσει το αριστερό του χέρι σε ένα μεγάλο αυτοκινητιστικό ατύχημα.

Έτσι,  ξεκίνησε μαθήματα με έναν έμπειρο Ιάπωνα δάσκαλο του τζούντο. Το αγόρι τα πήγαινε καλά, όμως δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί μετά από τρεις μήνες εκπαίδευσης, ο δάσκαλος του είχε διδάξει μόνο μια κίνηση.

«-Δάσκαλε», είπε το αγόρι κάποια στιγμή, «-πότε θα μου μάθεις περισσότερες κινήσεις;»

«-Πράγματι αυτή είναι η μόνη κίνηση που έχεις μάθει μέχρι τώρα, αλλά είναι και η μόνη κίνηση που θα σου χρειαστεί να ξέρεις». Απάντησε ο δάσκαλος.

Ο κόπος της διαφοροποίησης

Η επιτυχία των αιρέσεων, των θρησκειών,  των ποδοσφαιρικών συλλόγων και πολλών πολιτικών κομμάτων, αποκαλύπτει ότι ο άνθρωπος νιώθει βολικά μέσα σε μία κοινότητα, όπου η σκέψη αποφασίζεται εκ των προτέρων.

Το «σκέπτεσθαι» είναι μία δύσκολη και επίπονη εργασία και για αυτό το λόγο δεν διδάσκεται στα σχολεία το πώς να σκέφτεται κανείς και η φιλοσοφία εξαφανίζεται ολοένα και περισσότερο από τα προγράμματα σπουδών.

Πώς να σκεφτεί όμως κανείς περνώντας τη μέρα του μέσα σε ένα καταιγισμό ιδεών, πληροφοριών, ακραίων εκφράσεων και ιδεών, μίσους, παθών και αλληλοσπαραγμών; Πότε προλαβαίνει κανείς να πάρει μια σχετική απόσταση, χρονική και συναισθηματική, ώστε να αφουγκραστεί το βαθύτερο νόημα, τα κίνητρα και τις δεύτερες φωνές όσων ακούγονται;

Οι άνθρωποι στο χωριό μας

Κάποτε στην άκρη ενός χωριού ζούσε ένας γέρος. Μια μέρα ένας ταξιδιώτης που έφτασε στο χωριό από ένα μακρινό τόπο, πλησίασε τον γέρο και ρώτησε: «-πώς είναι οι άνθρωποι του χωριού;»

Ο γέροντας τον κοίταξε και τον ρώτησε: «-πώς βρίσκεις τους ανθρώπους στο δικό σου τόπο;»

Ο ταξιδιώτης σάστισε λίγο και μετά απάντησε πως το χωριό του ήταν γεμάτο έγκλημα, βία κι επιθετικότητα και οι άνθρωποι ήταν εντελώς αναξιόπιστοι.

Τότε ο γέροντας μουρμούρισε λυπημένα: «-νομίζω πως κι εδώ τα ίδια θα βρεις».

Πέρασε λίγος καιρός κι ένας άλλος ταξιδιώτης σταμάτησε και ρώτησε τον γέρο «-πώς είναι οι άνθρωποι στο χωριό αυτό;»

Κι εκείνος ανταπάντησε πάλι: «-πώς τους βρίσκεις στο δικό σου τόπο;»

Ο ταξιδιώτης χαμογέλασε και ξεκίνησε να λέει στον γέρο πόσο φιλικοί, καλοσυνάτοι και συμπονετικοί ήταν οι κάτοικοι στο χωριό του. Ο γέροντας τον κοίταξε, του χαμογέλασε πίσω και του είπε: «-έτσι θα τους βρεις και δω».

Τα λασπόνερα και το μυαλό μας

Μια φορά ένας σοφός Γέροντας περπατούσε με  τους μαθητές του βγήκανε για περίπατο στην εξοχή.

Στο δρόμο τους συνάντησαν μια λίμνη. Σταμάτησαν εκεί κοντά για να ξεκουραστούν. Ο δάσκαλος παρακάλεσε τους  μαθητές του να του φέρουν λίγο νερό από τη λίμνη.

