Ανακαλύπτοντας τον πραγματικό φόβο

Ένας σουλτάνος αποφάσισε να ταξιδέψει στην θάλασσα με μερικούς από τους αγαπημένους του αυλικούς. Μπήκαν στο πλοίο για το Ντουμπάι και έπλευσαν έξω στην ανοικτή θάλασσα.

Ωστόσο, μόλις το πλοίο απομακρύνθηκε από τη γη, ένας από τους υπηκόους του – ο οποίος δεν είχε δει ποτέ ξανά τη θάλασσα , – έχοντας περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στα βουνά – άρχισε να κατακλύζεται από πανικό.

Καθισμένος στο κράτημα του πλοίου, έκλαιγε, φώναζε και αρνήθηκε να φάει ή να κοιμηθεί. Όλοι προσπάθησαν να τον ηρεμήσουν, λέγοντας ότι το ταξίδι δεν ήταν τόσο επικίνδυνο όσο όλα αυτά, αλλά αν και άκουσε τα λόγια τους, δεν είχαν καμία επίδραση στην καρδιά του. Ο σουλτάνος δεν ήξερε τι να κάνει, και το ωραίο ταξίδι πάνω στην ήρεμη θάλασσα και κάτω από τους γαλάζιους ουρανούς, έγινε ένα μαρτύριο για τους επιβάτες και το πλήρωμα το ίδιο.

Δύο μέρες πέρασαν χωρίς κανείς να μπορεί να κοιμηθεί εξαιτίας των κλαμάτων του ανθρώπου. Ο σουλτάνος ήταν έτοιμος να διατάξει το σκάφος να επιστρέψει στο λιμάνι, όταν ένας από τους υπουργούς του, ο οποίος ήταν γνωστός για την σοφία του, ήρθε:

– Υψηλότατε, με την άδειά σας, θα είμαι σε θέση να τον ηρεμήσω.

Χωρίς στιγμή δισταγμού, ο σουλτάνος είπε ότι όχι μόνο θα το επιτρέψει, αλλά και ότι θα τον ανταμείψει αν κατάφερνε να λύσει το πρόβλημα.

Ο σοφός άνθρωπος ζήτησε ο άνθρωπος να ριχτεί στη θάλασσα. Αμέσως, με όρεξη επειδή ο εφιάλτης τους έφτανε στο τέλος του, αρκετά μέλη του πληρώματος άρπαξαν τον άνθρωπο που αγωνιζόταν να κρατηθεί, και τον πέταξαν μέσα στον ωκεανό.

Ο αυλικός πεταμένος βίαια, βυθίστηκε, κατάπιε άφθονο θαλασσινό νερό, επέστρεψε στην επιφάνεια ουρλιάζοντας πιο δυνατά από ποτέ, βυθίστηκε ξανά, και κατάφερε να επιπλεύσει για άλλη μια φορά. Ακριβώς τότε, ο υπουργός διέταξε γι’ αυτόν να τραβηχτεί πίσω στο πλοίο.

Από τότε, κανείς δεν άκουσε παρά μόνο ένα παράπονο από τον άνθρωπο, ο οποίος πέρασε το υπόλοιπο του ταξιδιού στη σιωπή, και ακόμη σχολίασε με έναν από τους επιβάτες πως δεν είχε δει ποτέ κάτι τόσο όμορφο όσο ο ουρανός και η θάλασσα να αγγίζονται από τον ορίζοντα. Το ταξίδι – που είχε γίνει πριν ένα μαρτύριο για όλους εκείνους επί του πλοίου – έγινε μια ευχάριστη, ειρηνική εμπειρία.

Λίγο πριν επιστρέψουν στο λιμάνι, ο σουλτάνος πήγε να δει τον υπουργό:

– Πώς μάντεψες ότι, ρίχνοντας αυτόν το φτωχό άνθρωπο στη θάλασσα, θα ηρεμούσε;

– Λόγω του γάμου μου – απάντησε ο υπουργός. – Ήμουν πάντα τρομοκρατημένος ότι θα χάσω τη γυναίκα μου, και ήμουν τόσο ζηλιάρης που ποτέ δεν σταμάτησα να φωνάζω και να ουρλιάζω, σαν εκείνον τον άνθρωπο.

.Μια μέρα δεν μπορούσε να αντέξει περισσότερο, και με άφησε – και γεύτηκα την τρομερή εμπειρία του να ζω χωρίς αυτήν. Επέστρεψε μόνο όταν υποσχέθηκα να μην την βασανίσω ποτέ ξανά με τους φόβους μου.

Με τον ίδιο τρόπο, εκείνος ο άνθρωπος δεν είχε ποτέ γευτεί το θαλασσινό νερό, και δεν είχε γνωρίσει ποτέ την αγωνία ενός ανθρώπου που πνίγεται. Όταν το ένιωσε , κατάλαβε πάρα πολύ καλά πόσο θαυμάσια μπορεί να είναι το να αισθάνεται τις σανίδες του πλοίου κάτω από τα πόδια του.

– Σοφές συμβουλές – σχολίασε ο σουλτάνος.

 «Μερικοί άνθρωποι μπορούν να αξιολογήσουν αυτό που έχουν, όταν υπομείνουν την εμπειρία της απώλειας.»

Πηγή:  paulocoelhoblog.com ,