Οι Λόγοι που Μισώ τα Χριστούγεννα με την Ελληνική Οικογένεια

Στον «Πυθαγόρα» υπάρχουν πολλές φορές κείμενα που δεν με εκφράζουν, είναι όμως απόψεις που σέβομαι και εφ’ όσον είναι κόσμιες τις αναρτώ. Για την συγκεκριμένη που περιέχει καυτές αλήθειες, θα προσθέσω το σχόλιο αυτό.  

Όσο και να θέλω να σε παρακολουθήσω φίλτατε δεν μπορώ! Οι δε επεξηγηματικές ερμηνείες μπορεί να θέλουν να ταυτισθούν, είναι όμως άστοχες. Ίσως να μην αφήνει το ίδιο το πνεύμα …..ίσως

Θοδωρής Χονδρόγιαννος

Μισώ τα οικογενειακά Χριστούγεννα. Αν τα οικογενειακά Χριστούγεννα ήταν μία παιδική κούκλα, θα τις ξερίζωνα τα μαλλιά, θα τις έβγαζα τα μάτια, το κεφάλι, τα χέρια και τα πόδια και θα την πέταγα στη λεκάνη της τουαλέτας. Πριν αρχίσετε να με βρίζετε, αφήστε με να σας εξηγήσω.

Μισώ τα οικογενειακά Χριστούγεννα, γιατί είναι μία σκέτη υποκρισία. Όλο τον χρόνο αποφεύγω τους περισσότερους συγγενείς μου, μιλώντας μια-δυο φορές μαζί τους στο τηλέφωνο. Μέχρι εκεί. Αν κάνεις και εσύ το ίδιο και από λάθος σου βρεθείς στο εορταστικό τραπέζι με όλο το συγγενολόι, θα δεις κατά κανόνα άγνωστους ανθρώπους —κάποιους απ’ αυτούς δεν τους αναγνωρίζεις— για τους οποίους ξέρεις από ελάχιστα έως τίποτα: δεν ξέρεις πώς τα πάνε στη δουλειά τους, τι προβλήματα έχουν, αν ζουν ή πεθαίνουν. Και το κυριότερο: δεν σε ενδιαφέρει και τόσο, γιατί αν σε ενδιέφερε, θα είχες κρατήσει ένα μίνιμουμ πραγματικής επικοινωνίας μέσα στην χρονιά. Με αυτό τον τρόπο μάλλον χάνεις τον πολύτιμο χρόνο των γιορτών με ανθρώπους για τους οποίους δεν δίνεις δεκάρα. Και, μάντεψε, δεν δίνουν ούτε εκείνοι για σένα.

Μισώ τα οικογενειακά Χριστούγεννα, γιατί σίγουρα θα τσακωθείς με κάποιον. Πέρα από την κλασική περίπτωση που νεοδημοκράτες και πασοκτζήδες – πλέον συριζαίοι – συγγενείς θα αρχίσουν να διαπληκτίζονται αφού φάνε τον άμπακο στο τραπέζι —σοβαρά τώρα, ποιος ασχολείται με το δημοψήφισμα τα Χριστούγεννα;— σταδιακά θα αρχίσουν να σε εκνευρίζουν ερωτήσεις και ατάκες που πραγματικά θέλεις να αποφύγεις. «Γιατί χωρίσατε με την τάδε ή τον τάδε προχθές;», «στο είχαμε πει να μην σπουδάσεις αυτό αλλά να σπουδάσεις εκείνο, θα είχες καλύτερη δουλειά, τώρα δεν βγάζεις ούτε το νοίκι σου». «Χριστέ μου, πότε επιστρέφω στη δουλειά;», σκέφτεσαι και με το δίκιο σου. Ένας πραγματικός φίλος δεν θα σου θύμιζε ποτέ αυτά που σε πονάνε τα Χριστούγεννα, ακόμα κι αν τα είχες κάνει σκατά στη ζωή σου. Αντίθετα, η οικογένεια θα το κάνει, γιατί θέλει να σου κάνει κουμάντο, να ρεφάρει για όλες τις φορές που την έγραψες στα παλιά σου τα παπούτσια και έκανες αυτό που γούσταρες. Θέλουν να σε πονέσουν, γιατί όσο κι αν μεγαλώσεις, σε βλέπουν σαν παιδί και άρα του χεριού τους. Για να αποφύγεις καταστάσεις σαν την παραπάνω και να μην τα κάνεις λαμπόγιαλο, καλείσαι να καταπιείς μπηχτές και να υποκριθείς —«εννοείται πως είμαστε πολύ καλά μαζί, δεν χωρίσαμε, απλώς η μητέρα του/της είναι άρρωστη και έπρεπε να είναι εκεί»— για να γλιτώσεις την ανάκριση και την αμήχανη σιωπή. Όμως αυτό θέλεις να κάνεις στις διακοπές σου; Όχι, γαμώτο, δεν θέλεις να κάνεις αυτό.