Ένας μαθητής σηκώθηκε και περπάτησε μέχρι τη λίμνη. Όταν πλησίασε, είδε κάποιες γυναίκες να πλένουν τα ρούχα στο νερό, και  ακριβώς εκείνη τη στιγμή ένα κοπάδι από αγελάδες ξεκίνησε να  διασχίζει τη λίμνη.

Ο Μάγος των Φόβων

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε 

ο Μάγος των Φόβων

Αυτό το μικρό παραμύθι μιλάει για τον φόβο, αυτό το δύσκολο, και θα επέλεγα να το πω, οδυνηρό συναίσθημα. Για κάθε αναγνώστη μπορεί να κάνει διαφορετικό νόημα αυτό που θα διαβάσει, μπορεί, ίσως, να ρίξει λίγο φως γι’ αυτό που κρύβεται πίσω από κάποιους  φόβους του και μπορεί κάτι να έχει να του πει, μπορεί πάλι όχι.

«Ακούστε το» λοιπόν…

Οι φόβοι που μας διακατέχουν συνιστούν ένα από τα ισχυρότερα δηλητήρια της ζωής μας. Έχουμε απίστευτη ικανότητα να δημιουργούμε νέους φόβους, να συντηρούμε τους παλιούς, να ανανεώνουμε και να ενημερώνουμε το αστείρευτο απόθεμα των φόβων μας.

Επειδή οι φόβοι μας είναι μια από τις μορφές έκφρασης που χρησιμοποιούν περισσότερο τα παιδιά, όσο και τα πρώην παιδιά, επινόησα αυτό το μικρό παραμύθι…

Τα χαρακτηριστικά των αυθεντικών ανθρώπων

Το να είσαι αυθεντικός είναι μια φράση που λέμε συχνά ο ένας στον άλλον, αλλά τι σημαίνει πραγματικά; Τι σημαίνει να είσαι ένας αυθεντικός άνθρωπος; Αυθεντικό είναι κάτι που είναι πραγματικό ή γνήσιο. Είναι εύκολο να δημιουργήσουμε μια ψεύτικη ζωή στα κοινωνικά δίκτυα και να το πάρουμε αυτό και στην πραγματική μας ζωή με ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε καλά.

Το να είσαι αυθεντικός σημαίνει να έχουμε το θάρρος να είμαστε ο εαυτός μας ανεξάρτητα από το τι πιστεύει ο κόσμος ή τι θα πει πίσω από πλάτη μας. Οι αυθεντικοί άνθρωποι ξεχωρίζουν εύκολα χάρη στα χαρακτηριστικά τους, τις πράξεις τους και τον τρόπο που αλληλεπιδρούν με τους άλλους.

 Δείτε παρακάτω 10 χαρακτηριστικά των πραγματικά αυθεντικών ανθρώπων.

Σε μειώνω άρα ..υπάρχω ! Της Κατερίνας Μαλλιωτάκη

Ο ανταγωνισμός μεταξύ των ανθρώπων έχει να κάνει και με την άνεση που έχουμε να επεξεργαστούμε τις λέξεις έπαινος και ιδιαιτερότητα.

Μέσα από ένα αθώο σχόλιο, ένα χιουμοριστικό πείραγμα, μια ωμή διαπίστωση ή ένα ειρωνικό σχόλιο κρύβεται η ανάγκη μας για υποτίμηση των δυνατοτήτων ενός ανθρώπου. Μια απαξιωτική συμπεριφορά έχει σαν στόχο να μειώσει την προσωπικότητα του συνανθρώπου μας με έμμεσο ή άμεσο τρόπο. Λόγια και συμπεριφορές κουμπώνουν ερμητικά μεταξύ τους, με σκοπό να νοιώσουμε δυνατοί και  παντοδύναμοι.

Αρκεί μια στάλα στη φωτιά

Στη διάρκεια μιας πυρκαγιάς στο δάσος, όλα τα ζώα τρέχουν για να σωθούν. Υπάρχει όμως ένα πουλί που δεν αντιμετωπίζει με τον ίδιο τρόπο την κατάσταση.

Είναι τo κολιμπρί, το μικρότερο πουλί στον κόσμο (το μήκος του σώματός του είναι περίπου 2,5 εκατοστά.)

