Διήγημα χωρίς Άλφα Σταύρος Δημητρακούδης

Μέσα σε αυτή την απλή πρόταση το γράμμα άλφα χρησιμοποιήθηκε, εντελώς ασχεδίαστα, 11 φορές σε 9 λέξεις.

Σε οποιοδήποτε κείμενο γραμμένο στα ελληνικά, σύμφωνα με στατιστικές μελέτες το 12% των γραμμάτων του θα είναι άλφα. Λέξεις όπως «και», «από», «αλλά», «ένα», «να», αλλά και οι καταλήξεις «-α» και «-αι» καθιστούν το άλφα ένα γράμμα που πολύ δύσκολα αποφεύγεται, ακόμα και σε μικρές προτάσεις. Πως θα έμοιαζε, λοιπόν, ένα διήγημα χωρίς καθόλου άλφα; Αυτή η πρόκληση τέθηκε σε έναν άτυπο λογοτεχνικό διαγωνισμό μεταξύ φίλων, και είχε ως αποτέλεσμα κάποια διασκεδαστικά – και αλλόκοτα – κείμενα, εκ των οποίων μπορώ να παραθέσω το δικό μου. Αν θέλετε δοκιμάστε το και εσείς – δεν είναι τόσο εύκολο όσο φαίνεται.

Στο τέλος ήρθε το σκότος. Ο θεουργός δεν περίμενε τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο. Η τελετή είχε ξεκινήσει δύο ώρες πιο πριν. Είχε έρθει μόνος του με τη προσμονή ορισμένων εκπλήξεων, το μέγεθος των οποίων όμως δεν είχε συνειδητοποιήσει. Μπρος στο σκότος, θυμήθηκε πως είχε νομίσει ότι όλο το σκηνικό βρομούσε θείο. Δεν βρομούσε το σκηνικό, μύριζε τον έξω χώρο, που γυρνούσε, γερνούσε γύρω του κόσμου των θνητών, με μυστικές οντότητες, πλέον όχι τόσο μυστικές. Όχι, η εποχή των μυστικών τελείωνε.

Ο Εχερεβέμ, με κυνόδοντες μεγέθους  δέντρου, ύψος βουνού, όψη ολέθρου, σύρθηκε εν μέσω βροντών στο νέο του κόσμο. Γύρω του πετούσε σμήνος εχιδνόπτερων, φριχτές φτερωτές επικολλήσεις όρνεων με όφεις. Το ζενίθ σκούρηνε μέχρι που στήλη σκότους το τρύπησε. Η Σελήνη έγινε μπλε, ενώ σκόνη γέμιζε τον χώρο μέχρι το ύψος των πιο ψηλών νεφών.

Με τρομερούς βρυχηθμούς ο Εχερεβέμ υψώθηκε προς τη δύση, προς τον ήλιο που έδυε, το θεό ενός εχθρικού του κόσμου. Έκρουξε τη νίκη του εφόσον ο ήλιος έπεσε πρώτος, λόγω ενός ψηλού βουνού, πνιγμένος στη σκόνη.

Εσύ τότε είπες ότι δεν ήρθε το τέλος του κόσμου, όμως εγώ δεν ήμουν τόσο πεπεισμένος. Ο Εχερεβέμ έσερνε το εξωτικό του κορμί στη νωπή γη, με το σκότος πίσω του, τις εχιδνόπτερες τριγύρω. Πέντε μέρες έσπερνε τον όλεθρο, όμως δεν έβρισκε τροφή του κόσμου του, δεν έβρισκε τις σωστές πρωτεΐνες. Ώσπου έπεσε στη κοντινή λίμνη, ξεθεωμένος, νεκρός.

Οι πόλεις επιβιώνουν. Η σκόνη έπεσε, η σελήνη κιτρίνισε, ο ήλιος φέγγει όπως πριν. Ο θεουργός, στο ερείπιο του σημείου μηδέν, σημειώνει στο βιβλίο του τις τελικές εμπειρίες της τελετής. «Περισσότερο κύμινο στην επόμενη επίκληση, λίγη επιπλέον εμμονή στις σωστές εκφορές. Υποσχόμενο πεδίο, θέλει επιπλέον έρευνες.»

Σταύρος Δημητρακούδης

Αύριο θα έχω ένα ακόμα