Οι 300 ερημίτες του Άθω Γιώργος Θεοχάρης

Άγιο Όρος: Ο χρόνος εδώ δείχνει να έχει σταματήσει αρκετά χρόνια πίσω. Εδώ όλα είναι διαφορετικά, η φύση, οι άνθρωποι, τα έργα τους! Απόλυτη ηρεμία, αρμονία και επικοινωνία με το ανώτερο ον, τον Ουράνιο Πατέρα, όπως συνηθίζουν να λένε οι ίδιοι.

Η καθαρότητα της «Ερήμου» είναι τέτοια που αγγίζει τα εσώψυχά σου. Η ψυχή σου γαληνεύει και αναζητά να γευτεί την πληρότητα. Τους συναντήσαμε στα απόκρημνα καλύβια τους και μας μίλησαν για τη ζωή τους.

Οι ερημίτες του Άθω είναι περίπου τριακόσιοι, σύμφωνα με υπολογισμούς παλαιών αγιορειτών πατέρων, που μίλησαν στην «ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΚΙΒΩΤΟ».

Και αυτό διότι ορισμένοι είναι μονίμως αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο των ασκητών και είναι δύσκολο να προσδιορίσεις έναν συγκεκριμένο αριθμό.

Αυτοσχέδιες ξύλινες καλύβες, κρεμασμένες σε απόκρημνα βράχια, σαν αετοφωλιές, σπήλαια-τούνελ και κάποια οργανωμένα κελιά είναι η στέγη των ασκητών.

Οι περισσότεροι ζουν χωρίς ρεύμα. Νερό μεταφέρουν από τις λιγοστές φυσικές πηγές, καθώς η περιοχή ονομάστηκε «Έρημος», επειδή είναι και άνυδρη στο μεγαλύτερο μέρος της.

Εργόχειρό τους, το κομποσκοίνι, το θυμίαμα, η αγιογραφία. Με αυτά ασχολούνται οι περισσότεροι ασκητές μοναχοί και εξασφαλίζουν την τροφή τους.

Η «Έρημος» του Αγίου Όρους

Η περιοχή των ασκητών αποτελείται από τις περιοχές της Μικρής Αγ. Άννας, του Αγ. Βασιλείου και της Βίγλας, τα Κατουνάκια και τα «φρικτά Καρούλια», όπου κυρίως ζουν Ρώσοι και Σέρβοι μοναχοί.

Μια περιοχή δύσκολα προσβάσιμη, ακόμα και για τους μοναχούς, γεμάτη σπηλιές, χαράδρες και γκρεμούς. Οι άνθρωποι είναι υποχρεωμένοι να μετακινούνται στηριζόμενοι σε αλυσίδες που είναι καρφωμένες στους βράχους.

Εκεί βιώνεται στον μέγιστο βαθμό η μοναχική ζωή από ασκητές και αναχωρητές, σε κελιά χτισμένα πάνω σε βράχους, μέσα σε σπηλιές, με κρεβάτι δύο σανίδες στο χώμα, ενάντια στις καιρικές αντιξοότητες, τις κακουχίες και τις στερήσεις.

Άνθρωποι που ορισμένοι από αυτούς είναι επιστήμονες, με επιτυχημένη καριέρα, που τα παράτησαν όλα για να ζήσουν μια άλλη ζωή, γεμάτη πρωτόγνωρες εμπειρίες.

Οι μιμητές του Χριστού

Η ζωή τους είναι ένας καθημερινός «Γολγοθάς». Θα μπορούσε να πει ένας κοσμικός. Όμως, για εκείνους είναι ευλογία, όπως μου είπε ο πατέρας Δανιήλ, που εγκαταβιοί μόνος του στα «φρικτά Καρούλια».

Έτσι ονομάζεται η πιο δύσβατη περιοχή των ασκητών, καθώς, για να φτάσεις εκεί, πρέπει να εισέλθεις με τη βοήθεια των αλυσίδων που είναι καρφωμένες στα βράχια. Ο γκρεμός είναι τόσο επικίνδυνος, που ανάγκασε τους μοναχούς να τροφοδοτούνται με τη βοήθεια ενός καρουλιού, που επικοινωνεί με την άλλη πλευρά της περιοχής.

Με αυτό το πρωτόγνωρο μέσο οι ασκητές μεταφέρουν τα λιγοστά τρόφιμά τους. Με μεγάλο κίνδυνο για τη ζωή μας, επισκεφθήκαμε τα «Καρούλια» και μιλήσαμε με τους ερημίτες. Επίσης, βρεθήκαμε σε κελιά, στα ξακουστά Κατουνάκια, τα Καυσοκαλύβια και τη Μικρή Αγία Άννη. 

Η «ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΚΙΒΩΤΟΣ» στο επόμενο τεύχος θα παρουσιάσει προσωπικές ιστορίες ερημιτών.