Παίρνει μια στάλα νερό στο ράμφος του και πετάει προς τη φωτιά.

«-Τι νομίζεις ότι κάνεις; Είσαι τρελός, δεν θα σταματήσεις την φωτιά!-», του φωνάζει ένας ελέφαντας.

«-Το ξέρω», απαντά το κολιμπρί, «-κάνω όμως αυτό που μου αναλογεί».

Αρρυθμίες και Νευροπίεση

Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να υποκαταστήσω ή να παριστάνω τον Γιατρό, επειδή όμως στο περίγυρο μας με ρωτάνε διάφορα πράγματα, ως χρόνια πάσχοντα, μεταφέρω εγκυκλοπαιδικά τα παρακάτω:

Αρρυθμίες: Πόσο αυξάνουν τον κίνδυνο εγκεφαλικού

Η κολπική μαρμαρυγή είναι ένα πρόβλημα που κάνει την καρδιά να χτυπά πολύ γρήγορα, πολύ αργά ή με ακανόνιστο ρυθμό.

Συμβαίνει όταν τα ηλεκτρικά σήματα αστοχούν, κάνοντας τα πάνω διαμερίσματα της καρδιάς (τους κόλπους) να τρεμουλιάζουν.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το αίμα να λιμνάζει σε αυτά τα διαμερίσματα, γεγονός που εμποδίζει την καρδιά να αντλεί αποτελεσματικά αίμα.

Για την σημαία (Ο καστανάς και η Σημαία)

Χθες βρέθηκα στο βιβλιοπωλείο και το είδα στολισμένο με πολλές σημαίες. Εντυπωσιάστηκα και θέλησα να μάθω την αιτία αλλά αμέσως μου ήρθε στο νου η επικείμενη εορτή της παλιγγενεσίας.

Σχεδόν διακόσια χρόνια πέρασαν από τότε που πήραν τα’ άρματα για «του Χριστού την πίστη την Αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία». Ένα λάβαρο ήταν αρκετό να εκπροσωπήσει την χώρα που αναζητούσε την ανεξαρτησία της για να εξελιχθεί σε σημαία  της Ελεύθερης Ελλάδος. Την τιμούσαν οι Αγωνιστές όπως τις εικόνες, γιατί αν «Επι το πρωτότυπον διαβαίνει η προσκύνηση» έτσι και «Επι το πρωτότυπον διαβαίνει η τιμή». Ένα κομμάτι ξύλο ζωγραφισμένο ή ένα πανί είναι αρκετά για φανερώσουν τα ιδανικά του γένους μας.

Η επιταγή – Μια μικρή ιστορία αυτοπεποίθησης

Ένας επιχειρηματίας ήταν βαθιά χρεωμένος και δεν έβλεπε με ποιο τρόπο θα μπορούσε να βρει μια διέξοδο στα οικονομικά του προβλήματα. Οι πιστωτές του τον πίεζαν. Οι προμηθευτές του απαιτούσαν τα χρήματά τους.

Καθόταν μόνος και απελπισμένος σε ένα παγκάκι, όταν τον πλησίασε ένας ηλικιωμένος άνδρας.

«-Βλέπω ότι σε απασχολεί κάτι» του είπε ο ηλικιωμένος.

Αφού άκουσε την ιστορία και τα προβλήματά του, τού είπε «-Πιστεύω ότι μπορώ να σε βοηθήσω».

Ξυλουργείο το «επτά»

Ήταν να μικρό σπιτάκι, σχεδόν παράγκα, σ’ ένα αγρόκτημα έξω από την πόλη. Μπροστά είχε ένα μικρό εργαστήριο με κάτι μηχανήματα και εργαλεία, πίσω δύο δωμάτια, μια κουζίνα κι ένα κακοφτιαγμένο  μπάνιο…

Ωστόσο, ο Ανδρέας δεν είχε παράπονο. Τα τελευταία δύο χρόνια, το ξυλουργείο «Το Εφτά» είχε γίνει γνωστό στο χωριό κι έβγαζε αρκετά χρήματα για να μη σπαταλάει τις μικρές του οικονομίες.

Εκείνο το πρωί, όπως κάθε πρωί, ξύπνησε στις έξι και μισή για να δει τον ήλιο να βγαίνει. Όμως, δεν μπόρεσε να φτάσει ως τη λίμνη.