Μισώ τα οικογενειακά Χριστούγεννα, γιατί οι περισσότεροι συγγενείς είναι αδιάφοροι, αν όχι εντελώς ηλίθιοι. Είναι άνθρωποι που για βιολογικούς λόγους μπήκαν με το ζόρι στη ζωή σου. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι είσαι υποχρεωμένος να τους φας στη μάπα στον αιώνα τον άπαντα, γιατί είναι σε άλλο μήκος κύματος. Έχουν άλλες δουλειές, άλλα χόμπι, άλλα προβλήματα, για τα οποία δεν θες να ξέρεις τίποτα, γιατί σου φτάνουν τα δικά σου. Όχι θείε, δεν με νοιάζει πώς ρίχνεις το σκυρόδεμα στην οικοδομή και όχι, ξάδερφε, αδιαφορώ για το πώς πάει η startup σου, που σίγουρα θα καταλήξει στα βράχια. Και ναι, ήθελα καιρό να σου πω ότι είσαι τεράστια ψωνάρα που αυτοαποκαλείσαι CEO σε μία εταιρεία που έχει —κυριολεκτικά— δύο άτομα.

Μισώ τα οικογενειακά Χριστούγεννα, γιατί πήζω στη δουλειά και δεν έχω καθόλου χρόνο. Τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά είναι μία από τις λίγες ευκαιρίες που έχεις για να αφιερωθείς σε σένα, τους ανθρώπους που πραγματικά αγαπάς και τις ασχολίες σου. Πόσες φορές μέσα στην χρονιά έχεις την ευκαιρία να δεις απανωτά 10 επεισόδια της αγαπημένης σου σειράς, έχοντας σκάσει από τα ποπ κορν, τα πατατάκια και τις μπίρες; Πόσες φορές μέσα στην χρονιά μπορείς να κοιμηθείς μέχρι τις 12 το μεσημέρι; Πόσες φορές μπορείς να τα πίνεις με τις ώρες και να γίνεις λιώμα με τους φίλους σου; Πόσες φορές έχεις την ευκαιρία να κάτσεις και να σκεφτείς πού τα έκανες εντελώς σκατά στη ζωή σου, μήπως και καταφέρεις να τα πας καλύτερα και να γλιτώσεις τις κατάθλες; Πολύ λίγες. Πίστεψέ με, δεν πρέπει να τις χαραμίσεις.

Αυτό πρέπει να είναι το πνεύμα των Χριστουγέννων

Μισώ τα οικογενειακά Χριστούγεννα, γιατί στην πραγματικότητα τα Χριστούγεννα δεν είναι γιορτή. Είναι μία άδεια σε αμπαλάζ. Είναι απλώς μία περίοδος κατά την οποία αποξενωμένοι άνθρωποι και ζευγάρια αναγκάζονται —ναι, αναγκάζονται— να περάσουν χρόνο μαζί, συχνά υποκρινόμενοι ότι περνούν ωραία. Εσύ μπορείς να γλιτώσεις από αυτή τη μιζέρια και να περάσεις καλά στις γιορτές, ρωτώντας τον εαυτό σου: «Με ποιους θέλω να είμαι πραγματικά;». Σπάνια θα είναι η θεία από το χωριό.

Ρώτησα αρκετούς φίλους μου αν θα περάσουν τις γιορτές με τους δικούς τους. Οι περισσότεροι είπαν ότι θα προσπαθήσουν να το αποφύγουν, αν και αρκετοί είπαν ότι θα υποβάλουν τον εαυτό τους στην ελληνική παράδοση που θέλει όλη την οικογένεια να μιζεριάζει σε ένα σπίτι. Το αξιοσημείωτο είναι ότι όσο μεγαλύτερος ήταν αυτός που ρωτούσα, τόσο λιγότερο έπαιζε το σενάριο της οικογενειακής εστίας, μάλλον γιατί μεγαλώνοντας «μπουχτίζεις» και ξέρεις ότι τα πράγματα θα πάνε το ίδιο βαρετά ή χάλια με πέρυσι, γιατί οι συγγενείς απλώς δεν αλλάζουν.