Πυθαγόρας – Λόγια από Χρυσάφι

Ένας σπουδαίος φιλόσοφος, μαθηματικός, θρησκευτικός και πολιτικός Δάσκαλος μας κληροδότησε λόγια από χρυσάφι. Τα «Χρυσά Έπη».

Ο Πυθαγόρας γεννήθηκε στη Σάμο το 580 π.χ και από την παιδική του ηλικία εκδήλωσε μία ιδιαίτερη αγάπη για τη μάθηση. Για καλή του – και καλή μας – τύχη, ο πατέρας του, Μνήσαρχος, τον έπαιρνε μαζί του στα ταξίδια σε Ανατολή και Δύση, με αποτέλεσμα ο νεαρός Πυθαγόρας να αναπτύξει από νωρίς διευρυμένη αντίληψη για τον κόσμο. 

Πώς αλλάζει η ψυχολογία μας την άνοιξη: Πράγματα που δεν ήξερες

Πώς αλλάζει η ψυχολογία μας την άνοιξη: Πράγματα που δεν ήξερες

Γράφει  η Δρ Λίζα Βάρβογλη, Ph.D Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια (greekpsychologypages.blogspot.gr).

H άνοιξη είναι η εποχή που ταυτίζεται με την ψυχική ευεξία και ψυχολογική ανάταση. Οι περισσότεροι άνθρωποι δηλώνουν ότι αισθάνονται καλύτερα αυτή τη συγκεκριμένη εποχή του χρόνου και συχνά περιγράφουν ότι είναι σαν να βγήκαν από μια «χειμερία ψυχολογική νάρκη». Αν όμως ερωτηθούν, τί ακριβώς είναι αυτό που προκαλεί την ευχάριστη ψυχολογική κατάσταση, θα δώσουν ποικίλες απαντήσεις, πιθανότατα διαφορετικές μεταξύ τους.

Ο μαγικός καθρέφτης Αν.Τσέχωφ

Μπήκαμε, με τη γυναίκα μου, στο σαλόνι. Μύριζε υγρασία και αποσύνθεση. Μόλις ανάψαμε τα φώτα, εκατομμύρια ποντίκια και αρουραίοι, που δεν είχαν αντικρίσει το φως για εκατό χρόνια τώρα, πήδηξαν προς όλες τις κατευθύνσεις. Όταν κλείσαμε πίσω μας την πόρτα, δημιουργήθηκε ένα ρεύμα αέρα που ανακίνησε το χαρτομάνι, σωρούς ολόκληρους, στο πάτωμα.

Το φως έπεσε πάνω σ’ αυτά τα χαρτιά και είδαμε ανάμεσά τους παλιά έγγραφα και μεσαιωνικές εικονογραφήσεις.

Το άγχος και η κοινωνική φοβία

Το άτομο μπορεί να αποφεύγει καταστάσεις ή δραστηριότητες προκειμένου να μην βιώσει το έντονο άγχος.

Η κοινωνική φοβία είναι μια πολύ συχνή ψυχική δυσκολία σήμερα που βρίσκεται κάτω από την «ομπρέλα» των διαταραχών που σχετίζονται με το άγχος.

Στην κοινωνική φοβία το άτομο φοβάται ότι το άγχος θα τον κατακλύσει και ότι θα γίνει αντικείμενο παρατήρησης ή επίκρισης σε συγκεκριμένες κοινωνικές καταστάσεις. 

Πώς βγήκε η φράση “Από πού κι ως πού, και πώς, και πόσα;”

«Από πού κι ως πού, και πώς, και πόσα;

—Απ’Αθήνας στα Λιβάδια (ή Λεβαδειά), Θόδωρος και πεντακόσια»

Υπάρχει ένας μύθος γύρω από τη φράση αυτή, που θέλει να εκβιάσει τη σοφία των Ελλήνων και που το δημοσίευσε στην εφημερ. «Εστία» (1885, τ. ΙΘ’ σ. 285) ο Νικόλαος Πολίτης, που γράφει τα εξής:

«Τον παλαιό καιρό ήτανε πολλοί σοφοί και μεγάλοι άνθρωποι εις την πατρίδα μας, και όλα τα βασίλεια που το άκουγαν αυτό εζήλευαν και έλεγαν, πώς να κάνουν να τους φτάσουν τους Έλληνας στη γνώμη και τα γράμματα. Μια φορά λοιπόν, αποφασίσανε και εμαζεύθησαν όλοι οι σοφοί που ήσαν εις τους άλλους τόπους και εξεκίνησαν να έλθουν εδώ, διά να ιδούν, αν θα μπορέσουν να τους βάλουν κάτω τους δικούς μας.

Ο άνθρωπος που νόμιζε πως ήταν νεκρός

Ήταν μια φορά ένας άνθρωπος που φοβόταν πάρα πολύ τις ασθένειες και, προπαντός, έτρεμε τη μέρα που θα ερχόταν ο θάνατος.

Μια μέρα, μέσα σε τόσες παλαβές ιδέες, σκέφτηκε ότι μπορεί και να ήταν ήδη νεκρός. Τότε, ρώτησε τη γυναίκα του:

-Για πες μου γυναίκα. Μήπως είμαι πεθαμένος;

Εκείνη γέλασε και του είπε να πιάσει τα χέρια και τα πόδια του.

-Βλέπεις; Είναι ζεστά! Άρα, είσαι ζωντανός. Αν ήσουν πεθαμένος, τα χέρια και τα πόδια σου θα ήταν παγωμένα.

Του φάνηκε πολύ λογική η απάντηση αυτή και ηρέμησε.

Λίγες βδομάδες αργότερα, μια μέρα που χιόνιζε, πήγε να κόψει ξύλα στο δάσος. Όταν έφτασε, έβγαλε τα γάντια του κι άρχισε να κόβει κορμούς με το τσεκούρι του.

Μόνος ή Μοναχικός

Στο κόσμο αυτό που ζούμε τον μάταιο ερχόμαστε μόνοι και φεύγουμε πάλι μόνοι, στο μεσοδιάστημα όμως ταξιδεύουμε με τα συναισθήματα μας.

Η κοινωνία χωρίζει τους ανθρώπους σε ομάδες και κατηγορίες, πολιτικές, θρησκευτικές, αθλητικές, φυλετικές, και πολλών άλλων ειδών και εμείς προσπαθούμε να εισχωρήσουμε σε κάποια από αυτές για να νιώθουμε ασφαλείς. Είναι άραγε σωστή η επιλογή;

Έχει πλέον και η επιστήμη αποδεχθεί πλήρως το Γραφικό «πως ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδική και ανεπανάληπτη προσωπικότητα» και αντίστοιχα ενεργεί και φέρεται. 

Ο Μοναχικός του 2009

Από τις 14 Ιουλίου 2009 που έγραφα για τον "Μοναχικό" πέρασε πολύς καιρός. Σήμερα με αφορμή την προηγούμενη ανάρτηση της Μαρίας Ξυπολοπούλου και σε συνδυασμό με την δυστοκία στις λείψεις αποφάσεων που κάποια άτομα παρουσιάζουν επαναφέρω τον Μοναχικό από τον παλιό «Πυθαγόρα». Εύχομαι να είναι χρήσιμο.

Κλείδωσε την πόρτα του σπιτιού, και αργά αργά παίρνει το δρομάκι που οδηγεί στην πλατεία του χωριού, στο καφενείο. Περπατώντας ψάχνει τις τσέπες του, έχει τα τσιγάρα του; το πορτοφόλι είναι στη θέση του; ο αναπτήρας; Κάθεται στο γωνιακό, το μοναχικό τραπεζάκι και περιμένει, ξέρει πως θα ο καφετζής θα του φέρει τον καφέ όταν ευκαιρήσει, δεν βιάζεται. Έμαθε να μην βιάζεται.

Ο κύριος (μονα)Χ(ικός)

Ο κύριος Χ μένει σ ένα μικρό διαμέρισμα σε ένα απομακρυσμένο από την λεωφόρο  στενό. Σπάνια ακούγονται βουητά , κορναρίσματα , φωνές. Όχι στη γειτονιά του δεν υπάρχει "βαβούρα". Αριστερά από την κεντρική είσοδο του κτηρίου υπάρχουν τρεις τέσσερις νεραντζιές, ίσως να είναι βέβαια και  μανταρινιές , ποτέ  δεν πρόσεξε . Την άνοιξη μαζεύονται στα κλαδιά πουλιά που τιτιβίζουν. Αν είναι Κυριακή ο κύριος Χ θα ανοίξει το παράθυρο και θα καθίσει για λίγα λεπτά εκεί μπροστά αφηρημένος από το κελάηδημα τους.

 Μετά όμως θα κλείσει το παράθυρο , θα πάρει την κούπα με τον ζεστό καφέ και θα ανοίξει τον υπολογιστή.

Μην τα χάσετε επειδή χύσατε το γάλα

Οι καθημερινές μας ιστορίες, μπορούν να γίνουν δυνατά μαθήματα ηγεσίας. Μια από τις πιο σημαντικές ικανότητες ενός ηγέτη είναι η δυνατότητα να διδάσκει αποτελεσματικά, σε συνδυασμό με μια γενναιόδωρη ποσότητα υπομονής. Διάβασα κάπου την παρακάτω ιστορία και θεωρώ ότι είναι ένα από τα καλύτερα παραδείγματα των χαρακτηριστικών ενός ηγέτη. Ταυτόχρονα, θεωρώ ότι έχουμε πολλά να μάθουμε από την συγκεκριμένη ιστορία. Η ιστορία αφορά έναν διάσημο ερευνητή, ο οποίος εξιστόρησε σε έναν αρθρογράφο εφημερίδας, την εμπειρία που είχε όταν ήταν μικρό παιδί. Ουσιαστικά, ο αρθρογράφος απορούσε για το πως ο ερευνητής ήταν τόσο δημιουργικός και τι ήταν αυτό που τον έκανε να είναι τόσο ξεχωριστός από τους άλλους. Ο ερευνητής υποστήριξε ότι κατά την γνώμη του η δημιουργικότητά του οφείλεται σε μια εμπειρία που είχε όταν ήταν μικρό παιδί και στο πως χειρίστηκε η μάνα του μια ζημιά  που έκανε.

Η ιστορία έχει ως εξής:

Το μεγάλο κατόρθωμα (Μύθος του Αισώπου)

Ήταν κάποτε μια αλογόμυγα που κατοικούσε στην ουρά ενός αλόγου. Ήταν πολύ περήφανη για τον εαυτό της και μια μέρα διηγήθηκε σε δυο άλλες αλογόμυγες, ένα μεγάλο κατόρθωμα που είχε κάνει.

– Εμένα που με βλέπετε, τους είπε, έχω κάνει ένα κατόρθωμα πού καμιά από σας δεν μπορεί να το κάνει.

Μια μέρα δύο άλογα τραβούσαν ένα αμάξι με ανθρώπους που ταξίδευαν. Μα στον ανήφορο τα άλογα κουράστηκαν, μπορεί και να τεμπέλιασαν και σταμάτησαν να προχωρούν. Εγώ είχα ξαπλώσει στη χαίτη του ενός αλόγου όταν άκουσα τον αμαξά να πλαταγίζει το μαστίγιο και να φωνάζει:

Ο ζητιάνος και το χρυσάφι

Ένας ζητιάνος καθόταν στην ίδια γωνία του ίδιου δρόμου για περισσότερα από τριάντα χρόνια. Κάποια μέρα πέρασε από κει ένας ξένος.

-Έχεις κανένα ευρώ να μου δώσεις; μουρμούρισε μηχανικά ο ζητιάνος απλώνοντας μηχανικά το παλιό, φθαρμένο του καπέλο.

«-Δεν έχω τίποτα να σου δώσω», είπε ο ξένος, «-αλλά πες μου, τι ειν’ αυτό που κάθεσαι επάνω του;»

Η ουτοπία

Είναι στον ορίζοντα… κάνω δύο βήματα, απομακρύνεται δύο βήματα. Κάνω δέκα βήματα και ο ορίζοντας τρέχει δέκα βήματα μακριά. Όσο και να περπατάω, δεν θα τη φτάσω ποτέ. Τι χρησιμεύει τότε η ουτοπία; Σ’ αυτό χρησιμεύει: στο να περπατάς.

Αυτός είναι και ο στόχος του ηθικού θεάματος επίσης, να περπατάς.

Το λάθος είναι να βλέπουμε το θέαμα σαν το νέο κόσμο. Αυτό κάνει τόσο το εξουσιαστικό όσο και το εμπορικό θέαμα, και με αυτόν το τρόπο το θέαμα γίνεται υποκατάστατο του ονείρου.

Ο Βασιλιάς και το γεράκι

Μας αρέσουν τα ζωντανά

Ένας βασιλιάς πήγε για κυνήγι. Τον πρώτο λαγό που έβγαλε , άφησε να τον πιάσει το αγαπημένο του γεράκι. Ο ίδιος έτρεξε πίσω του με το άλογο.

Το γεράκι έπιασε το λαγό, τον έφερε στο βασιλιά και μαζί τράβηξαν να βρουν νερό. Κοντά στο λοφάκι βρήκαν νερό. Μόνο που ήταν πολύ λίγο. Έσταζε σταλιά σταλιά και ο βασιλιάς χρειάστηκε να περιμένει πολλή ώρα ώσπου να γεμίσει ένα κυπελάκι. Το κυπελάκι γέμισε κάποτε και ο βασιλιάς το έφερε στο στόμα του και θέλησε να πιει το νερό. Ξαφνικά όμως το γεράκι ταράχτηκε στο χέρι του βασιλιά, χτύπησε τα φτερά του και το νερό χύθηκε από το κύπελλο.

Το σύνδρομο των στενών παπουτσιών

Υπάρχει μια παγίδα που μας έστησαν όταν ήμασταν μικρά παιδιά. Η παγίδα είναι μια ιδέα τόσο βαθιά ριζωμένη μέσα μας, που αποτελεί μέρος της κουλτούρας μας, άμεσα και έμμεσα.

«αξίζει μόνο ότι … επιτυγχάνεται με κόπο»

Ο καθένας αντιλαμβάνεται από την εμπειρία του ότι στην πραγματικότητα, αυτό δεν είναι σωστό, αλλά όλοι χτίζουμε τη ζωή μας σαν να ήταν μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια. Αυτό το σκεπτικό ταιριάζει με ένα κλινικό σύνδρομο το οποίο έχω ονομάσει «το σύνδρομο των στενών παπουτσιών».

Ένας άντρας μπαίνει σ’ ένα κατάστημα υποδημάτων, κι ένας ευγενικός υπάλληλος τον πλησιάζει. «Τι θα θέλατε, παρακαλώ;»

«Θα ήθελα ένα ζευγάρι μαύρα παπούτσια, σαν εκείνα στη βιτρίνα»

Ένας εχθρός με το όνομα «ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑ»

Διαπίστωσα πως οι ιστορίες με ζωντανά ελκύουν αναγνώστες. μάθετε για το τεμπελόσκυλο.  

Ένας άντρας πήγε να επισκεφτεί έναν ηλικιωμένο αγρότη , ο οποίος ήταν διάσημος κυνηγός. Όταν έφτασε στη φάρμα, παρατήρησε ότι ένα από τα κυνηγετικά του σκυλιά ήταν ξαπλωμένο στην αυλή. Ήταν φανερό ότι το σκυλί ένιωθε δυσάρεστα. Κάτι το ενοχλούσε και το έκανε να γαβγίζει και να κλαψουρίζει συνέχεια. Λίγα λεπτά αργότερα ο άντρας ρώτησε τον αγρότη τι θα μπορούσε να προκαλεί τόση δυσφορία στο κακόμοιρο ζώο.

«-Μη νοιάζεσαι γι’ αυτό το γέρικο σκυλί». Απάντησε ο αγρότης. «-Είναι έτσι εδώ και πολλά χρόνια»

Όπου Φαγί Και Πατρίς (Τάδε έφη Καραγκιόζης)

Καιρός να ξεσκάσουμε λίγο

Πω, πω, πάλι καλά που ξύπνησα. Τι όνειρο ήταν πάλι και τούτο; Βλέπω, που λέτε, ότι κοιμόμουν εδώ μες στη μέση του μπερντέ, έξω από την παράγκα. Κοιμόμουν και έβλεπα όνειρο ότι πεινούσα ή μπορεί να πεινούσα και να έβλεπα όνειρο ότι κοιμόμουν.

Και βγαίνει, λέει, ο Βεληγκέκας από το σαράι και με πλησιάζει με ένα χαμόγελο όσο και η χατζάρα του.

«Που σαι, μπρε Καραγκιόστραγια, κοιμάσαι;»

«Κοιμόμουν, μπαρμπα-Τζουρβέναγα, μέχρι που με ξύπνησες.»

Βλέπω το χαμόγελο του και πονηρεύομαι. Τι έχει πάθει αυτός; Lexotanil του δώσανε;

Η Ευτυχία στο πείραμα με τα μπαλόνια

Μία ομάδα 50 ανθρώπων συμμετείχε σ’ ένα συνέδριο. Ξαφνικά, ένας ομιλητής αποφάσισε να κάνει ένα ομαδικό πείραμα.

 Έδωσε σε κάθε σύνεδρο από ένα μπαλόνι, και ζήτησε από τον κάθε ένα να γράψει επάνω, με μαρκαδόρο, το όνομά του/της. Έπειτα, μεταφέρθηκαν όλα τα μπαλόνια σε άλλο δωμάτιο. Ακολούθως, οι σύνεδροι κλήθηκαν να πάνε στο δωμάτιο εκείνο και να βρουν, μέσα σε πέντε λεπτά, το μπαλόνι με το όνομά τους.

Ανακαλύπτοντας τον πραγματικό φόβο

Ένας σουλτάνος αποφάσισε να ταξιδέψει στην θάλασσα με μερικούς από τους αγαπημένους του αυλικούς. Μπήκαν στο πλοίο για το Ντουμπάι και έπλευσαν έξω στην ανοικτή θάλασσα.

Ωστόσο, μόλις το πλοίο απομακρύνθηκε από τη γη, ένας από τους υπηκόους του – ο οποίος δεν είχε δει ποτέ ξανά τη θάλασσα , – έχοντας περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στα βουνά – άρχισε να κατακλύζεται από πανικό.

Χωρίς άλφα Το σερνικό τζιτζίκι της Χρυσούλας Σ. Γεωργούλα

Συνέχεια από τον χθεσινό διαγωνισμό 

Ο Σπύρος, ο πρωτότοκος γιός του Γιώργου του Στεργούλη, δεν είχε δει ποτέ τις Ορσίδες, που διχοτομούν τον πέτρινο όγκο του Τζουμέρκου, ούτε διέσχισε ποτέ τον μετέωρο στον φοβερό γκρεμό δρόμο, που οδηγεί στην πόλη .

Ο Σπύρος γεννήθηκε στο περιορισμένο Πετρούλι με τους πέτρινους βωβούς τοίχους των λιγοστών σπιτιών, με τις βουτηγμένες στο φως του δύοντος ηλίου ψηλές πεζούλες που οριοθετούν το σμίξιμο της φτενής γης με το σύννεφο. Μέχρι τους έξη χρόνους του έβλεπε στο κέντρο του χωριού το σχολείο στον ίσκιο του Οσίου Ερμογένη του Πολυούχου τους, όπου περνούσε ώρες πολλές ως πιστός συνοδός της νεωκόρου ευσεβούς μητρός του, δίχως την επίγνωση πως η ζωηρή χωρίς περιορισμούς ζωή νηπίου που διήγε, έληγε με την είσοδό του στην πρώτη δημοτικού.

Το κουνούπι και το αστέρι

Μια φορά ένα νεαρό κι ευαίσθητο κουνούπι αφιέρωσε την καρδιά του σε ένα  αστέρι. Μίλησε στην μητέρα του για αυτό κι εκείνη τον ορμήνεψε να δώσει την καρδιά του σε μια λάμπα πετρελαίου καλύτερα. «Τα αστέρια δεν είναι πράγμα να τριγυρίζεις» του είπε «οι λάμπες, ναι, εκεί να τριγυρίζεις πρέπει».

«-Έτσι  φτάνεις κάπου» είπε ο πατέρας του κουνουπιού «-κυνηγώντας αστέρια δεν φτάνεις  πουθενά».